Adressiz Sorgular

Nadiren verdiğim cevaplarda, odadaki polisler de başlarını kaldırıp bakıyorlar. Aslında hepsinin kulakları
bizde. Ara sıra "bizim" timden bir polis başını uzatıp gidiyor.
Bir zaman sonra gelip aldılar beni. "Bekleme" salonuna bırakıp gittiler, İ.'nin getirttiği kız arkadaşları
bir kez olsun görebilmeyi çok istiyorum. Tek sözcük de olsa bir şeyler söyleyebilirim belki. Bu da bir
şeydir. İ. onları ele verdi diye belki kızgın ve kırgındırlar. Bizi sevmekten ve yayınlarımızı okumaktan
başka bir şey yapmamış bu insanlar için çok üzülüyorum.
Herkesin gözü bağlı olarak bekletildiği bu salon, içindeki onca insana rağmen derin bir sessizliğe
gömülüdür. Konuşmak yasak. Arkana, sağına soluna dönmek yasak. Ama bu arkadaşları görebilirsem
dayak yemeyi göze alacağım. Birkaç kez fırsat kolladım. Gözbandımı açıp baktım, göremedim. Bir ara
yine gözbandımın ucunu el çabukluğu ile kaldırdım. Biri biraz ilerde gözleri bağlı sandalyede oturuyor.
Fısıltılı bir sesle "üzülme, bu günler uzun sürmez. Hem artık İ. de direniyor" dedim. "İyi misin"
diye sordum. "İyiyim" dedi.
Hücre ile yukarısı arasında süren "yolculuklarım devam ediyor. Şube'de insan sayısı da artıyor. Bu
gece kaldığım hücre tıklım tıklım dolu. Keşan'dan onlarca insanı toplayıp getirmişler. Kızlar, kadınlar
da var. O güne dek tek kaldığım hücre bir anda doldu. Hepsi de 12 Eylül öncesinde devrimcilere az
çok sempati duymuş, uzaktan yakından ilişkisi olan insanlar. Bu kadar insanı ele verip getiren her
kimse, içimde öfke büyüyor ona karşı. Onları rahatlatmaya çalışıyorum. Neler yapacakları, nasıl ifade
vermeleri gerektiği üzerine konuşuyorum. Uzun uzun sohbetlerimiz oluyor.
Polis daha sonraki sorgulamalarında onlardaki değişmeyi farkediyor. Artık onları benim kaldığım hücreye
koymuyorlar.
Yine yalnızım hücrede!..
"Bekleme" salonuna çıkarıldım. Gözlerim açık ama arkam kapıya dönük oturmamı istediler. İfade
vermem için zorlayacakları zamanın geldiğini düşünüyorum. Ya yeni bir işkence türü ile karşılaşacağım
ya da can sıkıcı konferans başlayacak. Hücreden yukarıya beni getiren polis elinde poğaça ve çay
olduğu halde geldi. Açım, almayı düşünüyorum. Başımı döndürüp elinde poğaça ve çay olan polise
baktığımda, biraz ötemde İ.'i otururken görüyorum. Onun yanında, o yiyemezken ben de bu poğaçayı
yiyemem.
– İstemiyorum.
Israr etmiyor polis. Geri götürüyor. Biraz sonra gelip beni başka bir odaya alıyor.
– İfade vereceksin.
Burası bir işkencehane. İşkence altında ifade vermeyeceğim. Falaka ve meydan dayağı başlıyor. Şef
bas bas bağırıyor.
– Eğer savcılıkta adını kabul et, tekrar alacağım seni buraya. Görürsün gününü o zaman.
Birkaç gün sonra hücrelerle dolu bir başka bölüme götürüyorlar beni. Nöbetçi polislere tembih ediyor
yanımdaki polis.
– Bu, güzel bir banyo yapsın. Size emanet.
Burası getirildiğim hücreye göre nispeten daha rahat. Önceden yanımda olan kız arkadaşlar da buraya
getirilmişler. Bizim kız arkadaşlar da bu bölümdeler. Birbirimizi görünce seviniyoruz. Genellikle işleri
bitmek üzere olanların konulduğu bölüm burası. İşkence izleri geçmeye yüz tutsun, savcılığa çıkabilecek
hale gelsinler diye koyuyorlar buraya. Saçlarım sıcak su yüzü de gördü.
Arada bir yukarıya "sohbet"e götürülüyorum yine. İşkence izleri geçmeye yüz tuttu.
Hücrenin kapısı açıldı. Nöbetçi polisin iğrenç suratı belirginleşti ışığa alışmayan gözlerimin önünde.
194