Adressiz Sorgular

gördüm" dediğinde dayanamadım. Sertçe: "Ben oraya hiç gitmedim" dedim. Sussun istiyorum. Çok
geveze bir adam diye düşünüyordum. "Bekçi"nin benimle gevezelik için gelmediğini akşam dönüşte
anlayacağım. "Bekçi" cinayet masasında oturuyor. Bekçi olduğuna inanmıştım. İyi niyetli bir bekçi
diye düşünmemi istemiş olmalılar. Çünkü Anadolu Mahallesi'ne faşistlerin giremediğini bilmeyen
devrimci yoktur. Bekçi olduğuna inanmama rağmen konuşmadım, konuşmazdım da. Ama ya böyle bir
hataya düşüp o semtteki yoldaşlara haber göndermeyi deneseydim?..
Kel Cüce'nin karşısında buldum kendimi.
– Bu gün iyice düşünmüşsündür umarız. Örgütünden, örgütteki kariyerinden başlayalım. Nereler senin
emrindeydi?
– Örgütüm yok, devrimciyim.
– Bırak bunları! TİKB sıkı bir örgüt. Sen güvenilir bir elemanları olmasan, dört cinayetli silahı sana
vermezler!
TİKB ismi ilk defa geçiyordu. Nereden öğrenmişlerdi? Silahlardaki eylemlerden mi? Hakkımda ifade
veren mi vardı? Beynimde sorularla mutluluk yan yana. Düşmanın ağzından sağlam bir örgüt olduğumuzu
duymak, bunu onların teslim etmesi... içim gururla doldu. TİKB ismini nasıl tespit ettiklerini ise
biraz sonra anlayacağım.
– Bu kız mı? İyi bak!
– Bu kız.
– Hangi örgüt.
– TİKB
– İsminin Ayşe olduğunu mu söylüyordu?
– Hayır Ç.
Konuşana dik dik bakıyorum. O an cesaret verir gibi mi bakmalıydım yoksa başka türlü mü?.,
düşünemiyorum. Öfkeliyim. Çok az görmüştür beni. Karşımda ezik, yüzüme bakamıyor.
– Öyle dik bakma çocuğa, korkar konuşamaz.
Adi küfürlerle günün ilk yumruğunu yiyorum. Yüzleştirdikleri genci götürüyorlar.
* * *
– Mahkemeye gerek yok, hükmünü verdik, seni asacağız! Önüme koydukları kağıt kaleme, sonra da
yüzlerine bakıyorum.
Son sözlerimi yazmalıymışım.
– Yazmayacağım.
– Asacağız.
– Yazmayacağım.
– Gidiyorsun kızım, oyun değil.
266