Adressiz Sorgular

hepsi koltuğun etrafındalar.
– Çatışmada kaç kişiydiniz?
– Evin nerede?
– Hangi örgüttensin?
– Araba ile hangi eyleme gidecektiniz?
Sorular öyle hızlı geliyor ki, bağırtının hangisinden geldiğinin ayrımına varamıyorum. Sorular kesildiğinde
tehditler başlıyor... Küfürler... "Ciğerlerini sökeceğim"... sözleri. Bunalırcasına soru sağanağı
altındayım. İstemim dışında bir şey söyleyebilirim, en iyisi hiç konuşmayacağım. Bu kafayla ifade
hazırlamamsa mümkün değil. Susacağım. Ne sorarlarsa sorsunlar susacağım. Şefleri yöntemi değiştirme
ihtiyacı duyuyor.
– Ayşe kızım kaç kardeşsiniz?
Yanıtlamayacağım. Susma kararı aldım bir kez. Onlar beni tanımaya çalışıyorlar, bense onların
yöntemlerini.
Elektrikleri kestiler. Şimdi oda loş durumda. Koltuktan alıp halının üzerine savurdular. Saniye sürmüyor
ayaklarımı havaya kaldırıyorlar. Falaka bu; ilk tanıştığım işkence yöntemi. Ayağıma inip kalkan
coplar, bağırtılar. Buna gözüme tutulan keskin ışığı da ekliyorlar. Bağırmıyorum. Bunun için de çaba
sarfetmiyorum. Bağıramıyorum. "Eyleme giderken uyuşturucu alırmışız!" Bağırmamamın sırrı da
çözümlenmişti?!!
Bir saate yakın sürdü. Evin?.. Örgütün?.. Çatışmada kimler vardı?.. Sorular... sorular... ardı arkası
kesilmiyordu. Karşılarında silahlı çatışmayı bu kadar uzun süre devam ettirenlerin iki kişi olduklarına,
ellerinde de iki silah bulunduğuna kesinlikle inanmıyor olacaklar ki, ısrarla çatışmada kaç kişi olduğumuzu
ve evlerimizi istiyorlar.
– Öbür odaya, öbür odaya, orada da konuşmasın da görelim bakalım.
Oda değiştiriyorlar. Daha karanlık bir yere götüreceklerini sanıyorum. Değil, benzeri bir oda. Konuşmaz
isem tırnaklarımı sökeceklermiş. Penseyle tırnak etlerimi sıkıştırıyorlar. Etlerden kanlar süzüldü,
durdular. Konuşmaz isem, yarın sökeceklermiş. O vakte dek de düşünmeliymişim. Asıl siz düşünün,
ölsem de konuşturamayacaksınız...
Emniyet müdürü babacan tavırlarıyla halı kaplı odaya götürdü. Kalp atışlarım yavaşlıyor, vücudum bir
kor yığınında gibi. Oturduğum koltuğun etrafında dönerek konuşulanları duymakta güçlük çekiyorum.
Ellerim karıncalanıyor. Uyuşuyor. Yüzüme boca edilen limon kolonyasının kokusuyla biraz
toparlanıyorum.
– Kızım inan ki vicdan azabı duyuyorum, insan olan, şu yapılanları kendisine yakıştırmaz. Konuş da
kurtul.
Edindiğim ilk tecrübe bu. Sırayla önce psikolojik, sonra maddi işkence yöntemleriyle geliyorlar. Fiziki
işkenceden korkmuyorum. Bilinmeyen şeyler daha bir ürkütürmüş ya insanı. Diğeri konusunda tecrübesizim.
Taktiklerini susarak kendilerinden öğreneceğim. Nasıl ifade vereceğimi bilmiyorum. Şimdiye
kadar yapılan sorguları aptalca buldum. Gözlerimi bağlamamışlardı. "Papaz" ve "cellat" ayrı
işkenceciler olabildiği gibi, aynı işkenceci de olabiliyor. Söze de "vicdan azabı" ile başlıyorlar. Saat
öğleyi çoktan geçmiş olmalı. Yeni bir meydan dayağı seansından geçiyordum. Ağzımı açmamayı
sürdürdüm. Dil dökmeleri kısa geçiyorlar. Tanıdığım yoldaşlar tedbir almadan, bildiğim evler boşaltılmadan
çözülmem onlar için çok önemli. Kötüleştiğimi görüp fiziki işkenceyi sürdüremiyorlar da.
258