Adressiz Sorgular

asılmış panolar, yazılar bir hayal gibi hızla geçiyor gözlerimin önünden. Sedyede miyim? Kocaman
harflerle yazılmış "Acil Servis" yazısına takıldı gözlerim... O sırada sesler yeniden uzaklaşmaya, çevrem
kararmaya başladı. Yüzüme serin bir rüzgar vuruyor. Başımda telaşlı bir kalabalık var. Üzerime
eğilen insanlar gölge gibi görünüyorlar gözüme...
* * *
Gözlerimin önündeki koyu sis bulutları dağılarak uzaklaşırken ve zifiri karanlıktan ışık huzmeleri
yaklaşırken sayıklamayla bağırma arası bir şeyler söylediğimi hayal meyal hatırlar gibiyim. Daha
sonra üzerime eğilen insan siluetlerinin dikkatle beni izlediklerini, aralarında fısıltıyla konuştuklarını
fark ettim. Belleğimin çok derinlerindeki polis, işkence, silah gibi düşünceler suyun üzerine çıkmak
istercesine beynime basınç yapıp duruyorlar. Bana işkence mi yapıyorlar? Şubede miyim yoksa?..
Ama burası ne Şube'ye benziyor ne de eve...
— Beyin travması geçiriyor!
İlk kez net olarak duyabildiğim bu sözlere tepkim kontrolsuzca bağırmak oldu. Bilincimi zorlayarak
neler olup bittiğini anlamaya çalışıyordum. Biraz önce bana işkence yaptıklarını düşündüğüm insan
siluetleri, beyaz önlükler giymiş doktor ve hemşirelerden başka bir şey değildi. Gözlerimin önündeki
sisler dağılıp kayboldukça sarı badanalı, ecza kokan bir hastane odasında olduğumu anladım. İki yanımda,
biri koluma diğeri ayağıma takılmış kan ve serum şişeleri asılıydı. Yattığım yer bir perdeyle
diğer hastalardan ayrılmıştı. Kesik kesik inleme sesleri geliyordu perdenin arakasındaki ranzalardan.
Genç bir doktor yaralarımı inceliyordu. Nabzımı ölçtükten sonra:
– Kıl payı kurtuldun. Yaşayacaksın, dedi yumuşak ve rahatlamış bir sesle.
O sırada, doktorun arkasına düşen kapıdan sivil giyimli üç kişi peş peşe içeri girip, yatağıma doğru
yürüdüler. Beynimde bir şeyler kıpırdandı. Bunları tanımıyordum. Ama polis olduklarına kuşkum
yoktu.
– Geçmiş olsun, dedi öndeki.
– Sizdiniz. Siz! Katiller!.. Ani bir refleksle kendime hakim olamadan bağırmaya başladım.
– Görmüyor musunuz? Daha kendine bile gelmedi, diyen doktor polisleri dışarı çıkardı.
Sakinleşmeye, belleğimdeki bulanıklıkları dağıtmaya çalışıyordum. Ama aylardır hiçbir şey düşünmemiş,
yaşamamışım sanki. Beynimde boşluktan, o boşlukta ayrı ayrı yerlere asılmış tek tek
kelimelerden ve onların irtibatını engelleyen zonklamadan başka bir şey yok gibi.
Bitkin bir haldeydim. Sesim öylesine yavaş ve titrek çıkıyordu ki, ancak bir iki kelimelik cümlelerle
konuşabiliyordum. Bedenimin ağrı odakları dışındaki yerleri uyuşmuştu. Üşüyordum. Günlerdir hiç su
içmemişim gibi pas tutup kurumuş ağzımda kan ve kusmuk karışımı berbat bir tat vardı. Ucu bir
makinaya bağlanmış ince bir hortum takılıydı burnumda. Buna rağmen nefes alıp verirken zorlanıyordum
ve bu zorlanma sırasında bedenimin neresinde yara varsa belli ediyordu kendini. Sol göğsümdeki
birbirine çok yakın iki ufak yaranın üzerlerine dikiş atılmıştı. Bu dikişlerin beş altı santim yukarısında,
ucunda kan dolu bir şişenin bulunduğu plastik hortum takılı bir yara daha vardı. Sırtımın sağ tarafındaki
iki ayrı yaranın üzerleri bantlarla kapatılmış, alnımın saçlarımla birleştiği kısmındaki dört beş
santimlik yaraya da dikiş atılmıştı. Vücudumda yer yer deri soyulmaları ve morluklar vardı. Kollarım
yara bere içindeydi.
Göğsümden yaralandığımı hatırlayabiliyordum ama bunlardan neyin kurşun neyin dipçik yarası olduğunu
çıkaramıyordum bir türlü. Doktora sordum: sol göğsümün üzerindeki iki küçük yarayı gösterdi
ve kurşunların akciğerlerimi delip kaburga kemiklerimi kırarak sırtımın sağ tarafından dışarı çıktıklarını
söyledi. Bana tek el ateş ettiklerini sanıyordum oysa. Belki bayılmamdan sonra bir kez daha ateş
171