Adressiz Sorgular

dikkatle izledikleri ortaya çıkıyordu. Takiplerde fotoğraf çekmek, birkaç otomobil birden kullanmak,
çöpçü kılığına girmek ve ispiyon kullanmak gibi bir dizi yönteme başvurdukları belliydi. Fakat düğümü
nereden çözdükleri konusunda bir ipucu vermedi, bu konuda dikkatliydi. Sadece, "Bu kez farklı
bir metod izledik" demekle yetindi.
Siyasi polis aygıtının son zamanlarda güçlendirildiğini anlamak zor değildi. Zira personelin artırıldığını
ve sorgu uzmanlarının ABD gibi ülkelerde eğitildiklerini gazeteler bile yazmışlardı.. Eskisinin
aksine takip ve ajan provokatör sızdırma işine birinci dereceden önem veriyorlardı. Bizim operasyonda
büyük bir olasılıkla her iki yöntemi birlikte kullandılar. Nitekim verileri birleştirdiğimizde –kesin olmasa
da– önceden yakalanıp bırakılmış sıradan bir sempatizanı ispiyon olarak kullandıkları ve takibi
ilk oradan başlattıkları sonucuna varacaktık.
Ama komiserin övünmesi boşunaydı. Zaman zaman başarılı olabilmeleri, yenilgi sonucu zayıf düşmemizden
kaynaklanıyordu. Hem kadrolarımız çok azalmış, hem de aranan yoldaşlarımız hakkında
ellerinde epey bilgi birikmişti. O yıllarda mücadele eden örgüt sayısı o kadar azdı ki, bütün güçlerini
tek bir örgüt üzerinde yoğunlaştırabiliyorlardı.
Yoksa iddia ettikleri gibi ne yetkin, ne de akıllıydılar. Örneğin, işkence ekibinin başındaki komiserin
uzun yıllara dayanan pratik tecrübeden ve acımasızlıktan başka bir özelliği yoktu. Daha birkaç ay önce
Hasan Hakkı Erdoğan'ı işkencede öldürdüğü için hakkında dava açıldı. Gene, "Foto" basit bir piyondu
ve bakışlarından TİKB düşmanlığı akıyordu. Öbürleri de ondan pek farklı değildi. İçlerinde pratik
tecrübenin ve acımasızlığın üzerine çıkabilen, gerçekten kafası çalışan birine rastlamadım daha. En
son mezun oldukları liseden beri ellerine kitap aldıklarını sanmam. Hemen hepsi de başka işlerde dikiş
tutturamamış kişiler bunlar. Bazıları psikopatlaşmış, bazıları da yaptıkları iğrenç işin doğası gereği
alıklaşmışlardı. Aralarında dostluk ve güven diye bir şey yoktu. Birçoğu sürekli içki ve uyuşturucu
kullanıyordu. Onları motive eden asıl şey para ve ilkel bir antikomünizmdi.
Gizliliği sanatına göre uyguladığımız ve profesyonelce mücadele ettiğimiz sürece nasıl apışıp kaldıklarını
gözlerimle görmüştüm. Çoğunlukla olayların peşinden sürüklenmek zorunda kalırlardı. İllegal gazete
ve bildiri dağıtımlarında kurdukları tuzakları boşa çıkarmakla kalmaz, sürekli atlatırdık da onları.
Bir itirafçı ya da çözülen biri çıktığında bastıkları evleri boş bulurlardı hep. Üzerimize geldiklerinde
son kurşunumuza dek çatışacağımızı da bilirlerdi üstelik.
Gizlilikle ilgili yazı bitince başka bir yazıya geçtiler. Bu defaki konu yüreklerine işlemiş Sefaköy
Direnişi'ydi. Ajitasyonel bir dille yazılmış bu yazı, işkencecilerin çatışma sırasında nasıl paniklediklerini
ve kendilerini öldürmemeleri için yoldaşlarımıza nasıl yalvardıklarını anlatıyordu. Ve muhtemelen
içlerinde oradan kaçıp zorbela kurtulmuş olanlar vardı.
Bir yazı karşısında duyulan bu öfkeyi başka biri bana anlatsaydı, kesinlikle inanmazdım. Gazetedeki
her cümle suratlarında şaklayan bir kamçıydı sanki. Komiser, "Biz cani miyiz, leş gibi içki mi kokuyoruz
lan?" deyip, tepindikçe tepiniyordu. Hepsi birden yazılanların yalan ve iftira olduğunu kabul etmemi
istiyorlardı. Asla öyle bir şey yapamayacağımı söyledim onlara. Sonunda bağırıp çağırmalarına,
yumruklu saldırılarına karşın hırsını yenememiş olan komiser, "alın bunu yoksa geberteceğim," diye
ulumaya başladı. Ve beni alıp götürdüler.
Aslında, beni oraya, moralimi bozmak için getirmişlerdi. Ama ele aldıkları konuların peşinden sürüklendiler
ve kontrollerini kaybettiler. Böyle olunca, benim değil, onların morali bozuldu.
Ertesi gün hücreden alıp, tekrar sorgu odasına çıkardılar. Adımı kabul etmeli, kısa da olsa bir ifade
vermeli ve tutanakları imzalamalı idim. Bunları yaparsam, bazı şeyleri kabul etmememe göz yumabilirlermiş!
Onlara, kısaca, işkence yaptıkları ve Şube'de yirmidört saatten fazla tuttukları için ifade
vermediğimi, savcının önüne çıkıncaya dek de vermeyeceğimi söyledim ve sorularını yanıtsız bıraktım.
Öğle yemeği saati geldi. Başka günlerde koridorda bekletirlerdi, o gün teşhislerin yapıldığı aynalı
96