Adressiz Sorgular

cenin dozunu, süresini iyi ayarlamalıydılar.
Yeniden "çarmıh"a astılar. Manyetonun bir kablosunu erkeklik organıma bağladılar. Diğerini de milim
milim vücudumun her tarafında, özellikle de kafamın çevresinde dolaştırmaya başladılar. Elektrik vermeyi
durdurduklarında, arada bir Komiser Mehmet:
– Devam edelim mi? diyordu. Ben de:
– Devam, diyordum.
Artık bundan sonra Komiser Mehmet'in sorusu tek kelimeye inmişti.
– Devam mı? Cevap da tek idi;
– Devam.
– Devam mı?
– Devam.
İşkencecileri tek soruya hapsetmek benim için bir kazanımdı.
Askıda iken insan gerçekten azımsanamayacak bir acı duyuyor. Kollar kopacak gibi oluyor. Fakat
elektrik verilmeye başlanınca bu acı ikinci plana itiliyor. Daha doğrusu, elektrik verildiği anda bütün
kaslar geriliyor, kafa geriye fırlıyor, beyinde binlerce yıldız parlayıp sönüyor ve diğer acılar hissedilmiyor
bile. Beynin bir şey düşünebilme olanağı olmuyor. Elektrik faslı kesilince diğer acılar yeniden,
etkili bir şekilde kendisini hissettiriyor. Beyin de düşünebilme olanağına yeniden kavuşuyor.
Manyetoyu çevirmeyi durdurdukları anda, Osman Yaşar'ın, Metin'in ve sevdiğim diğer yüce insanların
hayalleri ile konuşmaya başlıyordum. Sıra ile hepsine söz veriyordum. "İçiniz rahat olsun" diyordum.
Onların hayalleri de bana güç veriyorlardı. "Senden bunu bekliyoruz" diyorlardı.
Tahmin edemediğim bir süre sonra, işkencecilerden birisi:
– Yahu bunun boyu iyice uzadı, dedi.
Az sonra da yere indirdiler. Üzerime su döktüler. Ardından bir süre de falaka çektiler. Bütün bu zaman
boyunca ağzımdan hiç ses-çığlık çıkmaması ve hiç yol alamamış olmaları onları daha da kinle vurmaya
kışkırtıyordu. Yenilgiyi kabullenmek istemiyorlardı. Yorulanın yerini diğeri alıyordu.
Falakanın ardından ayaklarımdan baş aşağı astılar. Bir süre de o haldeyken elektrik verdiler. Daha
sonra yeniden falaka...
En sonunda vücut pelte gibi olmuş bir şekilde iken –ki bazı darbelere her hangi bir tepki göstermemeye
başlamıştım– saçlarımdan tuttular, çırılçıplak sürüyerek tuvalete götürdüler. Yerde uzun süre
tazyikli su ile ıslattılar. Sonra da "artık dirildi" diyerek işkence odasının karşısındaki bir odaya götürdüler.
Tek bileğimden duvardaki zincire kelepçelediler.
İşkence odalarının karşısında yanyana iki oda vardı. Bu iki odadan tuvalete yakın olanda tam 109 gün
kaldım. Diğer odada, benden 12 veya 13 gün sonra yakalanmış olan, yürekli insan Tahsin Alpşar kalıyordu.
Yalnız bir gece tuvalet dönüşü yanlışlıkla beni de Tahsin'in kaldığı odaya zincirlediler. Sabaha
kadar onunla başbaşa tatlı tatlı sohbet ettik. Sabah bizi aynı odada gören sorgu ekibinden polisler,
"bunları kim bir araya koydu" diye bağırıp çağırarak, beni öbür odaya aldılar.
Beni odaya zincirlediklerinde mesai bitim saati idi herhalde. Çünkü biraz sonra polis kalabalığı azaldı.
Kaldığım oda ile bitişik odanın ara duvarına zincirlenmiştim. Duvarın içinde küçük bir delik açmışlar,
110