Adressiz Sorgular

Arabadan indirilir indirilmez etrafım polislerce çevrildi. Bileklerim arkadan sıkı sıkıya bağlandı. Gözlerim
sert deriden yapılmış bağla kapatıldı. Kapıdan girişte meydan dayağına başladılar. Her bir ağızdan
değişik ulumalar duyuluyor. "Ulan... Yine sen mi geldin?", "Bu defa elimizden kurtulamazsın",
"Bunu bana bırakın", "Tam sopa atılacak biri", "Çoktandır elim kaşınıyordu. Elime son zamanlarda
böylesi düşmemişti". Bu sesi tanıdım. Daha önce 1980'de gözaltına alındığım dönemde yapılan işkence
seanslarından anımsıyorum bu sesi.
Gözlerim bağlı. Her taraftan yumruk, tekme, cop gelişigüzel vücuduma iniyor. Ne zaman, nereden
vurulacağını kestiremiyorum. Her vurduklarında bir başka yöne yuvarlanıyorum. Her darbede yere
düşmemeye dikkat ediyorum. En zor anımda dahi yere düşmemeye çalışıyorum. Burnumun üzerinden
sıcak sıcak akan, dudaklarıma doğru süzülen ıslaklıkları farkettim. Bu gözyaşı değil, olamaz da.
Çünkü gözlerimden yaş akmıyor. Fışkırırcasına yüzümün her tarafına dağılan bu sıcaklık kan.
İşkencecilerin ilk saldırısı çok önemli: En pervasız, acımasız, gaddar saldırılarıyla şok etkisi yaratıp,
teslim almak, etkilemek istiyorlar. Bu başlangıç bir ön antrenman, bir ısınma hareketi olarak kabullenilmeli.
Bu ilk seanslarda gösterilecek tavır ve davranışlar daha sonraki seansların nasıl geçeceğini de
belirleyip, işkencenin dozajında barometre görevi görüyor. Bunu, gerek daha önceki kendi deneyimimden,
gerekse işkence görmüş yoldaşlarla sohbetlerden hatırlıyorum. İlk işkence darbelerinin acısı
yavaş yavaş vücuduma yayılmaya başlıyor. Ama direnmeliyim.
İşkencecilerde ise korku var her zaman. Korku daha da saldırganlaştırıyor onları.
Sürüklercesine bir odaya götürüp, sandalyeye arkadan kelepçeleyerek oturtuyorlar. Polis arabasına
alındığımdan beri sürekli nasıl yakalandım, yalnız mıyım diye düşünüyorum. Yoldaşlarım geçiyor
kafamdan. Bu düşünceler, sorular çok seri olarak beynimde yankılanıyor. Bir yandan acil olarak bu
yakalanışı irdelemeye çalışıyorum.
Odaya gelişimden beş-on dakika sonra ayak sesleri birdenbire hızlandı. Koşuşturmalarından olağanüstü
bir durum olduğu anlaşılıyor. Kalabalık bir halde odaya doldular. Sevinç çığlıklarından birini
getirdikleri belli. Bağırışına, küfür ve ayak sesleri arasında bir öksürük sesi... Ben de duyuyorum. Yaşar
yoldaşın öksürük sesi bu. Tanıyorum. Daha sonra gördüğüm "Kara" lakabıyla anılan ince yapılı,
orta boylu, esmer, ince yüzlü, gözlüklü, gözünde tik olan veya hafif şaşı komiser ya da başkomiserin
sesi duyuluyor. "Nihayet elime düştün, ölüme hazır mısın? Öldüreceğim seni," demesine kalmadan
Yaşar yoldaş, coşkulu ve gür sesiyle odayı çınlatıyor. "Vurun! Sizden korkmuyorum!.. " "Al öyleyse"
sözüyle birlikte üç el silah sesi odayı çınlatıyor. "Böyle geberirsin işte."
Silah sesleriyle birlikte dünya başıma yıkıldı. Hiçbir şey duymuyorum, hissetmiyorum. Yaşam durdu.
Atan yürek atmaz oldu. Kurşunlar sanki bana sıkıldı. Ah! Can yoldaşımı vurdular! Ah! Beni vursalardı
onun yerine... Bu düşünceler içindeyken komiserin sesi: "Sen de gebereceksin." Bir el de bana sıktı.
Kendimi kontrol ettim. Acı duymadım. Yaralı olmadığımı anladım. Ekip şefi çılgınca çığlıklar atıyor,
bağırıyor. "Yok öyle hemencecik kolay ölüm. Daha çok çekecesiniz. Sonra öldüreceğiz."
Hayli zaman sonra bulunduğumuz yerden alınıp, teşhis yapılan aynalı odaya götürdüler. Bizim de
götürülmemizle dört kişi olduk. Başımızda nöbet tutan polisler sık sık gelip copla kafama, sırtıma,
Kollarıma, ellerime, diz ve ayak kemiklerime güçlerinin yettiğince vuruyorlar. "Bağır lan, bağır da
vurmayayım. Bırakayım." Bağırırsam bunu zaafım olarak görecekler. Bu nedenle bağırmıyorum.
Biraz daha vurup bırakıyorlar. Sonra sırasıyla diğer arkadaşları dövmeye başlıyorlar. Odada bulunduğum
süre içinde ellerim arkadan sıkı sıkıya bağlı vaziyette bekliyorum. Bileklerimdeki kelepçeler arkadan
sandalyeye bağlı durumda. Omuzum ve kafam arkaya eğik vaziyette duruyor. Bu durumda gece
gündüz dövdüler, işkence yaptılar. Akşamüzeri şefin odasına götürdüler. Resimlerimi gösterdiler.
"Bunlar senin resimlerin ve adın A. Kepeneklioğlu. 1980'de de geldin. Seni tanıyoruz." Masasında
bulunan TİKB'nin resim albümünü önüme attı. "Aç bak resimlere. Gözlerini açın. Kendisi baksın."
Daha önce çektikleri resimleri gösterdiler. "Bu resimleri tanımıyorum. Benim ismim Kadir Avcı. Daha
önce buraya gelmedim. Bu resimler bana benzeyebilir. Ama benim değil" demem üzerine, ağız dolusu
159