Adressiz Sorgular

meleyeni. O halimle, "kelepçenin zincirini kopartmış, kaçacak" diye söyleniyor. İlk kez o gece bayılmışım.
Ağırlığım kelepçe zincirini kırmış ve yere düşmüşüm.
Bu kez sağlam bir iple bağlıyorlar kolumu. Gözlerim kapanır kapanmaz hemen güzel bir pınar görüyorum;
sevinerek eğilip içmeye tam yönelirken, uyanıyorum. Rüyamda da olsa şu güzel sudan bir yudum
içseydim diye sitem ediyorum.
O sabah, hücreler koridorunu süpüren bir bayanı görüyorum. Yavaşça hücre kapısını açıp içeriyi süpürüyor
gibi görünerek soruyor, "abi nasılsın?" "Çok iyiyim". Bitkin halimi görünce çok üzülüyor. Bir
ara ayakkabılarımdaki kanı görünce bacaklarımı sıyırıp bakıyor. "Ne yaptılar sana abi" diyerek derin
bir iç çekiyor. "Üzülmene gerek yok bacım, bunların acısı geçer, önemli olan burada diline sahip olup,
bu işkencecilerin karşısında devrimin ne kadar yüce bir şey olduğunu kanıtlamaktır. Beni asıl yaralayan
bu insanların işkencecilerin karşısında aciz duruma düşüp halkına ve yoldaşlarına ihanet etmeleridir."
Bu bayan, devrim taraftarı bir hemşire. Ali Haydar haini tarafından karşıdevrim güçlerinin eline verilmiş.
O içten yaklaşımı bana güç vermiş ve duygulandırmıştı. Gardiyanın ayak sesleriyle süpürmeye
devam ediyor, "abi yapacağım bir şey varsa söyle", "Sağ ol bacım bir şeye ihtiyacım yok." Kapıyı
kapatıp gidiyor ama, sıcak yaklaşımı ve içtenliği hâlâ yanımda sanki.
Neden beni işkenceye almıyorlar acaba derken, yine hücremin kapısı açıldı. "Epeyce dinlendin, hadi
bakalım" diyerek alıp götürüyorlar yeniden. İşkence odasına götüreceklerini beklerken daha üst katlara
çıkıyoruz. Girdiğimiz oda oldukça konforlu bir yer. Galiba burası büyük şeflerinin, 1. Şube Müdürü'nün
odası olmalı. Yerlerdeki halı ayağımın altından kayıyor gibi. Gözlerime bağlanan bezin siyah
olmasından dolayı gözeneklerden fiziki yapılarını seçebiliyorum. Odada ağır bir koku var. Bir yanda
parfüm bir yanda pipo kokusu, kaç gündür aç susuz olan midemi allak bullak ediyor ve beynim yerinden
fırlayacak gibi oluyor. Gırtlağından zorlanarak çıkan bir ses:
– Otur...
Oturmuyorum. Kendime prensip ettiğim şey, polisin söylediği şey ne olursa olsun ya reddetmeliyim
ya da yanıt vermemeliyim. Yani polis istediğini bana yaptırmasın ve onları psikolojikman teslim
alayım. Oturmadığımı görünce, iki kişi omuzlarıma çökerek koltuğa oturtuyorlar. Kalkmaya
çalışıyorum, ama omuzlarımdaki yük hâlâ kalkmamış, kalkmaya da pek takatim kalmamış zaten.
– Su ister misin?
– Hayır?
– Bak dudakların susuzluktan çatlamış... Kalktı, dudaklarımda soyulan deriyi kaldırdı.
– Aç mısın?
– Hayır... Karnım tok.
– İste sana tavuk getirelim, kebap getirelim..
– Hayır, istemiyorum.
– Bizim paramız faşist parasıysa sen ver parayı, alalım.
– Paramı vermem, bir şey de istemem. Kalktı, bir bardak suyla geri geldi.
– Al iç... İç... Zorluyor.
Elini itiyorum, su dökülüyor yerlere. Ortalık bir sessizliğe büründü, el ve ayak sesleri dışında. Üzerine
147