Adressiz Sorgular

– Komünistler bağırmaz değil mi koçum?!. Sık dişini...
– Daha dur bakalım i...! Biraz sonra bak nasıl danalar gibi böğüreceksin... .
Ama çok geçmeden;
– Bağır ulan!., diye böğürmeye başlayan kendileri oluyor. O noktadan itibaren artık ne ev, ne insan ne
de Mat'ın yerini soruyorlar. Bütün çabaları ağzımdan bir "ahh!" feryadı çıkarma noktasında yoğunlaşıyor.
Sorguyu istediğim noktada kilitlemiştim. Sahip olduğum stratejik üstünlüğü hasımlarıma da kabul
ettirmiş, çatışmayı onların değil benim istediğim noktaya çekmiştim. Hüsrana ve yenilgiye uğramanın
verdiği kızgınlıkla onlar öfkeden deliye döndükçe, ben zaferi kazanmanın mutluluğu ve gururunu yaşıyordum.
Cereyan vermeyi ne kadar sürdürdüler bilemiyorum. Yalnız itiraf edeyim ki, bu ilk seans bana "aylar"
kadar uzun gelmişti. Yine de kendimi "ne zaman bitecek bu acı?.." gibi bir beklentiye kapılmaktan
korudum. İşin daha başında olduğumuzu biliyordum. Asıl önemlisi, kendini böylesi beklentilere kaptırmanın,
insanın direnme ruhunu ve azmini bir kurt gibi nasıl kemireceğinin bilincindeyim. Her şey
gibi nasıl olsa bu acıların da bir sonu gelecekti. Önemli olan o sonu, onurumu korumuş olarak gururla
yaşamaktı.
Askıdan indirildiğimde yarı baygın bir haldeydim. Hiç ara vermeden bu kez falakaya yatırılıyorum.
Önce copla başlayan falaka, daha sonra bu iş için özel olarak hazırlanmış çeşitli kalınlıklardaki sopalarla
devam ediyor. Ayaklarımın iki yanına geçen iki işkenceci, ellerindeki cop veya sopayı odun yarar
gibi var güçleriyle tabanlarıma indirirlerken, çevremdeki diğerleri de boş durmuyorlar. Kimi kollarıma
basıyor, kimi bedenimi, kafamı tekmeliyor, kimileri de ayakkabılarının ökçeleriyle ellerimi eziyorlar,
ilk darbelerden sonra vuruşları saymak geliyor aklıma. Hâlâ belleğimdedir, sırf o ilk gece aralıklı olarak
toplam 1090 darbe yediğimi saymıştım. Zaten daha sonraki günlerde pek fazla falaka atamadılar.
Çünkü tabanlarım artık falaka atılamayacak bir hale gelmişti. Falaka sırasında ortalama her 70-80 vuruştan
sonra kısa bir ara veriyor ve tabanlarımın çabuk patlamaması için ayağa kalkıp zıplamamı istiyorlardı.
– Ayağa kalk ve yürü!..
– Kalkmıyorum ve yürümeyeceğim!..
– Kalk ulan!..
– Kalkmıyorum!.. İşkencecilerin işini kolaylaştırmak benim kitabımda yazmaz!..
Bu yanıtım, falaka başladıktan sonra kafamda şekillenen yeni bir kararımı dile getiriyor: Bundan sonra
sırf falaka aralarında yürümemekle kalmayacak, diğer işkence yöntemleri sırasında da işkencecilerin
istediklerini yapmayacağım!.. Örneğin soyunmamı mı istiyorlar? Reddediyorum... İşkenceye çıkarmak
için hücremden almaya mı geldiler? Kendi ayaklarımla yürüyerek gitmeyeceğimi söylüyorum... Önceleri
yine öfke ile karşıladılar bu tür direnişlerimi. İstediklerini yapmam için dövdüler, tehdit yağdırdılar,
zorladılar... Ama baktılar ki hiçbiri işe yaramıyor, çaresiz başka "çözümler" aradılar. Falaka
aralarında kalkıp zıplamıyor muyum? Biri bir bacağımdan diğeri öteki bacağımdan tutup ayaklarımı
duvara vurarak tabanlarımın çabuk patlamasını önlemeye çalıştılar... Cereyan vermek için askıya
alınmadan önce soyunmuyor muyum? Giysilerimi adeta parçalarcasına kendileri çıkarıp, giydirmeye
başladılar... İşkenceye gidiş-gelişlerde yürümüyor muyum? Önceleri bacaklarımdan sürükleye sürükleye
götürüp getirmeye kalktılar. Bu arada belki gözüm korkar, bu direnişimden vazgeçerim diye kafamı
kasten sağa sola çarptırıyorlar, fanila ve kazağımı giydirmeyerek sırt derimi yüzüyorlardı. İlk
gece merdivenleri bile kafamı basamaklara çarptıra çarptıra sürükleyerek indirdiler. Ama bütün bunlara
rağmen kalkıp yürümediğimi görünce, Kollarımdan da tutup karga tulumba taşımaktan başka çareleri
olmadığını kabullendiler. Artık beni işkenceye getirip götürmek özellikle bu işlere bakanlar için
bir "işkence" halini almıştı. Bu işi birbirlerinin üzerine yıkmak için aralarında sık sık tartışma çıkı-
60