Adressiz Sorgular

Gözümü Sadık'tan ayıramıyorum. O da bana bakıyor, yüzünde gülümservari bir ifadeyle. Gözüm
kararıyor. Sadık'ın görüntüsü kısa aralıklarla yerini karanlığa bırakıyor.
– Kim bu? İsmi ne?
Kafamı toparlamaya çalışıyorum. O da beni tanımadığını söyleyecek nasılsa.
– Tanımıyorum, dedim.
"Demek tanımıyorsun" diye böğürüyor birisi. Savruluyorum. Hemşireler acıyarak bakıyorlar. Doktorun
rahatlığı dikkatimi çekmişti. Böyle sahnelere alışık sanki.
– Bak kızım, bildiğin her şeyi anlat, değilse seni öldürürler. Yaraların hiç de iyi değil, diyor doktor.
"Köpek seni! Hipokrat yemininde 'işkencecilere yardım edeceğime...' diye bir bölüm mü var" diye
içimden küfrediyorum. Polislere bile böyle kızmamıştım. Onurlu bir mesleği böylesine pisliklere
bulaştırıyor.
Sadık'ın görüntüsünü hemşirenin beyaz önlüğü kapattı, iki elini Sadık'ın göğsüne bastırdı. Masajı bırakıp
geri döndü:
– Öldü!
Sadık'ın yüz ifadesi değişmemişti, benimki de. Duymuyor, düşünemiyorum. Sadece öldü sözü beynimde
dolaşıyor! Öylece bakıyorum.
Oldu mu Sadık! Oldu mu ya can dostum! Bırakıp gitmek olur mu? Sürüklenirken son bir kez başımı
çevirip baktım. Hoşçakal yiğit komünist. Birgün belki sonsuzlukta görüşürüz.
BİR İŞKENCEHANE: POLİS KOLEJİ
Reno'ya bindirildim. Alışılmışın dışında gözlerimi bağlamamışlardı. Bağlasalar da ne olacak,
işkencelerin polis kolejinde yapıldığını bilmeyen yok. Birkaç dakikayı geçmiyor oraya varmamız.
Yüksekçe bir bina... Konforlu döşenmiş, tabanı halı odada bir koltuğa fırlatılıyorum. Masasının başında
ak saçlı birisi oturuyor. "Hoşgeldin" demesine yanıt alamayınca, bir isteğim olup olmadığını
soruyor. Bu dekorun ne zaman değişip, gerçek işlerine başlayacaklarını merak ederken, su içmek
istediğimi söyledim.
Banyovari bir yer... Lavabonun üzerindeki aynaya baktım. Yüzümü tanıyamıyorum. Normal halinden
çok büyük. Sağ gözüm şişkinlikten görünmüyor, önüyse mosmor. Şişliği aralayıp gözümü görmeye
çalışıyorum. Kan oturmuş. Beyazı yok. Kör oldu sanıyorum.
Odaya döndük. Gazeteciler gelmiş. "Nezaketlerinin" nedeni buymuş demek. Resim çekmelerine izin
vermiyorlar. Şiddetli bir meydan dayağından çıkmış gibiyim. Bu halimle resimlerimin basında çıkması
işlerine gelmez. "İsmi Ayşe Ergin, resimlerini basına daha sonra dağıtacağız" diye bağırıyor şefleri.
Üzerimdeki sahte kimlik. Kaçarken düşürmüş olmalıyım. Odaya, yürürken insanda kartopu misali
yuvarlanıyor izlenimini veren birini getiriyorlar. "Bu kız, kuyumcu dükkânımı bu kız soydu" diyor
gelen.
Emniyet Müdürü gazetecilere dönüp:
– Görüyorsunuz, özgür iradesiyle bu kızın soyduğunu söylüyor, diyor.
Film setinde gibiyiz. Oyun oynanıyor. Çözemiyorum. Çözemezdim de. İyi de bu zavallı figüran kim?
O da mı polis? Benzemiyordu. Çok korkmuş bir hali var. Gazetecileri çıkardılar. Aynı anda polislerin
257