Adressiz Sorgular

İki ucu iple bağlı bir sopanın ipini ayaklanma geçirdiler. İp ayak bileklerime oturuncaya kadar sopayı
burdular. Sırtüstü yere uzatılmıştım. İki işkenceci, yan tarafa uzatılmış olan kollarımdaki
aşıkkemiklerini ökçeleriyle çiğnerken, biri de ayaklarıma takılı olan ipli sopaya elleriyle bastırıyordu.
Bu durumda kıpırdayamıyordum. Bir başka işkenceci ise çeşitli kalınlıklardaki sopalarla kaval
kemiklerimden başlayarak göğsüme gelene kadar vuruyor; aynı işlemi bu kez vücudumu ters çevirerek
yineliyordu. Göğsüm, sırtım, bacaklarım, karnım ve kalçalarım simsiyah olmuş ve kan toplamıştı.
Ayaklarımdaki ipli sopayı çözüp, bileklerimden ökçelerini çektiklerinde hiçbir yerim kıpırdamıyordu.
Sol aşık kemiğim dışarı fırlamış, bitkin bir haldeydim. Halen ümitlerini yitirmemiş olan işkencecilerden
biri ayağının dış kenarıyla gırtlağıma basmaya başladı. Nefesim kesiliyor, ölmek üzere olduğumu
hissediyordum. Tam kendimden geçmek üzereyken ayağını çekiyor, derin bir nefes alabilecek zamanım
ancak oluyordu. Ardından tekrar basıyordu. 15-20 kez üst üste tekrarlandı bu oyun.
Ne ben yılmıştım ne de işkenceciler. Her seferinde yeni yöntemlerle saldırıya geçiyorlardı. Başlamadan
önce de "bu daha ne ki!.. Seni buradan sağ çıkartmayacağız. Daha yapacağımız neler yar" demeyi
de ihmal etmiyorlardı. Akılları sıra içime ölüm korkusunu düşürmeye çalışıyorlardı ama ben zaten
ölüme baştan lades demiştim ve buna hazırdım.
O gün aralıksız 11 saat süren işkencelerden sonuç alamayan ve bitkin düşen işkenceciler ilk yenilgiyi
kabullenmişlerdi anlaşılan. Onlar, kokuşmuş sömürü düzenlerinin ömrünü uzatmak için bedenimi ve
irademi yatırmışlardı işkence çarklarına. Bedenimde pek sağlam yer kalmamıştı ama irademi ben teslim
etmedikten sonra ona hükmedebilmeleri imkânsızdı. Bu inançla sonuna kadar direnmeliydim ve
direnecektim.
Üzerimden çıkan elbiselerimi giydirdiler. İlk yenilginin hırçınlığıyla da "bunu kalorifer borusuna
kelepçeleyin. Ekmek ve su da vermek yasak" deyip gittiler. Elbisemde gizli olan bir notu bulamamışlardı.
İlk günün galibi olmanın üzerine o notu da yok edince sevinçten uçacak gibi hissediyordum kendimi.
Tüm ağrılarım dinmişti sanki. Bu noktadan sonra kendimi yarına ve yarınlara hazırlamalıydım.
Daha 131 gün sürecek bir gözaltı süresi uzanıyordu önümde...
Kasım ayının ortalarıydı. 22 Ağustos gününden beri işkencecilerin ellerindeydim. TİKB'nin kitle yayın
organı olan Orak-Çekiç'in bir sayısını getirdiler önüme. Gazetede yer alan "iki Komünistin Hayatı
Tehlikede" başlıklı bir yazıda Sezai ile benim durumuma kamuoyunun dikkatlerini çekmeye çalışıyorlardı
yoldaşlarım. Sezai hakkında düzmece bir "ölüm raporu" hazırlamış işkenceciler. Buna göre Sezai
sözde "ev göstermeye gitmiş ve orada çıkan bir çatışmada ölmüş". Bu "rapor"u da okuttular bana.
– Orak-Çekiç'i de Sezai için hazırladığımız ölüm raporunu da okudun. Kaldığın evi vermediğin ve
konuşmadığın takdirde seni de Ataman, Selma ve Sezai gibi öldürürüz!
– Devrimciler kaldığı evi vermez. Bu bir ilke sorunudur. Bu nedenle kaldığım evi vermiyorum!
Alabiliyorsanız hodri meydan! Ataman, Selma, Sezai gibi yüzlerce kişiyi öldürseniz de kaçınılmaz
sonunuzu değiştiremezsiniz!..
– Daha ne kadar dayanabileceksin bu işkencelere? Seni daha istediğimiz kadar tutabiliriz. 90 gün burada,
90 gün Ankara'da, 90 günde Adana'da... Tüm bunlara dayanabilir misin?
– İşkenceden korkmuyorum! Sizden de... Ölümden de... Daha 90 gün değil, bindoksan gün de tutsanız
vız gelir...
* * *
İstabul Siyasi Şube'de 106 gün kaldım. Bu süre boyunca her türlü maddi ve psikolojik işkence yöntemini
denediler üzerimde, işkenceler sırasında hiç olmazsa bağırmamı istemeye başlamışlardı. Onlara
bu zevki de tattırmamak için "gık" bile demiyordum. Bağırmamı istedikleri zaman:
– Devrimciler işkencede bağırmaz. Benim yerime işkenceciler bağırsın, diyordum onlara.
203