Adressiz Sorgular

Şöyle bir bakıp okumadan geri verdim. Hainin ifadeleri bekledikleri etkiyi yaratmamıştı. Konuyu
değiştirdiler. Ellerime bakarak, resim yaptığımı söylediler. Öğrenimim sırasında resim derslerinden
aldığım kötü notları düşünüp aptallıklarına güldüm. Gülmemi doğru tahmin ettiklerine yorumlayıp işi
ilerlettiler. "O zaman sen baskıda çalışıyorsun" demeye başladılar. Ömrümde baskı makinesi
görmemiştim. Bu konuşmalar beni cevap vermeye teşvik etmek içindi. "Hayır, ben baskıcı değilim"
dememi bekliyorlardı. O zaman baskıcı değilsen nesin diyeceklerdi. Çünkü hain ifadesinde benim için
kuryelik yapıyor diyordu.
Başından itibaren örgütle hiçbir ilişkim yok diyordum. Yine aynı cevabı verince, "sen işkencede
TİKB'lilerin tavrını gösteriyorsun, sonra da örgütle hiçbir ilişkim yok diyorsun" diyerek bağırmaya
başladı. Sonuçta benim baskı işinde çalıştığıma karar kıldılar.
– Kaldığın evde Orak-Çekiç basıldığına göre evi anında boşaltmışlardır. Duvarları bile kalmamıştır.
Niye hâlâ evi gizlemekte ısrar ediyorsun?
– Evimi söylemeyeceğim.
Susup, beni incelemeye başladılar. Elimin ayağımın duruşundan bakışıma kadar inceleyerek, akıllarınca
karakterimi tespit etmeye çalışıp yorumlar yapıyorlar... Bu durumdan sıkılıp pencereden dışarıyı
seyretmeye başladım. Birden çok önemli bir zaafımı yakalamışçasına:
– Hani ölümden korkmuyordun, bak dışarıya nasıl özlemle bakıyorsun. Şimdi sen de o insanların arasında
olabilirsin. Bu senin elinde...
Onlarla devrimcilerin yaşam anlayışı üzerine tartışmaya girmek içimden gelmiyordu. Sadece "önemli
olan onurlu yaşamdır" dedim. Gene yaşam üzerine saçma sapan söylevlerine başlamışlardı ki, odaya
birisi girdi.
– Gözlerini bağla!
Gözbağının altından dayakçının odaya girdiğini gördüm. Ayakkabılarından tanıyordum onu. Tetikte
durmama rağmen tekme tokat yeniden kendimi yerde buldum.
– Yürü kız, seni geberteceğim.
Ayağa kalkıp kapıya yöneldim. Diğerleri müdahale etti.
– Ne güzel konuşuyorduk. Bırak! ,
Bana dönüp, "işkenceye gitmeye fazla heveslisin herhalde. Otur," dediler.
Gözbağımı açıp tekrar ikna konuşmalarına başladılar. "Bu adam seni gebertecek... Hakkında hiç iyi
şeyler düşünmüyor... Boşuna harcanacaksın… Evini söyle de kurtul..."
– En kötüsü öldürürsünüz, şerefsiz yaşamaktansa, onurumla ölmek daha iyidir.
– Demek ille de ser verip sır vermeyeceğim diyorsun. O zaman biz de seni gebertinceye kadar
uğraşacağız.
Başka bir odaya götürüldüm. Gözlerimi açtılar. Pinpon masası gibi büyükçe bir masanın etrafında
yaklaşık 15 kadar polis oturuyordu. Biri susmadan diğeri konuşmaya başlayıp sorular sorarak, beni
şaşkına çevirmeyi amaçlıyorlardı. Bütün sorulara cevap vermek gibi bir kaygım olmadığından, çoğunun
sorusuna aldırış etmiyor, ara sıra kısa cevaplar veriyordum.
– Evini ver kurtul... Kurtul... Evini ver...
241