Adressiz Sorgular

savuşturabilmek ve kavgadan en az kayıpla çıkmak mümkün olacaktır. Bir yandan illegal çalışmayı
legal çalışmayla doğru birleştirip "siyasi polisle mücadele sanatında" ustalaşarak yakalanmamak, beri
yandan da yakalanınca konuşmamak –ilke budur. Bir örgütün varlığının ve sürekliliğinin korunabilmesi,
bu iki kuralın birleştirilmesine sıkı sıkıya bağlıdır.
Gerçi militanca mücadele eden devrimci bir örgüt kayıp vermekten kaçınamaz, kayıplar mutlaka
olacaktır. Üstelik bazı sağlam olmayan unsurlar işkenceleri göğüsleyemeyip çözüleceklerdir. Bu durumda,
olası çözülmelere karşı daima tetikte olmak ve örgütü bir önlemler dizisiyle zırhlandırmak
gerekmektedir. Eğer örgütlenmede Leninist ilkelere bağlı kalmıyor ve gizlilik zengin bir içerikle
uygulanıyorsa, çözülenlerin verecekleri zarar çok fazla olmayacaktır. Bundan ötürü, gerek dışa karşı,
gerekse içte, herkesin her şeyi bilmediği, gerekenin ancak gerektiği kadarını bildiği, sırların namus
gibi korunduğu, organlar ve kişiler arası yatay ilişkilere izin verilmeyen, polisin "işine yarayacak liste
ve belgeler bulundurmaktan özellikle kaçınılan ve operasyonlar sırasında önlemlerin zamanında ve
acilen alındığı bir örgütsel yapı kurmak, olası çözülmelerden en az zararla çıkmanın tek yoludur. Ama
buna karşılık, bir örgütte legalizm egemense, sırlar her düzeyde –yukarıdan aşağı, aşağıdan yukarı ve
yatay olarak– deşifre olmuşsa, boşboğazlık, havacılık ve iç dökmecilik almış yürümüşse, merkezi ve
yerel örgüt birimlerine çürük unsurlar kolaylıkla mevzilenebilmişlerse, bir durumda çözülen birkaç
yöneticinin veya itirafçının o örgütü bir-iki operasyonda çöküşe götürmesi sürpriz olmayacaktır.
Nitekim Marksist-Leninist örgütlenme ilkelerini bir tarafa bırakmış, legal ve yarılegal, başı sonu belirsiz
ve alabildiğine gevşek oportünist örgütlerde, çözülmenin genel bir eğilim olması hiç de şaşırtıcı
değildir. 12 Eylül yıllarında iki-üç operasyonda –daha fazla değil– çökertilmiş örgütler bu bakımdan
tipiktirler. Bunlarda öncü ile artçı arasındaki sınırlar belirsizdir. Örneğin kadroların belli nitelikler kıstas
alınarak seçilmemeleri, üye ve üye adaylarıyla sempatizanlar arasında bir ayırım yapılmaması,
örgüt içinde tüzük kurallarının egemen kılınmaması, öncü müfrezeyle kitle örgütleri arasındaki farkın
dikkate alınmaması gibi. Ayrıca ideolojik ve siyasal donanım zayıflığı yanında, gizlilik, demokratik
merkeziyetçilik, eleştiri ve özeleştiri ve devrimci geleneklere bağlılık gibi mekanizmalar da iyi işlemez
bunlarda. Parti üyesi formasyonuna sahip olmayan aydın, liberal, kariyerist ve bürokrat unsurlar en
üstten en alta kadar örgüt organlarında yer alabilirler. Üye olmaya bile layık olmayan fazla sayıda çürük
unsurun merkez organlarda görev aldıktan sıkça görülmüştür. Böyle olunca, örgüt sadece korkak
küçük burjuvalara değil, polis ajanlarının sızmasına da açık hale gelmektedir. Ve sonuçta, nispeten
sakin olan günlerde gemisini yürütebilen bu tür örgütler, fırtınalı günler geldiğinde kolaylıkla alabora
olabilmektedirler.
Burada, Lenin'in, Ekonomistler, Menşevikler ve Tasfiyecilerle devrimciler örgütü, parti üyeliği, gizlilik,
profesyonel devrimcilik vs. üzerine yürüttüğü polemikler çıkıyor karşımıza. Ekonomistler (daha
sonra Menşevikler), parti teorisi adına, her grevci işçiyi, her solcu profesörü, her eylemci öğrenciyi
içine alabilecek, yarılegal ve dernek tipinde bir örgütlenmeyi savunuyorlardı. Menşeviklerin ve
tasfiyecilerin savundukları parti modeli, sınıfa önderlik için gerekli fonksiyonları içermediği gibi,
zorluklan ve fırtınaları göğüsleyebilme özelliğine de sahip değildi. Lenin ise tasfiyeci görüşlerin karşısına
devrimci teorinin önemini vurgulayan, parti üyelerinin niteliği, disiplin, gizlilik, profesyonel
devrimcilik vs. gibi konulara çok önem veren bütünlüklü tezlerle çıktı. O'na göre, proletarya partisi,
sağlam malzemelerle ve dayanıklı temeller üzerinde inşa edilmeli; proletaryanın devrimci eylem
günlerinde olduğu kadar, çapraşık ve zor günlerinde de savaşabilecek bir organizmaya sahip olmalı idi.
Burjuvazinin demir balyozuna karşı tahta tokmakla savaşılamazdı.
Lenin'in örgüt teorisi, siyasi polise karşı mücadele ve işkencede direniş için gerekli bütün hazırlayıcı
koşulları örtük olarak içinde taşımaktadır. Örneğin, "böyle bir örgüt esas olarak devrimci eylemi meslek
edinmiş kimselerden oluşmalıdır" tezi, konumuz bakımından altı özellikle çizilmesi gereken bir
sorundur.
Bildiğimiz gibi, proletaryanın öncü müfrezesinin varlığı ve faaliyetlerinin sürekliliği ile, profesyonel
devrimci çekirdek arasında doğru bir orantı vardır. Tam da bu nedenle, siyasi polis, operasyonlarını ve
işkencelerini asıl bu çekirdek üzerinde yoğunlaştırır. Bu, hem örgütü madden ve manen ayakta tutanlar,
hem de örgüt sırlarını kendilerinde toplayanlar profesyonel devrimciler oldukları için böyledir. Bu
bağlamda, işkence tezgâhı, burjuvazinin özel olarak yetiştirilmiş en antikomünist, en siyasallaşmış ve
19