Adressiz Sorgular

Sırf psikolojik işkence olsun diye, 'baban hücrede aç-susuz" diyorlardı, takip eden günlerde. Sonradan
öğrendim, babamı ertesi gün serbest bırakmışlar.
* * *
İkinci gün de bitmek üzereydi. Kafamda tek düşünce var. Kız arkadaşların yanına gitmek. Hava kararıyordu.
İşkenceciler pardösülerini giyerken seviniyorum. Sabaha dek arkadaşlarla olacağım. Birisi
dışındakiler "yarına kadar iyice düşün" diyerek gittiler. Kalan işkenceci hücre kapısına dek getirip,
kapıdan fırlattı. Hücrede bir kıpırtıdır gidiyor. Neler yapıldığını sordu doktor arkadaş. Anlattım.
Ayaklarımı kalorifer peteğine dayamamı istiyor. Ellerindeki merhemle şişlikleri ovacaklar.
İşkencedekinden beter acı... Ovulmasını istemiyorum. Tatlı bir kızgınlıkla kaşlarını çatıyor doktor
arkadaş:
– Sabahtan beri işkencedesin, dayandın da... diyor.
– O başkaydı, diyerek gülümsedim. Ovulmasını istemiyordum. Müthiş acılı bir işti. Ayaklarıma
bakıyorum. Soba borusu gibi. Şişkinlikten kıvrımları kaybolmuş.
Bugün kendimi biraz daha iyi hissediyorum. Ateşim düşmüş.
Uzandığım yerden sohbete daldık. Buranın ismi "8. Kısım"mış. Hepimizi bir arada tutmalarının nedeni,
inşaat halindeki hücrelerin henüz bitirilmemiş olmasıymış. En ağır işkenceler Gasp Masası'nda
yapılıyormuş. Siyasi Şube denilen yerde fiziki işkence daha az, sorgu tekniği ustacaymış. Tecavüz
etme tehditleri, sarkıntılık çokça uygulanan yöntemlermiş. "Asla tuvalete tek gitme isteğinde bulunma"
diyorlar. Toplu gidip gelecekmişiz. Sarkıntılık etmelerine karşı koyabilmek için alınmış bir
karar. Hoşuma gidiyor. Annelere, babalara işkence yapmak sıradanlaşmış, hatta minicik çocuklara
bile... Babama ve bana yapılanları anlattım. Etkileniyorlar. Can sıkıcı ortamı dağıtmak istiyorum.
İşkencecileri taklit ederek: "Bize süt vereceksin, kaymak da verebilirsin" dedim. Bir kahkaha dalgası
yükseldi. Hepsine aynı sözleri söylemişler meğerse.
Tuvaletlerin bulunduğu büyükçe salonda, erkek arkadaşlarla birlikte yemek yememize izin veriyorlarmış;
masaların arasına polis koyup, kimin kiminle konuştuğunu tespit için.
Gözlerimi kapadım. Uyku ile uyanıklık arası bir şey. Dışarıda hava oldukça soğuk. Bense terliyor, su
içme ihtiyacı duyuyorum. O kor yığını yine geliyor gibi. Kulağıma sesler geliyor. "İşkenceye alıyorlar...
Ne zaman gelir ki?.." Erkek arkadaşlardan bir grubu işkenceye alıyorlarmış. Burada uykunun
gerçek anlamda uyku olamayacağını anlıyorum. Her saniye birilerimizi alıp gidiyorlar. Gelene dek de
kafalarda tek bir soru: Yaşıyorlar mı? Beyin de duygular da burada odaklaşıyor. Sapasağlam aldıklarını
yerlerde sürükleyerek getiriyorlar. Burada falakalı ayaklar iyileştiriliyor. Merhem bile veriliyor; ertesi
gün yeniden işkenceye hazır olman için. Çok ağırlaşanları hastaneye kaldırıyorlar. Peşpeşe ölümlerden
sonra kulakları çekilmiş olmalı. Cafer Dağdelen ve DK davasından arkadaşları öldürdüklerine buradaki
arkadaşlar da şahitti.
Hücrede ölüm sessizliği sigara dumanlarıyla bütünleşiyor. Nefes almak güçleşiyor. Sessizliği
işkencecilerin "tuvalete gidecek misiniz?" sorusu bozdu. Tuvalete doğru topluca yürüyoruz.
Arkadaşların yardımıyla ağır aksak ilerliyorum. İşkencecilerin bulundukları bölümde gördüklerimle
irkiliyorum. İki işkenceci iskambil kağıtlarıyla oyun oynuyorlar. Sandalyelerinin arkasına fiziki olarak
güzel kız arkadaşları dikmişler. İçimizde yaşça da görünüş olarak da en küçük olan kıza da çay
demletiyorlar. Sahne, filmlerde gördüğüm kumarhaneleri çağrıştırıyor. Bizim arkadaşlarımızı da
oralarda çalışan kadınların yerine koyuyorlar.
Öfkeden yüzüm alev alev yanıyor. Bu duruma karşı çıkmayan arkadaşlara kızıyorum. Yeniden hücreye
döndüğümüzde, direnen ve en çok sözü dinlenen arkadaşa baktım. Sinirden sesimin tonunu
ayarlayamıyorum:
264