Adressiz Sorgular

– Metin, çok susadım. Tuvalete çıkınca süt kutusuyla su al, daha sonra ben isteyince bana içirirsin.
– Nasıl olacak?
– Kağıttan bir oluk yap. Uygun bir zamanda ben sana söyleyeceğim. Sen o zaman oluğu zincirin üzerinden
sok. Ben ağzımı dayayacağım. Sen suyu boşaltırsın.
– Tamam.
Tuvalete gittik. Geri getirilip zincirlere bağlandık. Az sonra "Foto" yanında bir polisle geldi, zorla
ağzıma bir büyük şişe tuzlu suyu boşalttı.
– İçin çürüyecek, organların mahvolacak. Yerlerde sürüneceksin. Buradan çıksan bile ömrün fazla
olmayacak.
Onların seslerinden, çay demlemekle uğraştıklarını anladığım bir sırada, zinciri yavaşça çekip bıraktım.
– Haydi Metin!
Metin süt kutusundan alüminyum tarafı içe gelecek şekilde oluk yapmış. Onu delikten uzattı. Ağzımı
dayadım. Ben su beklerken ağzıma tarif edilemeyecek kadar güzel bir sıvı boşaldı. Metin, yarım litrelik
sütü bana içirmişti. Bu, hayatımda içtiğim en güzel süt idi. Hiçbir anne çocuğuna bu kadar güzel,
tatlı süt emzirememiştir.
Süt, tuzun midemdeki etkisini nötralize etmişti. Artık epeyce rahatlamıştım. "Foto" geri geldi. Kıvranıp
durmamı beklerken, beni oldukça rahat görünce çok şaşırdı.
– Vay o... çocuğu. Şuna bak yahu, adam bana mısın demiyor. Nasıl dayanıyorsun?.. İstediğin kadar
diren, bizim için farketmez. Nasıl olsa seni öldüreceğiz.
BÖYLE OLACAK İŞTE
Ben ona kin duyduğum gibi "Foto" da bana kin duyuyordu. Örneğin gözüme üstüste iki bağı hem de
çok sıkı biçimde bağlarken belli ediyordu bunu. Veya kelepçeyi bileğimi iyice sıkacak, kıpkırmızı
edecek şekilde takıyordu. Birkaç defa, bir bileğimi kalorifer peteğinin su giriş (üst) borusuna, bir bileğimle
bir ayağımı da çıkış (alt) borusuna kelepçelemişti. Tek ayak üstünde yengeç gibi, garip bir pozisyonda
duruyordum. Önceleri, "herhalde bir süre sonra bileklerim kırılır" diye düşünüyordum. Ama
insan vücudu çok ilginç bir mekanizma. Dayanma gücü sanılandan çok çok fazla. Ve yeni şartlara
kendisini adapte etme yeteneği umulandan çok yüksek.
Üçüncü veya dördüncü tuzlu su içirmeden sonra, bir gece yine "Foto" bir büyük şişe tuzlu suyu zorla
içirmişti. Anında midem bulandı. Bütün tuzlu suyu kustum (yere bir avuç tuz yığılmıştı). Sanki midem
beynimle dayanışma içerisinde hareket etmeye başlamıştı. Artık bundan sonra tuzlu su da kâr etmeyecekti.
Ayrıca midemin daha fazla tuzlu su kabul etmeyeceğini o da anlamıştı herhalde. O andan sonra
bana tuzlu su vermeye hiç kalkışmadı.
Bir gece yine tek bileğimden zincire bağlı olarak ayakta duruyordum. "Foto" manyetoyu getirdi. Kablonun
birini el parmağıma, diğerini ayak parmağıma bağladı. Hiç tepki göstermedim. Tepki göstersem,
çekindiğimi sanarak daha fazla üzerime gelecekti... Manyetoyu ilk çevirişinde sert bir şekilde yere
düştüm. "Foto" bayıldığımı veya başka birşey olabileceğini sanarak endişelendi. Koşarak gitti, bir
sürahi su getirdi. Saçlarımla yüzümü ıslattı... Bir taraftan da yüzüme vurarak "kalk lan kalk!" diyordu.
Ben doğrulmaya çalışırken rahatladı. Aceleyle manyetoyu toplayıp kaldırdı. Ortalığı temizledi.
Bu olaylardan birisi olurken, (ama hangisi olduğundan emin değilim) kaldığım odada bir bayan arka-
115