Adressiz Sorgular

verdiler. Ben, "Komünistim" diye yanıt verdim.
Hepsi birden adice hakaretlerle üzerime çullandılar.
Bir süre sonra bitişik odaya geçip aynı soruyu sordular. Orada da Tahsin "Komünistim" dedi. Hakaretler
edip onun da üzerine çullandılar.
Sonraki günlerde de zaman zaman gelip, "Burada komünist var mı lan?" diye soruyorlardı. Tahsin ve
ben "var" diyorduk ve dayağı yiyorduk.
Yine odalarda ikimizin dışında insanların da bulunduğu bir sabah, herkese İstiklal Marşı'nı söyletmek
istediler. Tahsin ve ben söylemedik. Ve tabii küfür savurarak üstümüze saldırdılar. Hırsları biraz dinince
Tahsin'e neden söylemediğini sordular. O da, "bu marş faşizmin simgesidir. Onun için söylemiyorum"
dedi. Aynı mizansen birkaç defa yinelendi daha sonraları.
Bazen bahsettiğim türden bahaneler yaratarak, bazen de hiç bir bahaneye gerek görmeden dayak atmalar
("seans"ların dışında) her zaman olabiliyordu. Ama ilk aydan sonra, psikolojik olarak yıpratma
çabaları daha öne çıkmıştı. Sonu belirsiz bir yolda olduğumuz inancına kapılmamızı sağlamak, kurtuluş
umudumuzu söndürmek, yüreğimize ölüm korkusunu düşürebilmek için ellerine geçen her fırsattan
yararlanmaya çalışıyorlardı.
Eylül ayının ilk yarısında yeni gözaltına alınan bir arkadaştan, gözaltında tutma süresinin 45 güne
indirildiğini duymuştum. Gözaltına almışımın 46'ncı günü Komiser Mehmet geldi. "Gözaltında tutma
süresinin 45 güne indiğini biliyor muydun? 45 güne indi. Bugün senin 46'ncı günün. Ama bizde kaydın
yok. Cezaevine sevk olacağım diye boşuna bekleme" dedi.
60'ıncı günlerden birinde komiser yine geldi. "Hazırlan! Seni ve Tahsin'i tıraş ettireceğiz. Sonra da
götürüp bir yerde vuracağız. Yeter beklediğimiz artık" dedi.
O gün akşam beni Tahsin'in kaldığı odaya götürdüler. Bir "berber" elektrikli tıraş makinesiyle saçlarımı
sıfır numara almaya başladı. Saçlarım yere düştükçe bitler sağa-sola kaçışıyorlardı. Biti ilk defa
Gayrettepe'de tanıdım. Saçlarımın arasında, vücudumun her tarafında, elbiselerde bit kaynıyordu. Doğal
olarak bit avlamakta uzmanlaşmıştım. Gerçi uzmanlaşmaya da gerek yoktu. Elimi nereye atsam bir
bit yakalıyordum. Geceleri 75, 80, 85 bit öldürerek (yumurtalarını saymıyorum) rekorlar kırıyordum.
Bitler giysilerin dikiş yerlerindeki kıvrımlarda yumurtlayıp ürüyorlar. Vücudun en sıcak yerlerinde
yoğunlaşıyorlar.
Tam o sırada Komiser Mehmet odaya girdi. Güya "berber"e kızarak, "Yahu niye sıfır numaraya vuruyorsun.
Bunları normal traş edecektin... Neyse bunun sakalını da al, bıyık kalsın. Diğerinin de sakal ve
bıyıklarını al, saçları kalsın" dedi.
Traştan sonra beni yeniden esas kaldığım odaya aldılar. "Nasıl olsa birazdan gideceğiz" diyerek kelepçeyi
bile takmadılar. Bir-iki saat kelepçesiz kaldım.
Gerçi mizansen pek başarılı değildi. Ama bir ihtimal dediklerini yapabilirlerdi de. O gece yanımda
Suat isimli bir arkadaş vardı. "Bak böyle daha iyi olmuş. Neydi o eski halin. Biraz da bıyıkları düzelttirseydin"
gibi yarı şaka sözler söyledi. Gülümsüyordu. Ben, ölüm tehdidinin ciddi olabileceğini söyledim.
O zaman gülümsemesi suratında dondu kaldı. "Yok canım! Yapamazlar" falan gibi sözlerle
beni rahatlatmaya çalıştı.
Fakat buna gerek yoktu. Gerçekten çok rahattım. Hazırdım. Yanılmıyorsam 70'inci gündü. "Baby"
geldi.
– Sizin Cengiz'i de yakaladık.
– Bu isimde birisini tanımıyorum. Bir-iki gün sonra "Baby" yine geldi:
126