Adressiz Sorgular

isyan topu gibi gürleyen Kuyucaklı Yusuf u daha sonraları. Bu şiirin yazıldığı yıllara gidiyor
düşüncelerim. Sosyalizme eğilimli insanların takipler, emniyet hücreleri, tabutluklar ve işkencelerle
sindirilmeye çalışıldığı; henüz devrimci düşüncenin bugünkü gibi kitlelere doğru açılmadığı, devrimci
halk hareketinin gelişmediği bir dönemde derin bir yalnızlık içerisine itilmeye çalışıldığı yıllara. Ve
yurt dışına kaçmak isterken katledilen Sabahattin Ali... O'nun ince duyarlılığı, ezilmişliğin ardından
fışkırıveren isyancılığı nasıl da katlediliveriyor bir arabesk şarkıda.
Öndeki tekrar konuşmaya başlıyor, "insan gençliğinde yaşadıklarını bir daha yaşayamaz. Hata da
yapabilir. Böyle devam edersen öleceksin. Bu yaşta niye ölesin? Sen vazifeni yaptın. Tamam, biz sana
her şeyi söyle demiyoruz, mademki söylemiyorsun. Sadece kaldığın yeri söyle..." Sonra kendi başından
geçtiğini söylediği bir sevgi masalı anlatmaya başlıyor. İlk gençlik yıllarında bir kızı sevmiş, o da
bunu seviyormuş, aileleri karşı çıkmış, bir araya gelememişler, öyle değil de şöyle olsaymış... Bir yoldaşa
Şube'de "Kaybolan Yıllar" şarkısını çalmışlardı, onun gibi bir şey.
Engebeli bir yolda ilerliyoruz, ne kadar gittik bilemiyorum. Şehrin ışıkları uzaklarda görülüyor.
Duruyoruz. Baştan beri konuşan "iyi düşün, biraz sonra geleceğim". İniyorlar. Başımı hafifçe
kaldırıyorum, diğer arabadakiler, askerler de inmiş. İlerde bir yerde toplanıyorlar. Bana yakın birkaçını
görüyor, diğerlerinin gürültülerini duyuyorum. Bir ses, "getirin", "Dikkat... Nişan al... Ateş!." Silah
sesleri birbirine karışıyor. On-onbeş el. Bu böyle üç kez yineleniyor. Arada konuşmalar, "Ah!.. Yandım",
"Yapmayın," gibi bağırmalar. Yanıma geliyorlar. Savcı olduğunu söyleyen soruyor. "Düşündün
mü?" "Düşündüm". Hecelerin üstüne basa basa konuşuyorum. "Siz bugüne kadar birçok devrimciyi
katlettiniz. Daha az önce üçünü öldürdünüz. Bu yaptıklarınızın hesabını vereceksiniz. Bunlar gizli
kalmayacak. Beni de öldürün. Onurumla öleceğim. Bunun hesabı sorulacak..." Omzumla onu ittim ve
biraz önce silah seslerinin geldiği yöne doğru hızla yürüdüm. "Savcı" koşarak arkamdan geldi, kolumdan
çekip bağırıyor. "Ne yapıyorsun? Öleceksin, istersen biraz düşün", "Onurumla öleceğim". Biraz
öfkeli, biraz çaresiz bağırıyor. "Peki öyleyse..." Az ilerde dönüp dikildim. Bacaklarımı sağlamca bastım.
On adım kadar ilerde karaltılarını görüyorum. Birisi beş-altı adıma kadar yaklaşıyor. Bir başkası
"Dikkat... Nişan al... Ateş!" diye bağırıyor. Ayaklarımın dibine geliyor kurşunlar. Tabancayla ateş ediyor.
Toprak ve küçük taş parçaları sıçrıyor ayaklarıma.
Kurşunların göğü delen gürültüsünden sonra öylesine bir sessizlik ki karınca yürüse duyulur herhalde.
Olduğum yerde duruyorum. Karşımdaki de bir an öyle kalıyor, sonra yavaşça dönüp ağır adımlarla diğerlerinin
yanına gidiyor. Uzunca bir zaman, yaprak kımıldamıyor. Yanıma geliyorlar. "Savcı", "infaz
ertelendi, dönüyoruz" diyor. Kolumdan tutup arabaya götürüyorlar. Az sonra silah sesleri duyuyorum.
Sözde beşinci kişiyi kurşuna dizdiler. Geriye dönerken tek bir söz söylemiyor, en küçük bir harekette
bulunmuyorlar. Ne benimle ne de kendi aralarında konuşmuyorlar. Tam bir bozgun havası. Bunu gizleyemiyorlar,
gizlemeye de çalışmıyorlar. "Kazandım". Onlar için nihai çatışmaydı bu. Tüm umutlarını
kaybettiler. Çöküntü halindeler, beni konuşturamayacaklarını anladılar. Yüreğim sevinçle doluyor.
"DAYAKÇI!"
İşkence seanslarında vargücüyle saldırırdı. Bu da yetmez, bağlı bulunduğum odaya her fırsatta gelip
döverdi. "Dayakçı" diye adlandırdıklarımızdandı. Bunlar, kültür düzeyi en düşük, kalın kafalı, kaba
işkencenin en hızlı uygulayıcılarıydılar. MGK'nin gözaltı süresini 90 güne çıkarttığını, koridorun öbür
ucundan zafer naraları atarak geçen güruhun içinden ilk müjdeleyen, "i.., seni oyacağız", "elimizdesin
kurtuluş yok" diye haykırarak saldıranların en önündeki oydu. Bir dişimi kırıp, ayak tırnaklarımı ezmişti.
"Siz işkencecisiniz, işkencecilerin sonu ölümdür, bu devrimci bir yasadır", demiştim. Bu sözlerim
onu iyice çıldırttı. "Biz işkenceciyiz ha!" deyip deyip vuruyordu. Beni hasım ilan etti! "71'de de bu
işlerin içindeydim. Elimden senin gibi birçokları geçti. On yıl sonra da ben bu işlerin içinde olacağım.
Seninle o zaman karşı karşıya geleceğiz, seni o zaman vuracağım...". Gözlerimi açtı. "Bak beni iyice
tanı!" Esmer, uzun boylu, çopur yüzlü, üstünde siyah deri ceket var.
İşkencenin hızını kaybettiği günlerden birisiydi, bir gece yanında bir başka işkenceciyle bağlı bulunduğum
yere geldiler. Yanındaki "Allaha, kitaba inanıyor musun?" Cevap vermedim. Israr ediyor. "Sen
vurmak için bahane arıyorsun". "Yok yok, vurmayacağım, merak ettiğim için sordum". "Dine
inanmıyorum". Sözüm biter bitmez mide boşluğuma yumruğunu indiriyor. Nefesim kesildi, kusmaya
47