Adressiz Sorgular

asamaz hale geldim.
Bir yandan da psikolojik işkence devam ediyor, hem de en ahlaksız bir şekilde. Kızkardeşlerimi getirdiler.
Onlara sarkıntılık yaptılar. "Siz insan değil misiniz? Neden bu kadar duyarsızsınız? Bunlar senin
kızkardeşlerin değil mi? Bunları bu kadar mı seviyorsun?" diyorlar. Oysa komünistler toplumun en
duyarlı kişileridir. Yaşamın, erdemin, sevginin; kardeşlik, dostluk ve yardımlaşmanın en güzeli bizlerde
kendini bulur. Bizim sevgimiz çıkarlara dayanmaz. Çünkü proletaryanın sevgisidir bu sevgi,
içimden haykırmak geliyor. "Onlara dokunmayın, bana her işkenceyi yapın" diyeceğim, ama bunu
zaafım olarak görecekler diye isyan çığlıkları atamıyorum. Bunun acısını bedenimde, beynimde, yüreğimde
duyuyorum. Sevmek savaşmaktır, insan onurunu yüceltmektir. Ey İşkenceciler! Duyarlı olan,
insan olan işkence yapar mı? İşkence yapan insan olamaz. Ancak ruh hastası, psikopat, ayyaş olabilir.
Hücremden alıp, sorgu odasına götürdüler. Açlık grevini neden yaptığımızı sordular. Şube'ye ikinci
defa alınmayı ve işkenceleri protesto etmek için yaptığımızı söylüyorum. "Biz bundan sonra işkence
yapmayacağız" dediler. İşkence yapmama sözü aldık. Biz de açlık grevini bıraktık.
İfademi yine kısa bir şekilde vermeyi düşünüyorum. Yazılmaya başladı. Üçüncü sayfa bittiğinde akşam
yemeği için ara verdiler. Hücreme götürüldüm. Yemekten sonra tekrar ifade için hücremden alındım.
Bitti, imzaladım. Masanın üzerindeki dosyalardan önceden daktilo edilmiş bir sayfadan beş nüsha
bir yazı getirdiler. "Bunu da imzala. Sen yemek yemeye gittiğinde, sizlerin ifadesine göre bu sayfayı
yazdık". Buna hemen tepki gösterdim. "Ben ifademi verdim ve imzaladım. Bu bana ait değil,
imzalamıyorum'' dedim, "Sen bilirsin, istersen imzalama. Zaten orta sayfa. Buradaki Sıkıyönetim savcısı
ve mahkemesiyle birlikte çalışıyoruz. Fezlekeye yazar, dosyana koyup yollarız, olur biter. Bu da
bizim sana oyunumuz."
"Durun! Bu oyun burada bitmedi. Proletaryanın devrimci savaşımı işkencecilerin küçük oyunlarıyla
bitmez, bitmeyecek. Yüreğimdeki devrim ateşini bunlar söndüremez. Daha uzun ama zorlu bir mücadele
dönemi var önümde. Şunu bilin ki sizleri tanıyorum. Beş yıl sonra dışarıdayım. Bu işkencelerin
hesabını sizlerden soracağız!" Hepsi korku, tedirginlik ve telaş içinde. "Biz işkence yapmadık. Sen
amirimizin yanında güldün, biz de dövdük" diyorlar.
Dört yanım rutubetli ve pis duvarlarla çevrili. Ne kadar da sahibinin suratına benziyor... Hücre kapısı
gürültüyle açıldı. Düşüncelerimden istemeyerek ayrıldım. Başımı kaldırdım. Kapıda işkenceci Hasan
Sarıçöl. "Konuşmaya geldim. Sözlerin çok dikkatimi çekti. Nasıl oluyor da sen beş yıl sonra dışarı
çıkıyorsun? Oysa idam veya müebbet alırsın". Bu sözlerinden işkencecinin nasıl da korktuğu anlaşılıyor.
Şimdiden ölüm korkusu sarmış her yanını. Sözlerini sürdürüyor "Şimdiye kadar çok kişi yakaladım.
Ama sizler çok farklısınız. Bazıları sayfalarca ifade veriyor, her şeyi kabul ediyor. Mahkeme
bırakıyor. Sizler kabul etmiyorsunuz ama en ağır cezaları veriyorlar. Nasıl dayanıyorsunuz bunlara?
M. Fatih Öktülmüş'ü unutamıyorum. Bambaşka bir insandı. Konuşurken çok mütevazi, içten, kibar,
karıncayı dahi incitmez kişiliği var. Ama yeri geldiğinde en acımasız bir eylem adamı. Burada sanki
granitten bir duvar. Böylesi çok ender yetişir." Biraz tartıştık, sonra ayrıldı. Düşüncelerim kaydı gitti
geçmiş yıllara. Daracık hücremde voltalıyorum artık.
... 1970'li yılların ortasında Çukurova'nın yakıcı Temmuz sıcağı. Her tarafım ter içinde. Var gücümle
uğraşıyorum. Güneş ve buharlı trenin sıcağı bedenimi adeta yakıyor. Arızayı hemen bitirmeli. Treni
yollamak gerekli. Yolcular bekliyor, telaş ve heyecan içinde şehirlerine ve kasabalarına bir an önce
varmak istiyorlar. Sevgiliye, eş, dost ve ana-babalarına kavuşma özlemi içinde bekliyorlar. İşim bitmek
üzere. İş arkadaşım geliyor yanıma. "Gözünaydın! Bir misafirin var. Seni bekliyor bizim postada."
Hızlı hızlı son kontrolü yapıyorum. Sevinçle takımlarımı alıp, koşarak gidiyorum. Postaya
ulaşmadan, karşıda beni bekleyen bir dost... İş arkadaşım "Ziyaretçin karşıda bekliyor" diyor. Ellerimi
üstüpü ile siliyorum. Tatlı bir tebessümle "Merhaba, nasılsın?" Yıkanmamış elimi sıkıyor. Diğer koluyla
omuzlarımdan tutarak kendine doğru çekip, göğsüne bastırıyor beni. Çok heyecanlıyım. "Siz
nasılsınız" diyebiliyorum. Bu, yürekte yeni alevlenen güzel bir aşkın filizlenmesi. Heyecandan konuşamıyorum.
Elini boynuma atması, konuşması benim heyecanımı birazcık dindiriyor.
165