Adressiz Sorgular

Sanki askı yetmezmiş gibi, bu defa da elektrik kablosunun ucunu gezdirmeye başladılar bedenimde.
Karın, penis, göğüs uçları, kollar, kulak memeleri, yüz... akıllarına ne gelirse, ama hassas bölgeleri
seçiyorlardı özellikle. Elektrik akımı askının verdiği acıyı birkaç misli birden artırıyordu. Korkunç bir
kas spazmına yakalanmışım gibi zıplayıp duruyordum havada. Ama ne yapsam hafifletemiyordum
duyduğum acıyı. Dakikalar ilerledikçe kaslarımın içten içe yırtıldığını, sinirlerimin koptuğunu ve kollarımın
giderek uyuştuğunu hissediyordum. Koltuk altlarımdan aşağı damlalar süzülüyordu.
Enerjim tükeniyordu. Nefes alış verişlerim normal değildi. Bacaklarım hareketsizleşmişti. Vücudum
baştan aşağı ter kaplıydı. Bayılmakla bayılmamak arasında gidip geliyordum. Konuşmalar sınırsız bir
kalabalıktan kopan efektleri andırıyordu. İçinde tek seçebildiğim "adın ne?" sorusuydu. Gayretleri
boşunaydı: Bıçakla derimi yüzseler, bağırsaklarımı deşseler, kemiklerimi kırsalar da söylemeyecektim.
Durumum ağırlaşınca telaşlandılar. Pürtelaş yere indirdiklerinde yarı baygındım. Beni boylu boyunca
betona uzattılar, sırtüstü... Bir uzaklaşıp bir yakınlaşan sesleri titrek bir uğultu gibi geliyordu. Ama
yere uzanmak iyi gelmişti. Kendimi yumuşak bir döşekte yatıyormuş kadar rahat hissediyordum.
Kendime geldiğimi görünce tekme-yumruk dövmeye başladılar tekrar. Şefleri, "böbreklerine vurun da
sakat kalsın puşt," diyordu diğerlerine. Savurdukları bir tekme suratıma rastlayınca ılık ılık kan akmaya
başladı ağzımdan. Başım dönüyor, içim bulanıyor, dizlerim titriyordu. Sakatlandım mı acaba
diye bir korku düştü içime. Ama ellerimi ve ayaklarımı kıpırdatabildiğimi görünce biraz olsun rahatladım.
Durumum iyi sayılırdı.
Bir süre kendime gelmemi beklediler ve peşinden yandaki soğuk duş yerine götürdüler. Üstten hava
cereyanı yapan Sibirya soğukluğunda bir yerdi burası. Ellerindeki hortumla su sıkıyorlardı üstüme.
Çıplak bedenimde değdiği yeri buzdan bir bıçak gibi kesiyordu su. Martın keskin soğuğu da onlardan
yanaydı. Bütün gayretime rağmen titremekten alıkoyamıyordum kendimi. Dudağımı ısırdım, yumruklarımı
sıktım, adalelerimi kastım ama nafile! O ana dek beni irade dışı herhangi bir harekete zorlayamamış
işkencecilerin çok hoşuna gitti bu. Kıkır kıkır gülüyorlardı. Bu yüzden olmalı ki, soğuk duş
oyununu uzattıkça uzatıyorlardı.
Bir müddet sonra soğuğa alıştım. Titremem durdu. Artık titremeden, kılımı kıpırdatmadan durabiliyordum
önlerinde. Hiç hoşlarına gitmedi bu, suratlarını ekşitip, soğuk duşa son verdiler. Üstelik soğuk
duş üzerimdeki yorgunluğu almış, dinçleştirmişti beni.
Gorillerin sesi kısılmıştı, eskisi kadar neşeli ve güvenli çıkmıyordu artık. Giyinmemi söylediler, giyindim
ve düşe kalka yukarı kata çıktım. Müthiş susuzluk çekiyordum. Elektrikten sonra zararlı olacağını
bahane edip, su içmeme engel oldular.
Sandalyeme oturduğumda yeniden üşümeye başladım. Pencereden esen soğuk ve kuru rüzgâr ıslak
giysilerimi bedenime yapıştırıyordu. Koltuk altlarımda ve kollarımda uyuşukluk vardı. Hem aç ve
yorgundum, hem de uykusuzluktan gözlerim kapanıyordu.
Her şeye rağmen gene de mutluydum. İçimdeki sevinç, acı çeken bedenimi ardından sürüklüyor, ona
güç veriyordu. Bu raund da benimdi. Onlar kaybetmişler, bense kazanmış ve önemli bir sınavdan daha
başarıyla çıkmıştım. Eğer direnmemiş olsaydım, şimdi maddi ve manevi acılar içinde kıvranıyor olacaktım.
Çözülmenin acısı benim için dayanılmaz olurdu herhalde. Askı ve elektrik işkencesine direnemeyip,
seansın orta yerinde çözülüveren birçok kişi vardı. Bunlar tam düzlüğe çıkmak üzereyken
çözülüveriyor ve işkencecileri arkalarına takıp ev göstermeye gidiyorlardı. Böylelikle, kelle avcıları
gece yarıları yaptıkları baskınlarda kimini öldürüyor, kimini de yatağından kaldırıp işkence tezgâhına
çekiyordu. Oysa sonuna dek direnip, işkencecileri ev baskınlarına değil, acizliklerini gidermek üzere
meyhaneye, göndermek o kadar zor değildi. Bütün mesele, enerjini ve iradeni bir noktada yoğunlaştırıp,
dişini sıkmaktaydı. Bunu yapabilirsen, ömür boyu seni bir gölge gibi izleyecek manevi acılardan
kurtulur, baş eğmemenin gururunu yaşardın.
Dışarıda şafak sökmek üzereydi. Karalar giyinmiş İstanbul güneşin doğuşunu karşılamaya hazırlanı-
88