Adressiz Sorgular

Yine soğuk su, pencerenin önünde bekletme, falaka, zincirin halkaları gibi birbirine eklenerek soluk
almadan devam ediyor. Bu, sorgulamadan öte, öç almaktır. Karamsarlığı hiç mi hiç düşünmek istemiyorum.
O gün, akşamın geç saatlerine kadar, işkence türleri aralıksız sürdürüldü. Üstüm başım yamyaş,
tir tir titriyorum.
– Ulan bu daha ikinci gün. Seni yavaş yavaş öldürürüz. Daha 43 gün süremiz var, gerektiğinde savcılıktan
süreyi uzatırız.
Bunların "öldürürüz"ü, tehdit unsuru olarak kullandıklarını biliyorum ama, daha dün Ataman ile Süleyman'ı
öldürmediler mi? Öldürürlerse öldürsünler! Bu, şerefli ve onurlu bir ölüm olur. Çözülmeye
gelince, onu asla kabullenemem. Nasıl olur da, birbirimize sevgi ve sevecenliğin en güzelini veren,
inançla, bilinçle bütünleştiğim yoldaşlarıma; o, 12 Eylül'ün bir karabasan gibi ülkemizin üzerine çöktüğü
ve halkımızın üzerine terör estirdiği günlerde bile güler yüzle bize kapısını açıp bağrına basan
halkıma zarar verebilirim.
İşkenceci caniler psikolojik saldırılara yöneldiler bu kez.
– Madem 3-2 galiptiniz, niye Orak-Çekiç gazetesini çıkarmadınız? Artık bittiniz, topu topuna 3 kişi
kaldı. Onları da bugün yarın yakalarız.
Bunlara karşı sessiz kalmakta kendimi zor tutuyorum. "Ulan bunlarla açık açık savaş; nereden incelirse
oradan kopsun!" "Sefaköy cephesini yazan Orak-Çekiç dağılalı bir hafta oldu. Kerizler, siz daha
uyuyorsunuz" diyeceğim ama, gerek görmüyorum. Nasıl olsa yakında öğrenirler.
– Ulan, koskocaman TDKP dururken, neden hâlâ küçücük TİKB'de inat ediyorsunuz? Gidin TDKP'ye,
hem onlar da sosyal-emperyalizme karşı, hem daha fazla kitlesi var. Bu TİKB, ateş olsa ne yazar, küçük
bir örgüt.
– Size dedim, benim örgütle hiçbir ilişkim yok.
– Sen kimi kandırıyorsun; örgüt adamı olmayacaksın, bu kadar direneceksin ha! işkencecinin biri hemen
araya giriyor,
– Bunların örgüt ilkeleridir konuşmamak, konuşanı öldürürler.
– Konuşmazsan biz öldürürüz. Öldürelim mi ulan?
– Öldürün, ölümden korkmuyorum.
İşkencecibaşı, "götürün bunu sabaha kadar asın, gebersin."
Alıp götürüyorlar. Beni nereye götürecekler bilmiyorum, gerçekten asacaklar mı? Yoksa bu bir tehdit
miydi? Bu ikilem arasında düşünürken, kendimi hücrede buldum. İşkenceciler, tekrar tek kolumu hücrenin
tavanına kelepçeledikten sonra, gözbağını da alıp gittiler. Galiba ikinci gün de istedikleri amaca
ulaşamadılar. Kendimi kutluyorum. "Direneceksin oğlum, direnmelisin. Baksana işkenceciler çözememenin
acizliğine düştüler bile". Kapıyı vurup gardiyanı çağırıyorum, hemen bitiveriyor burnumun
dibinde; çok "kibar" ve "nazik".
– Bir şey mi isteyeceksin? diyor, bir şeyler beklercesine.
– Evet! Tuvalete gideceğim. Hemen sesi değişiyor.
– Dur... Bekle...
Tuvalete, sağdaki soldaki hücrelere bakarak gidiyorum. Gözüm 4 no'lu hücredeki tavana kelepçelenmiş
ve kapının üzerinden dışarıya sarkan ele ilişiyor. Bu bizim hareketin adamı, ilk gün
142