Adressiz Sorgular

Tam ifademi yazmaya başladıkları bir sırada "Foto" denilen polis içeri girdi:
– Sıkıyönetim bile istemiyor sizi. Arkadaşlarını geri getirdik, dedi.
Buna çok sevindim. Yarın Şube'den beraber gideceğiz demekti bu. Polis şefi yeni gelene "Y.'ı buraya
getirin" dedi. Biraz sonra polis Y.'la birlikte içeri girdi. Birkaç cümleyle sağlığımızı sorduk birbirimize.
Fazla bekletmeden geri götürdüler onu.
Bir yandan da ifademi yazıyorlardı. İfade arasında yakalanma tutanağını uzatıp imzalamamı istediler.
Yakalanma tutanağı polisin işine geldiği tarzda yazıldığından "imzadan imtina ediyorum" diye yazdım
tutanağın altına.
Nihayet ifademin yazılması bitti. Zaten çok kısaydı. İfadeyi imzalamadan önce alıp dikkatle okudum.
Cümle aralarına söylemediğim şeyler yazabilirlerdi çünkü. Çok yavaş okudum diye gözlerimin bozulduğuyla
alay ettilerse de, aldırış etmedim buna. Okumam bitince de altını imzaladım.
O gece Şube'nin alt kısmındaki bir hücrede kaldım. Ertesi gün topluca alınıp Sıkıyönetim komutanlığına
götürülmek üzere polis otosuna bindirildik. Polisin elinden kurtulmakla işkenceden kurtulmadığımızı
hepimiz biliyorduk. Ama yine de polis otosunda giderken bir etabı daha bitirmenin ve birbirimizi
görebilmenin sevincini yaşıyorduk.
* * *
Başımdan geçenleri gerçekte olduğu gibi anlatmaya çalıştım. Anlattıklarımda zerrece abartma yoktur.
Hatta komada olduğum günleri ve hastanede çektiğim maddi-manevi acıları bütün ayrıntıları ve canlılığıyla
anlatmadığımı da söyleyebilirim. Zaten hem gerek yoktu buna, hem de aradan onca yıl geçtikten
sonra ayrıntıları hatırlamam mümkün değildi.
Burada anlattıklarımın arkadaşlarımın işkence anlatılarından farklı olduğu hemen anlaşılacaktır. Onlar
Şube'de fiziksel işkence gördüler, bense alışılmış anlamda işkence görmedim. Tabii burada daha hastanede
başlayan psikolojik işkenceleri, çektiğim bunaltıları bir yana bırakıyorum. Ama bunun bana
fiziksel işkence yapılmadığı anlamına gelmediğini de söylemeliyim burada. Yapıldı; ama farklı bir
tarzda, farklı bir yoldan...
Yakalandıktan hemen sonra öldürmek üzere tam kalbime nişan alıp ateş ettiler. Kurtulmamda santimlik
bir "hata" payı vardı. Bu da benim şansımdı. Ama bu, bir çeşit kurşuna dizme idi. Ben bunu, dolu
bir toplu tabancayla kalbim üzerinde oynanmış bir Rus ruletine benzetiyorum. Soğukkanlıca işlenmiş
bir cinayet teşebbüsüydü aslında yaptıkları. Ben ne yapmıştım? Suçum neydi? Ellerinde kurşuna dizilmem
için bir mahkeme kararı mı vardı? Suçumun ne olduğunu bilmiyorlardı bile. Kurşuna dizdikleri
sırada kim olduğumu bildiklerinden de kuşkuluydum ayrıca.
Ölümden döndüğüm gibi, sözcüğün alışılmış anlamıyla fiziksel işkence de görmedim. Ama bedenime
sıktıkları kurşunların yarası, merdivenlerden atılmak ve dipçik darbeleri aylarca süren dayanılmaz
acılara neden oldu. Eğer bir insan daha ilk anda kurşunlanıp perişan edilir ve bir ay boyunca ölümle
pençeleşmek zorunda bırakılırsa, bunun sonuçları netice itibarıyla diğer işkencelerden pek farklı olmaz.
Aslında bana yapılanlar, genel bir sınıflandırmada, "çatışmada öldü" denilenler türüne girer. Sık sık
basında ve televizyonda "çatışmada öldü" diye adı geçenlerin bir kısmının –hepsi değil tabii– başına
gelenler benimkinden pek farklı değildir. Şu farkla ki, onlar ölenler arasında iken, ben tesadüfen
ölümden dönenler arasındayım.
"Çatışmada öldü" denilenlerin çoğu sağ yakalandıktan sonra sıcağı sıcağına kurşuna dizilmişlerdir.
Yanında silahı bile olmadığı halde evde, sokakta, dağda, emniyette kurşuna dizilen birçok kişi biliyor
ve tanıyoruz. İşin acı yanı bu şekilde öldürülenler hakkında sonradan ne yazılır çizilir, ne de suçlular
181