Adressiz Sorgular

maya çalışmalıyım, en ufak bir zaafımı farketmesinler. Dik dik yürüyorum odaya doğru. İşkencecibaşı
papazın karşısındayım şimdi. Bir sandalye getiriliyor, bana işaret ederek:
– Otur, diyor
Benim oturmadığımı görünce;
– Otur oğlum otur, biz de nihayet insanız.
Ayakta durmak için kendimi zor zaptediyorum. Dudaklarımı ısırıyorum; yine de oturmak istemiyorum.
Beni odaya getiren iki zebani, omuzlarıma çökerek sandalyeye oturtuyorlar. İlk gözüme çarpan,
polis tarafından fellik fellik aranan "Stalin Mehmet"in çizilen robot resmi oluyor. İşte diyorum, karşımda
cesaret abidesi... İşte Sefaköy'ü destanlaştıran proletarya kahramanı; faşist karşıdevrimin eline
düştüğüme üzülme! Gerektiğinde senin gibi savaşır, gerektiğinde yine seninle Sefaköy cephesinde
şehit düşerek ölümsüzleşen Mehmet Ali ve Aslan yoldaşlar gibi ölmesini de bilirim. Bu moral ve cesaretle
işkencecilerin, papazın sorularına hazırım.
İşkenceci papaz, iş olsun diye oturduğu masanın çekmecelerini bir bir karıştırdıktan sonra kapatıyor.
Ve arada bir bana bakar gibi yapıyor. Saldırmak için zayıf bir anımı kolladığı belli. Nihayet ağzını
açtı:
– Bak oğlum, şimdiye kadar kimse sana bir şey yapmadı. Biz de nihayet insanız. Hiç kimsenin malında
namusunda gözümüz yok. En iyisi sen, seni bu kötü yola sürükleyenleri ele ver. Efendi efendi
sağ salim ailene ve evine kavuş. Senin de mutlaka bir yuvan ve ailen var. Kendini düşünmüyorsan
onları düşün.
Bir süre sustuktan sonra anlamamış gibi davrandım.
– Sizin ne demek istediğinizi anlayamadım. Galiba beni birisiyle karıştırıyorsunuz. Ben buraya iş aramak
için geldim. Amcamın evini ararken beni yolda yakalayıp buraya getirdiler.
– Yok oğlum yok. Biz seni iyi tanıyoruz. Buraya hiç kimse yanlışlıkla gelmez. Bak! Namussuzum
senden fazla bir şey istemiyoruz; kaldığın evi ve randevuları ver, elini kolunu salla git, yolun açık olsun.
– Evim, randevum yok ve bahsettiğiniz kişilerle de hiçbir ilişkim yok.
– Bak, biz sana insanca davranıyoruz. Söyle de, seni istediğin yere bırakalım.
– Başka söyleyecek bir şeyim yok dedim size.
– Peki, günah bizden gitti. Biz başka türlü de konuşturmasını biliriz. Bülbül olacaksın bülbül.
Ayakta duran diğer işkencecilere işaret ederek odadan çıkıp gitti papaz. Önce beni ayağa kaldırdılar.
Üzerimdeki tüm eşyalarımı aldılar. Kimliğime bir göz atarak, "bu sahte" dediler. Oysa, üzerimdeki
kimlik gerçekten bana aitti, üstelemedim. Tekrar tekrar bana dönüyor işkenceci.
– Bu kimlik sahte, gerçek adını söyle.
– Hayır bu gerçek kimliğim.
– Bu sahte.
– O zaman gerçek kimliğimi siz bulun.
Gerçekten de İstanbul polisi beni tanımıyordu. Kayıtlarda da adıma rastlayamamışlardı. Kendime o
134