Adressiz Sorgular

– Ulan burda bir şey yok imzala. Yukarıdan emrediyorlar imzalasın diye. Şimdi senin yüzünden ben
laf mı işiteyim yani...
– İmzalamıyorum. İstiyorlarsa kendileri gelip imzalatsınlar.
– İmzalamıyorsun bari imzadan imtina ediyorum diye yaz.
– Onu da yazmıyorum. İsterse amirlerin gelsin.
Sinirden köpürüyor ve var gücüyle bana saldırıyor. Zaten giderek yıpranan bedenim bir-iki darbe yiyince
yere yıkılıveriyor. O gün beni başka da rahatsız eden olmadı ve arkadaşım askerle başbaşa kaldık
hep. Vücudumun her yanı ağrılar içindeydi, kollarım hiç tutmuyordu. Üstelik de üşüyordum. Arkadaşımla
epey sohbetledik. Bu arada ismini de öğrendim, Atilla'ydı. Atilla önce bana güzel bir masaj
yaptı, biraz olsun rahatlamıştım. Parkasını üzerime örttü, çok geçmeden uykuya dalmışım. Uyandığımda
Atilla yanıbaşımda oturuyordu. Oldukça canlı ve sıcak biriydi. Ben yemek yemediğim için o da
yemek istemiyordu. "Bak Atilla, ben yemek yemiyorsam bu bir tavır olduğu için yemiyorum. Senin aç
kalman gerekmez" dedim. "Yok abi senin yanında yemek boğazımdan geçmez. Yiyemem abi yiyemem."
Çok ısrar ettim yemesi için. En sonunda "Atilla sen yemek ye ki, canlı kalıp bana masaj yapasın," diye
takıldım. "Ben yemesem de yine sana masaj yaparım, çünkü beni daha hiç sorguya almadılar."
Atilla'yı asker elbisesiyle sorguya almak istemiyorlarmış. Sivil elbisesinin gelmesini bekliyorlarmış.
Ama Atilla'nın da ne geleni var ne de gideni. Çünkü kimsenin haberi yok alındığından. "Neyse Atilla,
sana bir duvar yazısı için fazla bastırmazlar. Onun için kabul etmezsen çıkar gidersin," diye moral
vermeye çalışıyorum. O gece beraber kaldık, sabahleyin beni alt hücrelere götürdüler. Kucaklaşıp
ayrıldık.
Alt hücreye gittiğimde beni, tek kişilik bir hücreye koydular. Üç-dört gün kontrol dışında sorguya
falan götürmediler. Ben de açlığı uzun süre sürdürmeye gerek yok diyerek süt ve bisküvi almaya
başladım. Kantinci, süt, bisküvi aldığımı hemen iletmiş beni sorgulayan time.
Artık beni ne sorguya ne de işkenceye alıyorlar. Arada bir götürüp, bekletme salonunda tutuyorlar.
Orada kaldığım zaman, yeni gelenlere yardımcı olup moral veriyordum. Bu nedenle birkaç kez işkencecilerden
meydan dayağı yemiştim ve götürüp koridorda bekletmişlerdi. Burada da gelip geçenleri
görebilirim diye cezalandırıp bir daha yukarıya çıkarmadılar.
Yine Ali Haydar Akgün'ün yakalattığı bir mühendis geldi karşımdaki hücreye. Bu gibi yerlere yabancı
olduğu ilk bakışta kendini belli ediyor. Daha henüz sorguya almamışlar, bunun psikolojisi içinde. Biraz
olsun rahatlatmak ve bunun tedirginliğini atması için kendisine, işkenceleri ve bu işkencelere karşı
nasıl tavır takındıkça atlatabileceğini anlattım. Ve işkenceden korkmaması için elimden gelen çabayı
göstermeye çalışıyorum. Ama ne de olsa işkenceyi bekleyen birinin tedirgin olmaması elinde değil.
Bana, "senin mesleğin ne" diye sormuştu. "Mesleğim devrimcilik" dediğimde tebessümle bakıp tekrar
tekrar sormuştu ve hoşuna gitmişti.
Sorgular bitmişti ki, üzerime işkence sonucu ifade veren üç kişiyle bir araya getirdiler. Ve bunların
ifadelerini ve teşhis tutanaklarını okudular bana.
– Sen kabul etmedin de çıkacak mıyım sanıyorsun? Üç kişinin ifadesi adamı ipe bile götürür.
– Bunların hepsi sahte ve işkence sonucu kabul ettirilen senaryolardır.
– Sen öyle söyle; bir de fezleke hazırladık mı, "yüzbaşı" olursun. ("Yüzbaşı" 15 yıl demek)
Hazırlanan teşhis tutanaklarını imzalatmaya götürdüler. .
153