Adressiz Sorgular

Dizlerimden aşağısı sanki kopmuş. "Papaz" ve yanındakinin kollarımdan tutmasına rağmen yere yığılıyorum.
Yürüyemiyorum... İkisi taşıyorlar beni banyoya. Elimi yüzümü yıkamak içime belli bir ferahlık
veriyor, ama geriye döndüğümde hiç halim de kalmıyor. Mümkün olduğunca kendi başıma yürümeye
çalıştığım için tabanlarımdaki yaralar açılmış, her yanımdan acı fışkırıyor.
Döndükten sonra "Papaz" yeni bir hamlede daha bulunuyor:
– Çay içer misin? .
Hayır, bu kadarı da fazla artık. Elimi yüzümü yıkama teklifini kabul etmiştim, ama ne olursa olsun
herhangi bir işkencecinin herhangi bir ikramını asla kabul etmeyecektim! Yakalanmadan önce belirlediğim
ilkelerimden biriydi bu. Sayısız insana acı çektiren, kim bilir kimlerin kanına giren ellerin sunduğu
çayı, sigarayı insan nasıl kabul edebilir? Bizzat kendine, daha önce veya daha sonra işkence yapan
bir yaratığın bu ikramlarının altında yatan "dostluğun" sahteliğini nasıl bile bile "görmemezlikten"
gelebilir, "unutmuş" gibi davranabilir? Böylesi bir davranış kendine saygı kavramı ile dahi bağdaşabilir
mi? Bir çay veya bir sigara uğruna karşısındakinin "işkenceci" kimliğini gözardı etmek, bir devrimci
için onursuz bir tutumdur. Hele özellikle bir nefes sigara için işkencecilere yalvarmak, sefil bir sürüngen
tavrıdır. Böylelerini gördükçe, onların uğradığı bu kişilik kaybı karşısında, devrimci ve insani
değerler adına ben utandım.
Reddettiğimi söylememe rağmen "Papaz" çayı getirtiyor. Ardından bir de sigara uzatıyor. Almama
nedenimi pekâlâ anladığı halde anlamazlıktan gelerek:
– Ne o? Kullanmıyor musun? diye pişkin pişkin soruyor.
– Hayır, kullanıyorum. Ama senin sigaranı içmiyorum ve içmeyeceğim!
Bu yanıtıma rağmen işi iyice yüzsüzlüğe vuruyor.
– Haa, polis sigarası içmek istemiyorsun. Peki o zaman senin paranla aldıralım...
Bu kez yanıtımı dahi beklemeden dışarıdakilere seslenip, üzerimden çıkan parayla kantinden sigara,
ekmek, peynir, süt, helva falan alıp getirmelerini istiyor. "Benim adıma" "benim paramla" ısmarlananlar
biraz sonra geliyor. Yine de elimi uzatmadığımı görünce, önce bir süre:
– Yahu bak, bunlar senin paranla alındı. Hâlâ niye yemiyorsun? gibi sözlerle "ikna"ya çalışıyor. Buna
rağmen inadımın kırılmadığını görünce artık tutamıyor kendini ve gerçek yüzünü nihayet kusuyor:
Sözde "ikram" ettiği çayı, tutup zorla içirmeye kalkışıyor. "Papaz"ın bu tepkisi üzerine birden kafamda
yeni bir düşünce doğuyor: Açlık grevine başlamak!.. Direniş hattımın sınırını bir adım daha ileri götürerek
işkenceler sürdüğü sürece yemek yememek!..
Bu arada o da işi zorbalığa döktükten sonra artık "Papaz" rolünü sürdüremezdi. Zaten bu yöntemle de
bir sonuç alamayacağını anlamıştı. Ama bozguna uğramış bir halde kuyruğunu toplayıp gitmeden önce
içime acı bir zehir akıtmayı ihmal etmiyor. Cebinden birkaç fotoğraf çıkarıyor. Belli ki gereğinde bu
kozu oynamaya önceden hazırlanmış.
– Bak bakalım tanıyacak mısın?
Kucağıma attığı resimlere bakar bakmaz beynimden vurulmuşa dönüyorum. Bunlar, yiğit yoldaşım
İSMAİL CÜNEYT'in cesedinin fotoğrafları. Çıplak olarak mermer bir zemin üzerine yatırılmış. Vücudunda,
sonuncusu tam kalbin üzerine gelecek şekilde düzenli aralıklarla yarım ay çizen 4 kurşun
yarası görülüyor. Bir yandan fotoğraflardaki en küçük bir ayrıntıyı bile belleğime kazımaya çalışırken
bir yandan da duyduğum tarifsiz acıyı belli etmemeye çalışıyorum. Çünkü karşımdaki işkenceci, indirdiği
darbenin zevkini çıkarmak istiyor, hain hain sırıtarak nasıl bir tepki göstereceğimi gözlüyor.
Boğazımı tıkayan hıçkırığı, yüreğimden kopup gelen feryadı, gözlerime hücum eden yaşları çok zor
65