Adressiz Sorgular

– Ya Osman, Fatih ve Selim'i vereceksin ya da öleceksin. Daha fazla kan dökülmesini istemiyoruz.
– Bu kişileri tanımıyorum, dedim.
Tanımadığımı kanıtlamaya çalıştım. Bu önceden belirlediğim çemberin dışına çıkmaktı. Kanıtlama
çabamdan cesaret alan işkenceci şef:
– Peki onları tanımıyorsan, tanıdıklarını söyle, dedi. Belirlediğim çemberin dışına çıkmakla yanlış
yaptığımı anladım.
Kimseyi tanımadığımı ve örgütsel ilişkim olmadığını söyledim.
– Zamanımız çok, dedi işkenceci şef.
Falaka sopası ayağıma, kablolar penis ve serçe parmağıma bağlandı.
– Sana artık soru sormayacağız. Konuşmak istediğin zaman parmağını kıpırdat...
Konuşan işkenceci şefti.
Falaka sopaları ard arda inip kalkarken, bedenimde elektrik dalgaları yayılıyordu. Bir süre sonra
parmağımı oynattığımı iddia ederek durdular.
– Konuş, dedi şef.
Parmağımı oynatmadığımı, konuşacağımı da zaten konuştuğumu söyledim.
– İ...! Ne konuştun? Bizimle dalga mı geçiyorsun?
Her darbenin ömrümden 6 ay alacağını söyleyerek, araba lastiğiyle sırtıma vurmaya başladılar. Yere
düştüm. Sopalarla ayaklanma, dizlerime vuruyor, edep yerlerimi dürtüklüyor, çirkef küfürler
savuruyorlardı. Sürükleyerek yeniden soğuk su "banyo"suna götürdüler. Ağzıma, burnuma, edep yerlerime
tazyikli su tutuyor, hayvani yorumlar yapıyorlardı. Bayılmak istiyorum... Meğer insan bünyesi ne
kadar dirençliymiş? Bayılmıyordum. Nefes alamaz, yerimden kıpırdayamaz duruma geliyor, ama
bayılmıyordum.
Yine sorgu odasındaydım. Falaka ve elektrik yeniden başladı... Pelte haline gelmiştim. Sanki tüm
kemiklerim eklem yerlerinden çıkarılmıştı. Daha doğrusu iskeletim bana sezdirilmeden çıkarılmış,
sadece et kütlesi kalmıştım. Heykeltıraşın yoğurduğu çamur gibiydim. Ne karşı koyabiliyor, ne de
tepki gösterebiliyordum. Zor nefes alabiliyordum.
– Oğlum... öldün mü? A.... koyduğumun çocuğu.... Kolay ölmeyeceksin. Milim milim öleceksin.
Bir kişi kasığıma, bir kişi de göğsüme çıktı. Tepinmeye başladılar. Birisi de ayağı ile gırtlağıma basıyordu.
– Ah, dedim.
– Ah öyle mi? Kartal'da ölen askerler; Adana'da öldürülen İlbey ve Gülbey ah bile diyemeden öldüler.
Bıraktıklarında hiçbir şey duymuyor ve hissetmiyordum. Sürükleyerek hücrenin bulunduğu koridora
bıraktılar. Kapı açılınca arkadaşlar içeri aldılar. Ekmek yiyecek halim yoktu. Susuzluktan yanıyordum.
Hücrede su kabı olarak kullanılan süt kutuları su doluydu. Bir iki yudum içirdiler. Kendi başıma içecek
durumda değildim. Doğrulamıyor ve zorla yutkunuyordum. Elektrik akımı verilenlere su vermek
doğru değilmiş. Bundan dolayı çok az su veriliyordu. Bütün gece "su, su" diye inlediğimi anımsıyorum.
Birisi, bebeğine meme emziren bir annenin şefkatiyle kolunu başımın altına koyuyor, hafifçe
216