Adressiz Sorgular

Şube'den içeri girince beni diğer yoldaşlarımdan ayırdılar. Belki de gözaltı süresini tekrar uzatmışlardı
ve yeniden sorguya çekeceklerdi. Koridorda biri ardımdan diğeri önümden yürüyen iki işkencecinin
arasındaydım. Her. zaman sorgu yaptıkları odanın önüne gelince durduk. Öndekinin işareti üzerine
açık duran kapıdan içeri girdim. Gördüğüm manzara karşısında hayretten donakaldım.
Odanın yan tarafına düşen bir sandalyenin üzerinde karım oturuyordu. Hayır, hayal görmüyordum.
Şaşkınlığım geçince, "Nasılsın, iyi misin?" diyebildim sadece. O da "iyiyim, ya sen?" diye yanıtladı
beni. Sesinde hüzün vardı. İşkencecilerle fazla yüz göz olmamak için, "hoşça kal" deyip, ayrıldım
oradan.
Sonra hücreye indirdiler. Bu, sevinmeyi hak eden güzel bir haberdi. Uzun süre volta attım. Ve deliksiz
bir uyku ziyafeti çektim kendime o gece.
Ertesi sabah tekrar otobüse bindirildik. "Foto" kod adlı işkenceci, eşimle yan yana oturmama engel
oldu, bizi birbirinden uzak koltuklara oturttu. Gene de çok neşeliydik, kimse polislerin uyarılarına
aldırış etmiyor, birbirinin hal hatırını soruyordu.
Pencereden dışarı baktım: İstanbul baharın istilasına uğramıştı. Tepe üstleri ve yol kenarları yemyeşildi;
ağaçlar güneşin altında pırıl pırıl parlıyorlardı. Cadde boyları ve sokaklar tıklım tıklımdı. Deniz
tarafından esen lodos, pencereden içeri, dalga dalga yosun kokusu taşıyordu. Özgürlüğün eşsiz güzelliği
karşısında başım döndü. İçimi çektim.
Konvoyumuz Selimiye Kışlası'nın kapısından içeri girdi. Kışlanın içi bir mahalle kadar büyüktü neredeyse.
Her taraf asker kaynıyordu. Bizi Şube'den gelen tutukluların bekletildiği uzunca bir salona aldılar.
Kantinden çay ve sigara getirtmek serbestti. Sigarayı o denli özlemişiz ki, birini söndürüyor öbürünü
yakıyorduk.
Karımla volta atıyorduk. Görüşmeydi yıllar olmuş gibiydi. Ayakta zor duruyordu, yüzü solgundu,
neredeyse bir deri bir kemik kalmıştı. Nasıl yakalandığını sordum. Benim yakalanmamdan bir süre
sonra basmışlar evi. Silaha sarılmış, ama silah tutukluk yapmış. Polis yaralandı gerekçesiyle dipçiklemişler,
yerlerde sürüklemişler, merdivenlerden aşağı atmışlar... Yere yatırarak üstüne sıktıkları kurşunlar
kalbini sıyırıp, kaburga kemiklerini parçaladıktan sonra sırtından dışarı çıkmış. Hastanedeki
bazı dürüst doktorlar olmasaymış, kurtulamazmış. Ona da benim çatışmada öldüğümü söylemişler,
polisler.
Mutluluk anı tez bitti. Beraberinde askerlerle gelen bir astsubay, sürenin sona erdiğini, eşyalarımızı
toplayıp ardından gelmemizi söyledi. Herkes birbiriyle vedalaştı. Kadın yoldaşları Metris'e gidecek
cemseye bindirdiler. Erkekleriyse orada alıkoydular. Biz Selimiye Askeri Cezaevi'nde tutulacaktık.
Selimiye Cezaevi, bir çeşit dağıtım yeriydi. Savcı ifadelerimizi aldıktan sonra tutuklama mahkemesine
çıkarılacaktık. Daha sonra da Adana polisine teslim edeceklerdi.
Bir sabah, elleri silahlı ve coplu on kadar inzibatın arasında savcının odasına çıkarıldım. Girdiğimde
masasında kalınca bir dosyayı karıştırıyordu savcı. Tavrımın ne olacağını çıkarmaya çalışan bir merakla
süzüyordu beni. İşkenceci birine benzemiyordu.
"Şube'de adını kabul etmemişsin. Burada kabul edecek misin?"
"Evet."
"Peki ifade verecek misin?"
"Vereceğim."
"Şube'de kabul etmediğin şeyleri burada neden kabul ediyorsun?"
"Polis gibi işkence yaparsanız aynısını tekrarlarım, ifade vermem."
Savcı rahatlamıştı. Fazla beklemedi, hakkımdaki suçlamalarını sıraladı ve polis fezlekesini elime tutuşturarak,
okuyup ona göre savunma yapmamı istedi. İlkin Marksist-Leninist olduğumu ve TİKB'yi
102