Adressiz Sorgular

için vapurdan otobüse, otobüsten dolmuşa koşuşturuyorlar. Gördüklerim bana adeta peri masalları gibi
geliyor. Hastaneden önce Selimiye'ye uğruyoruz, komutanlıktan izin belgesi alınacakmış. Artık yavaş
yavaş hava kararmaya başladı. Biri hemen komutanlığa gitti, iki kişiyle kaldım arabada. Arabanın
kaloriferini çalıştırdılar. Tir tir titremeye başladım. Kalorifer bana bir işkence gibi geldi. Oradan geçen
lahmacun arabasını durdurdular. Adam camekanı bir açtı, lahmacun kokusu midemi yerinden oynattı.
Dörder tane lahmacun alıp yamyamlar gibi yumuldular. Acayip canım çekti ama yemeyeceğim. Bana
doğru uzattılar hiç bakmıyorum bile.
– Sana da alalım mı?
– Hayır istemem.
– Hiç olmazsa bir tane ye. Korkma! Yediğini kimseye söylemeyiz, ha ha ha… İzin belgesi almaya
giden az sonra geri geldi. "Komutan yokmuş, siz burada bekleyin, posta ile evine gider geliriz". O
gidip gelene kadar yanımda oturan leş akbabasına benzeyen, durup durup hakaret ediyor, küfürler
savuruyor. Bana:
– Beni tanıyor musun? Seninle aynı ilçedeniz. Adi biri olduğunu bildiğimden pek oralı olmuyorum.
– Baksana belki tanırsın...
Bakmıyorum, çıldırıyor... Suratımı tutup çevirerek.
– Bir baksan ölmezsin.
Gözlerimi kapıyorum ve hemen yüzümü çeviriyorum. Hırsından ağıza alınmadık küfürler ediyor yine.
Nihayet komutanlık belgeyi imzalamış, geldi. Ve Haydarpaşa Askeri Hastanesine gidiyoruz. Hemen
Acil Servise götürüp sedyeye yatırıyorlar, birkaç asker dikiyorlar etrafıma. Sakallarım uzamış, üstüm
başım kan lekeleriyle dolu. Nefes alıp vermekte zorluk çekiyorum. Epeyce bekledikten sonra doktor
geliyor. Muayene etmeden:
– Neyin var?
– Halimi görüyorsun, bana işkence yaptılar.
Doktor, nöbetçi bir asteğmen. Yaralarıma bakmadan önce göğsümü dinliyor ve hemen hastabakıcılara
"servise yatıralım" diyor. İşkenceciler yanına yaklaşıyor:
– Doktor bey, bu siyasi bir suçlu, yatıramayız.
– Durumu çok kötü, yatırmam lazım. Veremem ben bunu.
– Mümkün değil yatıramayız. Öyle emir aldık.
– Peki niye getirdiniz buraya?
– Yalnızca göstermek için getirdik... diyor komiser.
Ve doktoru alıp götürüyorlar işkenceciler. Galiba doktoru ikna etmişler. Doktor;
– O zaman imza verin, sorumlu ben olmayayım sonra.
– Tamam... diyor komiser. Defteri imzalıyorlar ve gidiyoruz.
Sürükleyerek arabaya doğru götürürlerken ağaçların arasında silahlarını çekip kolumu bıraktılar,
"haydi kaç bakalım?" Ufak bir kıpırdamada hemen tetiğe basacaklar biliyorum. Kolumu bıraktıkla-
149