Adressiz Sorgular

coşkusu içinde uyuyamam".
... 1978 yılı Ekim ayı. Adana'nın Tahsilli Mahallesi'nde bir demekte tartışmamız var. "Mutlaka gel, iyi
olur. Ama iyi giyin" diye espri yapıyor. "Neden?" dememe gülümsedi. "Tartışmaya çok gelecekler.
Seni gördüklerinde bizim arkadaşlar 'Bürokratları da örgütlüyoruz' desinler" diyor. "Gelirim" diye
cevaplıyorum.
O gün tartışma olacak derneğe gittim. Çok kalabalık. İki üç kişinin dışında kimseyi tanımıyorum. Stalin
Mehmet'in yanına vardım. Selamlaşıp, el sıkıştık. Tartışma başladı. Stalin Mehmet (İ. CÜNEYT)
yoldaş, her konuda olduğu gibi tartışmada da gür sesi ve tane tane konuşmasıyla dinleyicilerin dikkatini
hep tartışma konusuna çekti. O'nu dinlemek her zaman olduğu gibi büyük bir kafa açıklığı, mutluluk
ve sevinç benim için.
Tartışma bitmek üzere. DHB sözcüsü soruyor: "Siz Mao'yu ne olarak değerlendiriyorsunuz?". Stalin
Mehmet ayağa kalkıyor. Her iki elini masanın üzerine koydu. Etrafına baktı. Kendine güven dolu bakışlarıyla
yoldaşlarını gözden geçirdi. "Evet, dinleyin! Burada söylüyorum! Bayrak açıp, ateşi burada
tutuşturuyorum! Belki oportünistler korkacak, panikleyecek. Ama yıllar bizi doğrulayacak!" diyor. Bir
dağ kartalı gibi. DHB'lilere sesleniyor. "Size söylüyorum! Sizler de peşimizden geleceksiniz, gelecek!
Bugün siyasal cesaretsizliğinizden söylemiyorsunuz. Sınıf mücadelesi buna sizi zorlayacak. Ve, biz
Mao'yu revizyonist olarak değerlendiriyoruz". Masaya balyoz gibi yumruğunu "güm, güm" diye vuruyor...
Canım yoldaşım, vurduğun her yumruk şok etkisi yapmadı mı? Yazdığın her yazı mitralyöz gibi patlamadı
mı? İstanbul ve Adana'daki işkenceci faşistlerin korkulu rüyası sen değil miydin? Senin isminden
korkarlardı. İşkencehanenin kapısından girer girmez senin ismini sormazlar mıydı bize?
Beylerbeyi'nde çatışmada vurulduğunu duyduğum an gözümün önünde yeniden canlandı. O günden
bugüne dek Stalin Mehmet yoldaşla birlikte geçen anılarımın saklandığı yer Beylerbeyi oldu hep. İ.
CÜNEYT, Sevgili Yoldaşım! Ölümsüz proletarya kahramanı! Beylerbeyi'nden bu kez düşmanın
elinde geçiriyorlar beni. Ama, emanetine layık olacağım, müsterih ol, diyorum kendi kendime.
Beylerbeyi geride kaldı şimdi. Denizin mavilikleri, Boğaz'ın güzellikleri görünüyor. Boğaz Köprüsü'nün
üzerinden geçiyoruz. Yanı başımdaki polislerin baskısını hissetmiyorum. Üzerime doğrultulmuş
silahları gözüm görmüyor. Söylediklerini duymuyorum. Düşmana inat seyretmeliyim bu güzellikleri.
Belki de son kez göreceğim Boğaz'ı ve İstanbul'u. İşkencehaneden nasıl çıkacağım meçhul. Belki bu
yolculuk ölümümle taçlanacak. Bundan korkmuyorum. Gemiler denizin maviliklerini hızla yarıp yol
alıyor. Beylerbeyi ve İstanbul'un güzelliği... Ve benim düşman elinde tutsaklığım...
Dayanamıyorum: "Yeter yaptıklarınız! Çekin şu elinizdeki silahları!" Boğazın güzelliklerini, denizin
sularını göreyim. Bu güzellikleri kirletiyor silahlarınız. Zaten sizler insanlığı, özgürlüğü karartıp yok
ediyorsunuz. Ama bu güzellikleri seyretmeme engel olamazsınız! Çenenizi tutarsanız, silahlarınızı
çekerseniz daha güzel olacak İstanbul...
"Sus lan!.., başını eğ aşağı. Alay mı ediyorsun bizimle?" diyorlar. Duymazlıktan gelip, denizden hafif
hafif esen temiz havayı doyasıya ciğerlerime çekiyorum. "Bunlar bana lazım olacak. İşkencede, zindanda
dostum" diye mırıldanıyorum kendi kendime. Yüzler tedirgin, gözler korku içinde, eller titriyor.
Silahlarını zor tutuyorlar. Yanımda oturanlar kafa, yumruk, sille, tokat girişiyorlar.
Ortaköy'ün üzerinde gözlerim yıllar önce kaldığım semte, evime kaydı bu kez. Her gün sabah erkenden
saat 6'da kalkıp yola çıkardım. Otobüs, vapur derken işime yetişmek için koştururdum. Bugün de
erken uyanmıştım. İşime hazırlandım. Gün sonunda her zamanki gibi evime değil, bu defa
işkencehaneye gidiyordum. "Evet, geliyoruz. Şu an Ihlamur'dan yukarı çıkıyoruz." Arkamızda Renault
araba bizi takip ediyor. İşkencehane göründü, her saniye, her dakika biraz daha yaklaşıyorum işkence
odalarına. Artık Gayrettepe'deyiz.
158