Adressiz Sorgular

Elimdeki resimler bitince T.'ni çıkardılar. Etrafımı sarıp yırtınırcasına bağırıyor, bana işkence "zevkini"
tattıracaklarını söylüyorlar. Israrla:
– Sana ip vereceğiz hücrede kendini asacaksın, diyorlar. Devrimci olduğumu, devrimcilerin intihar
etmeyeceklerini söylüyorum.
– Biz seni asacağız, intihar etti diyeceğiz.
– Sizden her tür işkencenin yanında bunu da yapacağınızı bekliyorum. Ancak baştan da söylediğim
gibi işkence yaptığınız andan itibaren hiçbir sorunuza yanıt vermeyeceğim, diye yanıtlıyorum bu
tehditlerini.
Olduğum yerde zıplamamı istiyorlar. Hiçbir isteklerini yapmamaya, sorularına yanıt vermemeye ve ne
kadar ağır işkence yaparlarsa yapsınlar "ah!" bile dememeye karar vermiştim. Zıplamayacağımı anlayınca,
ikişer kişi koltuklarımdan tutup kaldırıp indirmeye başlıyorlar. Yorulmuş olacaklar ki, kaldırıp
indirmekten vazgeçiyorlar. Pantolonumu çıkarmamı istiyorlar. Hareketsiz bekliyorum. Üstüme çullanıyorlar.
Kısa süreli bir mücadele sonucunda etkisiz hale getiriliyorum. Biri hayalarıma yapışıyor. Sıkıyor...
Sıkıyor... Gittikçe artan bir yoğunlukta acı bedenime dalga dalga yayılıyor. Sanki beynimi
avuçlarına almış sıkıyor. Kararımı vermiştim... "Ah" bile demek yok! Hayalarımı bırakıyorlar... Bu kez
tekme ve yumruklarla karnıma, göğüs boşluğuma ve yanlarıma kudurmuşçasına vuruyorlar...
Bu seferki Şube deneyimimde de suskunluğumla işkencecileri yenmiştim... Bu arada geçmiş deneylerim
geliyor aklıma...
İKİ
* * *
FAŞİZMİN İŞKENCE DEHLİZLERİNDE KÜÇÜK BİR IŞIK
Onbinlerce işçi grev ve direnişteydi. Onlarla ilişki kurmaya çalışıyor, gazete ve bildiriler taşıyorduk.
İhtilalci düşüncenin filizlenmesi için yoğun bir çaba harcıyorduk. Tesadüfen tanıştığım bir işçiyle grev
yaptıkları fabrikaya gittim. Merter'de küçük bir tekstil fabrikasıydı. İşçiler coşku doluydu. Revizyonist
ve reformistlere derin bir kin duyuyorlardı. 500 metre ilerde Vakko'da revizyonistler her gün davulzurna
çalarak oynuyorlardı. Grev kendi başına bir amaç haline getirilmiş; devrimci bir ruh ve havadan
eser yok...
İşçiler bildiri ve yayınlarımızı topluca okuyor; kendi aralarında ateşli ateşli tartışıyorlardı. Ertesi sabah
yeni yayınlar getirmek için ayrıldım...
Geceyi tanıdığım bir işçi evinde geçirdim. Uykusuzluktan gözlerimiz kapanıncaya kadar oturup
konuştuk. Sabah erkenden cama vurularak uyandırıldık. Cama vuran İsmet'ti: Uyku sersemliğiyle ne
olduğunu anlamaya çalışıyordum.
– Çabuk kalkın darbe oldu. Generaller yapmış. Partiler, sendikalar kapatılmış... Sokağa çıkma yasağı
konulmuş, ama kimse dinlemiyor. Herkes sokakta... Bir yere gidecekseniz acele edin.
Ev sahibemin yüzü bulutlandı; Üzülmüştü...
– Yine mi onlar... dedi.
207