Adressiz Sorgular

en profesyonelleşmiş elemanlarıyla, devrimin en bilinçli ve en seçkin savaşçılarının karşı karşıya
geldikleri bir çarpışma alanıdır. Buradan çıkarılacak ilk sonuç, en çok yüklenilen cephede, en sağlam
olma gerekliliğidir. Eğer bir örgüt temel direklerini kavramın olumlu anlamında profesyonel devrimciler
üzerine kurabilirse, sadece işkencede iyi direnmekle kalmaz; aynı zamanda onlar etrafında dalga
dalga genişleyen yakın ve uzak sempatizanları da manyetik etki alanı altına çeker.
Bizim gibi sınıf mücadelesinin engel ve zorluklarla sıkça karşılaştığı bir ülkede, profesyonel devrimcilik
olgusu, daha özel bir önem taşır. Buna rağmen çeşitli örgütler profesyonel devrimciliği dernekçilik,
sendikacılık, gerillacılık, dergicilik gibi tek yanlı ve sığ biçimlere indirgeyerek bozuma uğratmışlardır.
Halbuki profesyonel devrimcilik insanların yeteneklerinin ve niteliklerinin tek bir yöne
hapsedilemeyeceği çok yönlü ve bütünlüklü bir kavramdır. Eğer bu meslek küçük burjuva yaşam tarzına
göre biçimlendirilir ve aileden kopmak, dernekçilik yapmak gibi sığ biçimlerde anlaşılırsa, hiçbir
zaman yetkinleşmiş bir savaş örgütü yaratılamaz.
Profesyonel devrimcilik, parti aygıtının belli başlı özelliklerini kendi şahsında yansıtan bir ayna gibidir.
Parti, kapitalizm koşulları altında bile geleceğin sosyalist insanının niteliklerini ve ilişkilerini
mümkün olabildiğince yerleştirmeye çalışan bir organizma, sosyalist ideolojinin, devrimci sınıf
ahlakının ve kültürünün egemen kılındığı bir taşıyıcı, bir öncü aygıttır. Aynı şekilde, komünist militan
da, dünya görüşü, siyasal davranışları, yaşam tarzı, özel mülkiyet dünyasıyla bağlarını koparışı, ahlakı
ve psikolojisi ile, bugünün izlerini taşıyan ama geleceği de temsil eden yeni tipte bir insandır. O, buna,
ideolojik ve politik düzeyini sürekli yükselterek, sermaye düzenine karşı savaşarak, sınıf mücadelesi
içinde pişerek, devrimci ruhunu ve coşkusunu canlı tutarak, kapitalizmin etkilerinden arınarak,
kolektivizm duygusunu geliştirerek ve kahramanlıklar gösterebilmek kadar, sıradan işlerde de sabırla
ve titizlikle çalışarak ulaşabilir. Genelde parti, özelde partili insan bu özellikleri kazanabildiği ölçüde
sağlamlaşacak, yenilmezlik kazanacaktır.
İşte, poliste direnmenin asıl özü buradadır. Sorun bir kez yaşamını devrim ve sosyalizm davasının
doldurduğu, önündeki engelleri aşmaya istekli ve kararlı, sözüyle özü bir, baş eğmemeyi ve ideallerini
yüksekte tutmayı karakter edinmiş profesyonel devrimciler yetiştirmek olarak konduğunda ve bu düzey
tutturulduğunda, geriye fazla bir şey kalmayacaktır. Böyle bir devrimci, ister bir sokakta kıstırılsın,
ister idam sehpasına çekilsin, ister zindana kapatılsın, isterse işkence tezgahına alınsın davasına ihanet
etmeyecek, hepsinde de aynı ihtilalci tavrı koyacaktır.
VI
Kimileri devrimci politikanın alanını temel konularla, genel strateji ve taktiklerle sınırlama eğilimi
gösterirler. Tabii bu, sınıf mücadelesinin ana yönlerinin eklentisi durumundaki bazı özel alanların ihmali
pahasına yapılır. Bu durumda, o alandaki mücadelenin bilinçli ve planlı gelişmesinin yerine,
kendiliğindencilik teorisi geçirilmiş olur.
İşkenceye karşı mücadele ve işkencede direnme sorunu bu tutumun tipik örneklerinden biridir. Devrimci
hareketin bu alanda direniş politikaları oluşturmaya; yol gösterici tezler, kurallar ve talimatlar
formüle etmeye karşı genellikle ilgisiz kaldığı, daha doğrusu yara kaşıma fobisiyle hareket ettiği
görülmektedir. Halbuki polisten hapishanelere kadar geniş bir uygulama alanı bulan işkence bu yönüyle
politik baskının en yaygın ve en vahşi biçimlerinden biriyken, direnme yönüyle de ideolojik,
örgütsel ve ahlaki boyutları olan politik bir savunma aracı niteliği taşıdığından, ihmal edilecek gibi
değildir.
İşkenceye karşı mücadelede ne yapılabilir? Bu alanda komünistlere ve devrimcilere düşen görevleri iki
başlık altında toplayabiliriz: Birincisi, işkencenin tutarlı ve kapsamlı bir şekilde teşhir edilmesidir.
Tabii bunun, işkenceyi hedef alan bir takım demokratik reform talepleri doğrultusunda yaratılacak
toplumsal bir muhalefet hareketi ve işkencecilerin cezalandırılması ile desteklenmesi gerekir. Ne var
ki, işkencecinin biri gitse diğeri gelecek veya işkence bir dönem azalsa bir başka dönem artacaktır.
Dolayısıyla kapitalist sistemde işkenceyi bir takım idari, yasal ve ahlaki engellerle ortadan kaldırmaya
kalkışmak –ki işkencenin tamamen yok edilmesi devrimin ve sosyalizmin işidir– ham hayaldir. İkinci
görev ise, İşkenceye karşı direnmeyi bütün devrimci saflara yayarak, işkencecileri kendi kalelerinde
20