Adressiz Sorgular

ğunda yalnızdım. Anahtarları koltuğun altına atmak için bundan daha uygun an olamazdı. Anahtarlan
yavaşça koltuğun altına kaydırıyordum ki:
– Ver bakalım o anahtarları.
Soğuk bir duş alıyormuşum gibi ürperdim. Nasıl görmüştü? Hiçbiri bana bakmıyordu?
– Bu anahtarlar nerenin? Aynı ses sormuştu. Ve devam etti:
– Anahtarlar nerenin? Nerede kalıyorsun?
Yumruk eşliğinde sorulan bu sorular 2. Şube'ye varıncaya kadar devam etti. 4. veya 5. kata çıkarıldık.
Tek olarak küçük bir hücreye konuldum. 2-3 dakika geçmeden çıkarıldım. Gözlerim özel bir bantla
bağlandı. En küçük bir ışık sızıntısı bile gelmiyordu; her taraf simsiyah olmuştu. Kollarımdan çekilerek
bir odaya götürüldüm.
Seslerden, 7-8 kişi olduklarını anladım.
– Anahtarlar nerenin?
– Hiçbir yerin değil, dedim.
Yüzüme, karnıma aynı anda yumruklar inmeye başladı. Öyle şiddetli vuruyorlardı ki sersemlemiştim.
Soru sordukça duruyor, istedikleri yanıtı alamayınca daha şiddetli vuruyorlardı.
– Puşt, bir yerin değilse niçin taşıyorsun?
Israrla anahtarların açtığı kapıları göstermemi istiyorlardı. Ben de aynı yanıtı tekrarlıyordum. Şef olduğunu
sandığım:
– Getirin, dedi. Bana:
– Bak oğlum, bizi yorma, kendine de boş yere eziyet ettirme. Nasıl olsa bizi örgüt evlerine götüreceksin.
Her şeyi bir bir anlatacaksın. Biz insan gibi anlatmanı istiyoruz. Sonra anlatmak için yalvaracaksın.
O zaman biz dinlemeyeceğiz, dedi.
– Anlatacak mısın? Oturalım mı? diye sordu.
– Anahtarlar az önce de söylediğim gibi hiçbir yerin değil... der demez çeneme yumruklar inmeye
başladı.
– Biraz durun. Anlatsın bakalım, deyip yumruklayanları durdurdu. Anlatmamı beklediğini ifade etmek
için;
– Eee..! yaptı.
– Ben bu anahtarlan buldum. Tespih çekme alışkanlığım var, ancak arkadaşlarım teşbihlerimi alıp geri
vermiyorlar. Bu nedenle tespih yerine bu anahtarlan sallıyorum.
– Oğlum sen bu masalları babana anlat Bizi aptal mı sanıyorsun... Kısa bir sessizlik oldu.
– Yatırın. 5-6 kişi üzerime saldırıp yere yıktılar. Çabucak falaka sopasını ayaklanma bağladılar. Gittikçe
temposu artan bir hırsla tabanlarıma vurmaya başladılar. Sanki ayaklarıma vurmuyorlar da, kafamın
içinde burgu çeviriyorlardı. Müthiş bir acı vücudumu pençesine almış sıkıyor, sıkıyordu... Ve ard
arda hep aynı sorular geliyordu.
209