Adressiz Sorgular

Bu odada yurdun dört bir yanından kalp ameliyatı için gelmiş hastalar yatıyorlardı. İçlerinde yaşlı
kadınlar kadar, çocuklar da vardı. Bazen inleme seslerini duyunca acılarımı unutup onların haline
üzülüyordum. Ölenler olduğunda sedyeye yerleştirip morga taşıyorlardı sessizce.
Bazı hastalar, bana, yakın ve sıcak davranıyorlardı. Hasta kadınlardan birinin eşi ziyaretime gelmek
istedi. Ama polisler "çek git buradan başına bela mı arıyorsun," diye bağırarak, içeri girmesine engel
oldular. Hele içlerinde bir süre önce ameliyat olmuş yedi-sekiz yaşlarında bir oğlan çocuğu vardı ki,
çok sevimliydi. Hastanenin maskotu gibiydi. Girip çıkmadığı oda yoktu. Tommiks, Teksas gibi resimli
dergileri gömleğinin altına saklayıp odama geliyor ve okumam için bana veriyordu. Üzülmesin diye
okuyormuş gibi yapıp bir süre sonra geri veriyordum. Odaya her girişinde dergileri silah gibi yapıp
polislere doğrultarak, "Eller yukarı! Ablayı serbest bırakın," diyordu. Başımdaki "insancıl" polislerse
çocuğu pek sevmiyor, bazen odadan kovuyorlardı.
Kapıdan uzanıp "Başlarını ezeceğiz" diye bağıran hastalar da yok değildi. Böylelerinin ilgisi polislere
idi. Destekleyici sözler söylüyor, sigara ikram ediyorlardı onlara. Yanıma gelmiyorlardı, gelseler cevaplarını
verirdim tabii.
İyileşiyor gibi görünüyordum ama gerçekten öyle miydim bilemiyordum. Yavaş bir tempoyla da olsa
kitap okuyabiliyordum. Polislerin engelleme çabalarına rağmen bazı doktorlar, hemşireler ve hastalar
okumam için kitap getiriyorlardı. Okumakta zorlanıyordum. Çoğu kez sayfanın ya da paragrafın başına
tekrar dönmek, okuduğumu bir daha okumak zorunda kalıyordum. Ama zamanı yenmek ve acılarımı
unutmak için okumaya ihtiyacım vardı. Okuduklarımdan biri George Orwell'in "1984"ü, bir diğeri
de 1930'larda Amerikan gangster sendikacılığını anlatan bir romandı.
Çocuk birkaç gün odama uğramayınca merak edip sordum. Öldüğünü söylediler. Koridorda koşarken
düşüp ölmüş... Yüzü bütün gece gözlerimin önünden gitmedi. Tanıdığım diğer hastaların ölümü bu
kadar derinden etkilememişti beni. Önümdeki çiçek tarhından bir gül koparılmış gibi algıladım çocuğun
ölümünü.
Sırtımdaki kurşun yaralarına her gün düzenli olarak pansuman yapılıyordu. Günde iki kez de penisiline
ve başka ağrı kesici iğnelere katlanmak zorundaydım. Sabahları çekilen ciğer filmleri ile akciğerlerimin
durumu kontrol ediliyordu ayrıca. Bir hafta sonra göğsüme taktıkları dreni çıkardılar. Bu kadar
hızla iyileşmem doktorları bile şaşırtıyordu. Ama ciğerlerimin, bu haliyle, tüberküloza ya da zatürreeye
yakalanma olasılığı fazlaydı. "Yaralanışımdan on gün sonra ağrı kesici iğnelere ara verdiler. İğnelerin
kesilmesiyle birlikte sağ böğrümde, boynumda, omuzlarımda ve kolumda önceden fazla hissetmediğim
ağrılar belirdi. Sağ kolum uyuşuktu ve zorlukla kullanabiliyordum. Falaka atsalar ancak
bu kadar ağrı duyardım herhalde. Bunların felç belirtisi mi olduğunu, yoksa kapanmış yaralardan mı
kaynaklandığını ne ben bilebiliyordum ne de doktorlar. Doktorlar iç organlarımdan şüphelenerek çeşitli
filmler çektiler. Filmlerde bir şey görülmediğini söyleyerek, merdivenlerden atıldığım sırada lif
kopması olabileceği tahmininde bulunmakla yetindiler. Kemiklerimde kırık olabileceği akıllarına bile
gelmedi.
Bundan bir süre sonra sırtımdan batırdıkları iğneyle akciğerlerimde birikmiş kanları çektiler. Çektikleri
kan bir sürahi dolusu kadar vardı. Ben sona doğru öksürmeye başlayınca bıraktılar. Ciğerlerde
yırtılmaya neden olabileceğinden tehlikeliymiş öksürük. Söylediklerine bakılırsa aldıkları kanın üçte
biri kadarı hâlâ içerideydi. Boynuma kadar uzanan kan dolu bir çukura gömülmüş gibi hissediyordum
kendimi.
Göğsümdeki dren yarası çok derindi. Dikiş günlerce önce söküldüğü halde bir türlü kapanmıyordu bu
yara. Son çareyi agraf takmakta buldular. Doktor, elindeki küçük demir kancayı yaranın üzerine takıp
sıkıştırmaya başlayınca, acıdan bağırmamak için dişlerim batıncaya kadar dudağımı ısırdım. Kancayı
sıkıştıran doktor, tahta sıkıştıran bir marangoz kadar rahattı oysa.
Bir yere götürmek için hazırlık yapıyorlardı sanki. İşkence timinin beni almak üzere geleceği gün
yaklaşıyor olmalıydı.
175