Adressiz Sorgular

kullanmaz. Kimdi? Kim?.. Gözkapaklarımı sonuna kadar açmama rağmen yüzünü göremedim. Adamın
belli belirsiz seçebildiğim çehresi sis bulutlarıyla kaplı gibiydi. Bir rüyadaymışım gibi kulağıma
gelen sesleri anlayamıyordum. Benimle konuşmak mı istiyorlardı? Ne diyor?
– Adın ne? Adın?..
Evet bunlar polisti! O an operasyonu hatırladım. Ama bilincim hala bulanıktı. Sislerle kaplı beynimin
içinde aydınlık bir nokta vardı. Bu noktadan yayılan ışıklar bir görünüyor, bir kayboluyorlardı. Işıkları
gördüğümde gerçekleri yakalıyor, ışıkların solgunlaşarak kaybolduğu yerde sayıklamalara, hayallere
dalıyordum. Tüm gücümü kullanarak dikkatimi toparlamaya, bilincimi kaybetmemeye çalıştım. Bulanık
bir şekilde de olsa polisleri görebiliyordum artık. Ön koltukta oturan sürekli ismimi soruyordu.
Sordukları soru karşısında sahte kimliğimdeki ismim dilimin ucuna kadar geliyor fakat orada kalıyordu.
Sanki beynime kumanda eden gizli bir güç hemen devreye girerek bazı telkinlerde bulunuyordu
bana: "Cevap verme! Sus... Yoksa peşinden başka sorular gelecek... Polislerin sorularına cevap yetiştirebilecek
durumda değilsin! İstemediklerini de söyleyebilirsin..." Bunlara aklım yatıyor ama sayıklarken
ağzımdan bir şeyler kaçmasından korkuyordum. Bilincimi canlı tutmalıydım. Ama nasıl? Sürekli
"bunlar polis," diye tekrarlarsam oyuna gelmeyebilirdim belki...
Artık polisler ne zaman "adın ne?" diye sorsalar, ben içimden "bunlar polis" deyip susuyordum. Kendime
geldiğimi ve bilerek cevap vermediğimi onlar da anlamışlardı. Bir süre sonra öfkeyle geri dönen
ön koltuktaki polis elindeki silahın dipçiğiyle gelişigüzel vurmaya başladı.
"Adın ne?" sorusu kesildi artık. Dayak faslı başladı bu kez de.
– Bunlar adlarını dahi söylemezler... Bak cevap veriyor mu hâlâ. Bunlar konuşmaz. Konuşmaz bunlar!
sözleriyle birlikte inip kalkıyordu silahı.
Başımı tutan polis:
– Yapma ölecek, dedi.
– Ölmez abi! Dokuz canlı bunlar... Dokuz canlı...
Şimdi de "dokuz canlı" olduğum için inip kalkıyor silah...
Çevrem kararmaya başladı. Sisler yine üzerime doğru geliyor yavaş yavaş. Ne zaman sisler çoğalsa
sayıklıyordum. Sayıklamalar arasında belli belirsiz bir soru:
– Arkadaşının adı ne? Arkadaşının adı?..
Demek benden öğrenmek istedikleri ismi sayıklıyordum. Sayıklamamalıyım. Sayıklamamalıyım...
* * *
Sisler gene aralanıyor... Polisler trafiğe küfrediyorlardı. Trafik sıkışık olmalıydı. Telsizden, "PTT
Hastanesine gidin daha yakın" diyen sesi duyabildim sadece. Sisler bir toplanıyor, bir dağılıyordu...
Sonrasını hatırlamıyorum...
— Ne oldu? Ne oldu?..
* * *
Üzerime eğilmiş bir yığın insan. Yüzleri sis bulutlarıyla kaplı. Kendimi zorladıkça bazılarında beyaz
giysiler, bazılarında resmi polis üniformaları olduğunu seçebiliyorum. Olaylar o kadar dışımda gelişiyor
ki, sanki bir filmin hastane sahnelerini izliyor gibiyim. Kapılar, duvarlar, beyaz önlükler, duvarlara
170