Adressiz Sorgular

polis olmak için başvurduğunu anlatıyor. Gittikten sonra kadın ve erkek polisler arasında hararetli bir
tartışma başlıyor. "Bu kaçıncı nişanlı değiştirişi?" diyor kadın polislerden birisi. "Böylelerini alıp mesleği
de bozuyorlar."
Erkek polisler onları hem aşağılar hem sulanırlar, daha çok da teğmenlere ilgi göstermelerine bozulurlardı.
Sıkıyönetimle birlikte subay ve askerlerin polis karakollarında da konaklamaya başlaması, ortaklaşa
düzenlenen operasyonlar hem yetki çatışmalarına yol açıyor hem de bu yönden çekişmelere.
* * *
Öğleye yakın bir saat, geliyorlar. "Koridora çıkacağız". Israrla ceketimi giymemi istiyorlar. Bu "ceket
giydirme" ısrarından ne yapmak istediklerini çözmeye çalışıyorum. İlk günler ceketim elden ele dolaşmış,
her yetkiliye gösterilmişti. Yaka kısmında sonradan örülmüş bir kurşun deliği var. Küçük burjuva
revizyonistlerinden bir hatıra!
Yoldaşlarımızdan ikisi, bir eylemin hazırlıklarıyla ilgili konuşa konuşa yürürlerken yanlarından geçen
bir motosikletten tarandılar. Faşistlere karşı silahlı eylemi "bireysel terör" diyerek yadsıyan oportünist
TDKP yöneticileri konferans kararıyla TİKB'ni "karşıdevrimci" ilan edip, yoldaşlarımıza karşı suikast
düzenlerken düşünmek gereği duymamışlardı. Ceket, vurulan yoldaşlardan birisinin üzerindeydi.
İşkenceciler, bu ceketten dolayı Bağcılar'daki çatışmada Osman'ın yanındaki diğer kişinin ben olduğumu
sanıyor, boynumu vücudumu kontrol ediyorlar. Ayaklarımdaki yaraları fark ediyorlar ama emin
olamıyorlar. Bacaklarım yaralarla kaplanmış, irin tutmaya başlamış. Koridora çıkıyoruz, ceketimi giymem
için neden ısrar ettiklerini anlıyorum. Bir grup asker, ayrıca sivil kişiler... Dikkatle bakıyorlar.
Aynı şekilde ben bakınca gözlerini kaçırıyorlar. "Bu değildi" diyor askerlerden birisi. Diğerlerinden de
beni teşhis eden yok.
* * *
Son haftada yapmaya çalıştıkları birşey de dikkatimi dağıtıp söylediklerim arasında çelişki bulmak.
Başımda sürekli bekleyen bir tim var; bunların asıl görevi kaçmamı ya da kaçırılmamı önlemek. Uyutmuyor,
sürekli konuşturmaya çalışıyorlar. İrademin en zayıf olduğunu zannettikleri bir anda, tam dalmak
üzereyken soru soruyorlar. Bu sorular, belli belirsiz konuşurken diğer şeylerin arasında
soruluveriyor; sohbet havasında, önemsiz, hiç üzerinde durmuyormuşçasına. Söylediklerimi gizlice
not ettiklerini görüyorum. Fakat başımda bekleyenler sıradan bir devriye timi! Sonuç alamayınca
yaptıkları işi angarya gibi görüp bir süre sonra vazgeçiyor, uyuklamaya başlıyorlar.
ONA ÖYLE BİR KONUŞMA NASİP OLMADI
Ekipler odasında oturduğumuz bir gündü. Birden bir hareketlilik oldu, gözlerimi bağladılar. Odaya
birileri girdi, etrafımı sarıp baktılar, sonra odadan dışarı çıkardılar. Koridorda konuşmalarını duyuyorum.
Yakalanışımın niçin kendilerine hemen bildirilmediğini, neden onlara hemen teslim edilmediğimi
soruyor birisi. Sesi sert ve azarlarcasına çıkıyor. "Giden gitti, kaç gün geçmiş?" Başkomiser Ali yarım
ağız cevap vermeye çalışıyor. Aralarında bir sorun yarattığımın farkındayım. Siyasi Şube'den gelenler,
bizim elimizde olsaydı çoktan bu işi çözmüştük havasındalar, dışardakilerin kaçmış olacağını düşünüp
kaybedilen zamana hayıflanıyorlar. Canlarını sıkan bir konu da vücudumun kaba işkenceyle bunca
tahrip edilmiş olması. Kendileri sorgulamayı daha uzun süre sürdürebilecek daha teknik yöntemler
uygularlar, sözde!.. Gayrettepe'ye almıyorlar, daha fazla zaman kaybetmemek için de ilk sorgularına
orada başlıyorlar. Garip bir yöntemle!
Karanlık bir odaya sokuldum, Birden çok kuvvetli bir ışık yandı. Sanırım, şu filmlerde gördüğümüz
500 mumluk lambalardan, başıma değecekmişçesine yakın. Ve ardı ardına sorular gelmeye başladı.
Fakat gözlerimdeki bağı açmayı "unutmuşlardı"! istedikleri psikolojik baskı ortamını sağlamaktan
uzak gülünç bir tabloydu ortaya çıkan.
Gözlerimdeki bağ konusunda genel olarak dikkatliydiler, gördüğümü fark ettiklerinde deli gibi
saldırırlardı. Bazen işkence sırasında bağ kayardı, ilk anda telaşlanırlar, ardından delikanlılıkları akılla-
38