Adressiz Sorgular

Hücreden çıkarılırken babamın geldiğini söylemişti bekçi. İnanamamıştım. Tekrar mı?! Gerçekten
babam gelmişti. Ama bu kez kendi isteğiyle gelmiş.
– Madem konuşmayacaktın, nasıl ifade vereceğimi önceden söyleseydin ona göre ifade verirdim, dedi.
– Henüz gençsin, yatar çıkarsın. Üzülme... Para bıraktı. Gitti...
Yaşlı babasını ağlatan yüreksiz ve vicdansız biriymişim. İşkenceci şef böyle demişti.
Devrim sadece kendi yaşamımızı değil; gerektiğinde anamızı, babamızı, kardeşlerimizi ve her şeyden
çok sevdiğimiz sevgilimizi de feda etmemizi gerektirebilir. Yüreğimiz paramparça olurken, taş kadar
katı ve duygusuzmuş gibi davranmayı öğrenmeliyiz.
Devrim sonsuz fedakârlıklar istiyor...
Kaba işkence yerini psikolojik baskı ve vücudu yorucu hareketlere bırakmıştı. Boynuma araba lastiği
takarak; parmakları duvara yapıştırarak bekletmek vb. gibi. Bu tür hareketleri yaptırmanın da gönüllüleri
vardı.
Türkü söylediğimde elinde sopa ile sorgu odasında bekleyen Zeki, Eskişehirli, oldukça genç bir
işkenceciydi. Aşağılık duygusu içindeydi. Fen Lisesini bitirmiş. Ama işkenceci olmuş.
– Ben Fen lisesini bitirdim yine de üniversiteye giremedim. Sen bir üniversiteyi beğenmiyor diğerine
giriyorsun... Benim okuma hakkımı, sen gasbettin, diyordu.
Üniversitede okumuşlara özel "gıcığı" vardı. Aranan işçisinin adresini bilmediği gerekçesiyle Belediye
Sular İdaresi Müdürü gözaltına alınmıştı.
– Üniversiteyi bitirmiş, mühendis olmuş ama tuvaleti temizliyor, diyordu.
Bunu zevk alarak anlatıyordu. Yeni işkence yöntemleri bulma peşindeydi. Askıda iken koltuk altlarıma
ve edep yerime yanan gazeteyi tutmuştu. Müslümanmış, temizlik yapıyormuş...
BAYRAM
Kurban bayramı arifesiydi. Dışarıdan berber getirtilmişti. Gözaltında bulunanları tıraş edecekti. Şef
bana da tıraş olmamı söyledi. Bayramın 1. günü sıkıyönetim komutanı bizi görmeye gelecekmiş. Tıraş
olmadım...
Bayram sabahı gözaltında bulunanlar hücrelerinden çıkarıldı. Masaların üstüne kolonya ve şeker
konulmuş olan büyük bir salona alındık. Herkes kendi masasında oturuyordu ama diğerleriyle
konuşabiliyordu. Bize iki kişilik bir masa hazırlanmıştı! Herkes sempati ile bakıyor, konuşmak istiyordu...
Bu işkence yuvasında böyle bir şeyin olabileceğini rüyamda görsem inanmazdım...
Bütün bunlar sıkıyönetim komutanı gelecek diye hazırlanmıştı. Az sonra bu "ziyaretin" iptal edildiği
bildirildi. Binbaşı gelmişti. Şefe bundan böyle dışardan yiyecek almamalarını söyledi. Herkesin iaşesi
sıkıyönetim komutanlığınca sağlanacakmış.
Halktan ve başka siyasetten insanlar da vardı. Çorum'dan getirilen bir öğretmen çift vardı. Kadın ağlıyordu.
– Ağlama, dedim
– Nasıl ağlamayayım... İki aylık çocuğumu komşulara bırakıp geldim, dedi.
230