Adressiz Sorgular

ÇİTLERİN OLMADIĞI BİR DÜNYA İÇİN...
Yaşam öylesine canlı, öylesine güzel. Dolu dolu yaşanıyor günler. Aylar, günlerde yaşanıyor. Her şey
mücadele eksenine göre şekillenmiş, her şey onun gelişimine ve sonucuna göre belirlenecek. Mücadelenin
şiddet ve yoğunluğu içinde, sorunlar büyüdükçe ve onları çözdükçe, gelişip derinleşiyor insan.
Kavga içinde arılaşıp, yetkinleşen yeni bir insan dokunuyor. Bu yoğunluk içinde, yaşamı tüm yönleriyle
algılayıp yaşayabilmek öylesine güç ki. Doğa çoğu zaman uzak, soyut görüntüler olarak var.
Kimi zaman da, olanca canlılığı, güzelliği ve çarpıcılığı ile dikiliveriyor karşımıza. Gözlerimizle,
soğururcasına içiyoruz. Kırda, papatyalar arasında yapılan bir hücre toplantısında, akşam yorgunluğunda
vapurla karşıya geçerken güvertede göğsünü rüzgâra verip, suların çipiltisini duyumsayarak
içilen bir bardak çayda, Orak-Çekiç dağıtımından, ya da bir gece yazılamasından dönerken alınıp yarım
Sana yağı sürülen bir ekmeğin buğusunda canlanıveriyor yaşam. Silah tarrakalarıyla söyleniyor
özgürlük şarkıları. Kimi zaman başarılı bir eylemin; fabrika önlerinde dağıtılan bildirilerin, ya da bir
korsan gösterinin, cezalandırılan bir halk düşmanının haberiyle coşkulanıyor yüreklerimiz, kimi zaman
da acı bir haberle kıvılcımlanıyor.
12 Eylül'ün üzerinden bir ay geçti. Revizyonistler, kavga kaçkınları şimdiden Avrupa yollarında. Kimileri
de beklemede. Eylül karanlığı çöküyor ülkemin üstüne. Henüz tümden geceye dönmüş değil gün.
Işıldayan, parıldayan şeyler var. Yüreklerimizde en küçük bir sarsıntı, korku yok. Her zaman, rüzgâra
karşıydı göğüslerimiz. Daha ilk günden aldık kararı, ilk gün yazıp bastık bildirimizi. Güneşi karartmak
isteyenlere karşı amansızca savaşacağız.
BİR İŞKENCE MERKEZİ
Az önce geçtim buradan. Buluşma yerini kontrol ettikten sonra genişçe bir daire çizip, döndüm.
Randevuya bir dakika kaldı. Saraçhane'den aşağıya doğru iniyorum. Durakta her şey olağan görünüyor,
otobüs bekleyen birkaç kadın ve erkek. Yoldaşlar henüz gelmemişler. Bir anda karşıdan bana
doğru koşan üç-dört kişiyi gördüm. Kollarını öne doğru uzatmışlar, silahlar... Gözlerim en öndekine
çakılıyor. Zangır zangır sallanan bir kol, gözleri yuvalarından fırlamış. Büyüyerek üzerime doğru geliyorlar.
Düşünecek zaman yok! Ayaklarımın üzerinde yaylanıyorum, yana doğru fırlayacağım. Döndüğüm
anda bir silah göğsüme dayanıyor, otobüs bekleyen kadınlı erkekli grup, aramızda iki adım bile
yoktu! Bir anda başıma ve böğrüme dayanmış silahların arasında kaldım. Her ağızdan bir ses çıkıyor,
vuruyor, itekliyorlar. Kolumu arkaya kıvırıp, başımı bastırıyorlar. Sürüklenerek hızla yakındaki bir
dükkânın içine götürülüyorum! "Elimize düştün." "Kaçan kimdi?" Yumruk yağmuru arasında sorular
ardı ardına sıralanıyor. Vuran, iten, çeken, ellerimi, gözlerimi bağlamaya çalışan, soru soran, tam bir
kargaşa... Bağırtılarında, hareketlerinde bir boşalma, az önceki korkularından kurtulma çabası seziliyor.
Şaşkın bir insanın sesiyle "ben, buradan geçiyordum, benim birşeyle ilgim yok" diye bağırıyorum.
Aklım daha önceden bu bölgeden geçerken rastlantıyla karşılaştığım bir kamulaştırma eyleminde. Bir
yakalanma olduğu, yakalananın polisi randevu yerine getirerek o dükkânlardan birisinin içinden beni
göstereceği o an hiç düşünmediğim bir şey.
Üstümü arıyorlar. Kollarım kelepçeli, gözlerim bağlı, dükkândan hızla çıkartıp bir arabanın arkasına
sokuyorlar. Az sonra itekleyerek bir kişiyi daha getirdiler. "Bu kim, diğer yoldaşlardan birisi mi?" Sesini
benzetemiyorum. Pikap türü bir araba, arka orta kısmındaki boşlukta başlarımız yere doğru
bastırılarak tutuluyoruz. Küfür, yumruk, dirsek ve diz darbeleri sağanak halinde yağıyor. Bunların
ortasında durumuma uygun bir ifade biçimlendirmeye çalışıyorum. Kafamda önceden genel hatlarıyla
belirlenmiş bir şey var. En kötüsü ise, verebilecek legal bir adresimin olmayışı. Eğer gerçekten
düşündüğüm gibi rastlantısal bir yakalanmaysa böyle bir adrese sahip olmak bırakılmamı kolaylaştırırdı.
Yarım saat kadar sonra bir binaya itilerek, hızla sokuluyorum. En son Topkapı-Bakırköy-Bahçeli hattında
olduğumuzu farketmiştim. Şimdi neredeyiz? Çevrede yoğun araba ve insan sesleri duyuluyor!
Bir üst kata çıkıyoruz. Odaya girişimizle birlikte dört bir yandan yumruk ve tekmeler inmeye başlıyor.
33