Adressiz Sorgular

olü gerektiğini söylüyor. Bir yerlere telefon edildi, soyunmuyor diye. Kadın polis gitti geldi. Ne yapacaklarını
sordular. Israr edip zorlamanın fayda etmeyeceğini düşünmüş olmalılar. Öylece teslim ettiler
beni polise.
İskenderun Şube'si istemiş. Bir gece Gayrettepe'de bekletildim. Cezaevinden tekrar işkenceye alınmış
olmamı protesto için açlık grevine başladığımı açıkladım. İstanbul polisi, fırsat bu fırsat bir kızla
yüzleştirdi beni.
Şehirlerarası otobüsle götürecekler İskenderun'a. Başka cezaevinden aldıkları iki erkek arkadaş da var.
Garajda herkesin gözleri bizim üzerimizde. Bileklerimiz kelepçeli. Yanımızdaki üç polis sivil giyimli.
Çantalarında ayrıca silahlar var. Otobüs parasını bizden almak istediklerinde karşı çıkıyoruz. "Siz ödemek
zorundasınız. Biz mi istiyoruz bu yolculuğu? Vermeyeceğiz." Şube'de üzerimizden aldıkları paradan
otobüs ücretini kesmişler yine de. Dönüşte paramızı geri alırken öğrenebildik ancak.
* * *
Karanlık bir hücredeyim. İki metre boyu, bir metre eni var. Çoraplarımı, ayakkabılarımı, hırkamı
almışlar. Bir kazak kalmıştı üzerimde. Su dökmüşler yere, ne oturabiliyor ne uyuyabiliyorum. Diğer
hücrelerdeki erkek arkadaşlar da şortla tutuluyorlar.
İşkence sesleri gelmeye başladı hücreye kadar. Hücrelerin bitişiğindeki salon işkence odası. Sultanahmet
cezaevinden aldıkları arkadaşı "demek 'Kahrolsun Faşizm' ha..." diyerek dövüyorlar. Direnmişler
koğuşta. Slogan sesleri, bekleyen polislere dek ulaşmış. Döverken "yarım saat bekledik bu o... çocuğunu"
diye sövüyorlar. Kendi aralarında homurdanıp duruyorlar direndiği için.
Beni işkence odasına aldılar. Yaşı çok genç bir erkekle yüzleştirdiler. "Tanımıyorum" dedi. Polisler
hışımla çullandılar üzerine.
– Nasıl tanımazsın lan. Hastane bekçisinin öldürülmesi olayında silahı bu getirmedi mi sana?
– Yok, bu değil. Tanımıyorum bunu.
"İyi bak lan" diyen vurmaya başladı. Vurdular... Vurdular... "Tamam, tanıyorum" diye inleyen bir sesle
döküldü kelimeler.
Falaka, meydan dayağı. Beş gün boyunca inen her copta "silahı kimden almıştın" diye sordular. Beşinci
güne dek açlık grevimi hiç ciddiye almıyor göründüler. Her gün yemek dolu tabağı önüme koyup
yememi istediler. "Yemiyor" diyerek tutanak tuttular her öğün. Bu tutanağı benim de imzalamamı
istediler. İsteklerini geri çevirdiğimden yan hücrede kalanlara imzalattılar. Yemiyor olmamın şahidi
oldu yan hücredekiler. Kimdi imzalayanlar bilmiyorum.
Beşinci gün hükümet tabibine götürüldüm. Doktor nabız, tansiyon kontrolü yaptı. Rapor hazırladı.
"Beyin faaliyetleri işlemekte, normal düşünmektedir."
Hücre yine ıslak. Hiç kuru bırakmıyorlar. Şişmiş ve morarmış ayaklarla ayakta duruyorum zorunlu
olarak. Bazen ıslak betona oturuyorum.
Günler ilerledikçe hükümet doktoruna götürmekten vazgeçtiler. Askeri hastaneye gidip geliyorum her
gün. Doktorlara hemşirelere, bana merakla bakan kimi görsem anlatıyorum. "Cezaevinden aldılar beni.
İşkence yapıyorlar. Bunu protesto için açlık grevindeyim." Sevecen, sempatik bakışlarla karşılaşıyorum
çoğu kez. Süzüyorlar beni. Bir şey demiyorlar. Diyemiyorlar... Sessizce beni desteklediklerini
anlıyorum.
Halkımızın işkenceye ve işkencecilere nefreti gözlerinden okunuyor. Hastane doktoru babacan bir
albay.
– Çay içer misin?
197