Adressiz Sorgular

Kendi aralarında fısıldaştıklarını duyuyordum. Konuşmazsam evlerde bulunanlar kaçarmış. Bu nedenle
çözmeleri gerekiyormuş.
Hücreye götürdüklerinde yarı baygın durumdaydım. Geceydi... Belki de sabah olmak üzereydi. Biraz
dinlenip toparlanmam gerekiyordu. Kapı yeniden açıldı. Gözbağı bağlanmadan hücreden çıkarıldım.
Karşımda bir kişi vardı. Bana yapılan işkenceleri görmüş. Acımış, yardım etmek istiyormuş.
– Bravo! Çok iyi direndin! Arkadaşlarını kurtardın, sen gitmeyince onlar kaçmışlardır. Buradakiler
insan değiller, kendin de gördün. Bak bir günde insan kılığından çıktın. Artık evleri söyle kurtul.
Tek kelime söylemeden dinliyor gibi yapıyordum. Bana acıyarak yardım edecek tek kişinin olmayacağı
belliydi burada. Belki de az önce işkence yapanlardan biriydi karşımdaki.
– Evini bana söyle, örgüt evi değil diye tutanak tutarız. Seni de serbest bırakırız, dedi.
Anahtarları yolda bulduğumu, tespih yerine kullandığımı bir kez daha tekrarladım.
Arkadaşlarımı çok mu seviyormuşum? Cezaevine düştüğümde beni arayıp soran olur muymuş? Beni
saf buldukları için kullanıyorlarmış, aptallık ediyormuşum. Monolog uzadıkça maskesi sıyrılıyordu.
– Kürt müsün? diye sordu.
Kürt olduğumu söyledim. Kürtçe uzun uzun konuştu. Acıdığı için yardım etme vaadiyle başladığı
konuşmasını tehditlerle sürdürüyordu:
– Seni ben konuşturacağım! dedi.
Çeneme, şakaklarıma sert yumruk darbeleri inmeye başladı. O sırada yerden biter gibi 5-6 işkenceci
ortaya çıkıverdi. Anlaşılan kapı arkasından bizi dinliyorlardı. Gözlerime bant takıldı. Falaka sopası
yeniden ayağıma bağlandı. İşkence elektrik, meydan dayağı şeklinde sürdü... Kendi aralarında
konuşurken:
– Şef olmasa, böyle direnemez... dediklerini duydum. Çözme umutları sönmüştü, ama belli etmek
istemiyorlardı.
Şef:
– Şimdi yerine geç. Bu daha ne ki? Seninle işimiz bitmedi. Biraz düşün... Manyak.
Hücreme geçtim. Bu böyle kaç gün sürecek acaba?.. Dışarıyı düşündüm. Dışarıda ne yapıyorlar? Bu
kadar azgınca saldırdıklarına göre işler pek iyi gitmiyor herhalde. Evet, devrimci mücadele düz bir
çizgi izlemezdi. Yenilgi dönemleri, geri çekilmeler, kabarma yılları ve ileri atılımlarla sürerdi. Ama
şimdi ölümüne mücadele etmek gerekiyordu. TİKB'nin mücadeleyi sürdüreceğine inanıyordum. Benim
mücadele cephem ise burası... Sınıf mücadelesi burada dayatmış. Devrim için, örgütüm ve
yoldaşlarım için, kendi onurum için direnmem gerekiyor. Pahası ne olursa olsun direneceğim!
Tuvalet için kapım açıldı. Diğer hücreler eğimli olduklarından herkes olduğu yere işiyor, sidik dışarı
akıyordu. Benim kaldığım hücrenin eğimi yoktu. Bu nedenle işeyememiştim. Tuvalete girdim. Lavaboda
ellerimi yıkıyordum; aynada yabancı bir görüntü gördüm. Döndüm arkama baktım, kimse
yoktu!?
– Bu ben miyim? diye şaşakaldım.
Yüzüm yusyuvarlak olmuştu. Gözlerimin yerinde iki tane derin çizgi vardı. Burnumla yanaklarım aynı
hizadaydı. Dudaklarım cankurtaran simidi gibi şişmiş, yusyuvarlak olmuşlardı. Hücreme geçtim. Bir
iki lokma yemeye çalıştım. Yediğim zeytinin çekirdeğiyle duvara:
211