Adressiz Sorgular

veriyorum! Devrim ve sosyalizm mücadelesinde ne yoldaşlarıma ne de beni bir ana gibi bağrına basan
halkıma en ufak bir zarar vermemek için, gerektiğinde ölmesini de bileceğim. Emin olmalısın. Hani
seninle, yoldaşlarımızın direnişini anlatırken halkımıza, nasıl da gurur duyuyorduk, göğsümüz kabarırdı
hep. Bu nedenle değil miydi ki, halkımız, en koyu terörün estiği dönemde güvenle kapılarını sonuna
kadar açardı bize. Bu nedenle değil midir ki, halkımızın bağrında sakladığı Stalin Mehmet'i, karşıdevrim
güçleri yıllardır başına ödül koyup, fellik fellik aramasına rağmen bulamıyordu. Hareketimizin
yarattığı bu prestiji gölgelemek bir komüniste yakışır mı?
Şu an beynim, yüreğim ve işleyen tüm hücrelerim tek bir ses, tek bir kelime üzerinde yoğunlaşıyor:
DİRENMEK... DİRENMEK... Başka hiçbir şey düşünmek istemiyorum artık.
Araba bir tören havasında ilerliyor, nerede olduğumu bilmiyorum. Bir ara, ceketin iç küçük cebinde
olan anahtara gidiyor aklım, bunu yok etmeliyim. Arabanın koltuk muşambasını yırtıp içine koyuyorum.
Arabanın yaylanmasıyla, Boğaz Köprüsü'nden geçtiğimizi farkedebiliyorum. Ahh... bir başımı
kaldırabilsem, şu güzelim Boğaziçi'ne son bir kez bakabilsem... Hava ne kadar da güzel bugün... Boğaziçi,
badem çiçekleriyle nasıl da bezenmiştir şimdi. Bir daha seni görmek nasip olabilir mi, diye
geçiriyorum içimden. Bu işin içinde ölüm de var, ama umutsuz da değilim...
O ara yeni kazandığımız ilişkiler aklıma geliyor, benden başka kimse bilmiyor. Oldukça gelişmeye
yatkın ilişkilerdi bunlar. Hızlı bir şekilde eğitilse, yoldaşlarıma büyük destekleri olacaktı. Öyle ki, artık
kendi semtlerinde dağıtımı kendi başlarına yapıyorlardı. Nasıl bulacaklarını düşünürken, bunları düşünmenin
zamanı değil şimdi, diyerek toparlanıyorum. Öyle bir şey hazırlamalıyım ki kafamda, ilk söz
ve son söz aynı olmalı. Hemen aklıma Fatih yoldaşın tavrı geliyor, ifade vermemeliyim diyorum. Bu,
kafamda somutlaşıyor. Gayrettepe'ye yaklaştıkça beni bekleyen zorlukları, daha önce yakalanan yoldaşlarımdan
biliyorum. Zor olmasına zor, ama bir komünistin sorumluluklarını da biliyorum; bu nedenle
kafam net ve rahat. Yine de sürekli dolu tutmalıyım, boşluk yaratmaya fırsat tanımamalıyım. Ve
araba duruyor... Başım hemen kaldırılıyor. "Galiba geldik" diyorum. Biri, baykuş gibi gözlerini gözlerime
dikiyor ve sırıtarak:
– Burası neresi, biliyor musun?
Ses seda yok bende... Tavrımı belirledim, yanıtlamayacağım.
– Gayrettepe oğlum, Gayrettepe.
* * *
Başımdan ceketim çıkarılarak gözüme kan kokan bir gözbağı bağlanıyor. Ve arabadan sürüklenerek
indiriliyorum. Kapıdan içeriye adımımı atar atmaz suratımda şimşek gibi patlıyor ilk tokat. Sendeliyorum,
ama düşmüyorum. Arkadan gelen tekme, tokat ve yumrukların haddi hesabı yok. Yerdeyim,
adeta bir pestil gibi çiğneniyorum. İlk seanstı bu. Amaçları, korkutup moralman çökerterek kısa süre
içinde teslim almaktı. Ilık bir kan akıyor suratımdan. Yalayıp geçtiği yerde bedenime güzel bir serinlik
veriyor. Oysa ter içinde kalmıştım. Kollarımdan sürükleyerek merdivenlerden yukarıya doğru çıkarıyorlar.
Merdivenlerin sonunda ayağa kaldırılıyorum. Sesler, bağırtılar beynimi tırmalıyor gibi. Korkunun
eşiğine sürüklemenin yoludur bu. Tekrardan başlayan meydan dayağı... Tüm vücudum ağrı sızı
içinde. Öylece üç-beş dakika bırakıldım yerde... Kımıldayamıyorum. Bir papazın sesini duyuyor gibiyim
uzaktan.
– Kaldırın bu çocuğu yerden, odama getirin.
Bunun bir yumuşatma yöntemi olduğunu, bir yoldaşın "İşkencede Direnme Savaşı"ndan hatırlıyorum.
İki kişi kollarımdan tutup kaldırıyorlar; kaldırırlarken sanki kendileri yapmamış gibi, "seni bu hale kim
soktu? Vay namussuzlar vay! Sizde hiç vicdan yok mu?" diyorlar. Bir yandan da üzerimdeki tozları
silkelediler. Yalnız, konuşmalarından gerçek yüzlerini perdeledikleri anlaşılıyor. Ayakta duramıyorum.
Vücudum da soğumaya başladı ki, tüm ağrılar iğne gibi batıyor her yanıma. Yine de ayakta dur-
133