Adressiz Sorgular

örttüler ve ceketin gözlerime gelen kısmını elleriyle kapatıp, alt kısmından ancak ayağımın önünü
görebileceğim kadarını aralık bıraktılar. Etrafıma birikmiş polisleri göremiyordum artık.
Gayrettepe'ye ilk gelişim değildi bu. Beş yıl önce de gelmiştim buraya. O zaman yanımda kardeşim
Aysel ve bir başka arkadaşım daha vardı. Girişte saatlerce ayakta bekletilmiştik. Kulağımıza gelen
korkunç çığlıkları dinletmek için beklettikleri belliydi. Bir yandan da tehdit ediyor ve konuşmazsak
bize de böyle işkence yapacaklarını söylüyorlardı.
Gayrettepe'ye Ümraniye Karakolu'ndan getirilmiştik. Bir dolmuşta üzerimizdeki silahlarla birlikte
yakaladıklarında ilkin bu semt karakoluna götürmüşlerdi. Dövmeye burada başladılar. Onlar silahların
bize ait olduğunu kabul etmemizi istiyorlar, bizse kabul etmiyorduk.
Önce üçümüzü de falakadan geçirdiler. Sonra işkenceyi benim üzerimde yoğunlaştırdılar. El ve ayak
falakası sırasında bağırmıyorum diye kızıyorlardı. Onlar "bağıracaksın" diye üsteledikçe, ben inadına
susuyordum. Bu inat oyunu, etrafımızda bizi seyreden polis ve askerler için eğlenceli bir seyir olmuştu.
Benimle başa çıkamayınca Aysel'e geçtiler. Aysel, meydan okurcasına gülümsüyordu karşılarında. O
zaman daha 17 yaşındaydı. Dayak atan polis Aysel'i hemen tanıdı. Meğer lisedeyken bir direniş nedeniyle
gözaltına alındığında yine aynı polis dayak atmış ona. Adamın "Faşizm nasıl bir şeymiş" sorusuna,
"senin gibi kapkara olur" dediği için Aysel'e kafayı takmış... Bir yandan bu olayı anlatıyor, bir
yandan da Aysel'e rasgele, neresine gelirse aldırış etmeden vuruyordu.
Ümraniye Karakolu bir sonuç alamayınca Gayrettepe'ye gönderdi bizi. Gayrettepe girişindeki çığlık
konseri eşliğinde yapılan toplu sorgudan sonra her birimizi bir hücreye attılar. Sonra beni bir odaya
alıp elektrik işkencesine başladılar. Bağırırsın bağırmazsın inadı burada da sürdü epey bir süre. Konuşmamamı,
basit bir akıl yürütmeyle, "Militana Notlar"ı okumama bağlıyorlardı.
Sonraki günlerde üçümüze de birkaç kez daha elektrik ve falaka işkencesi yaptılar. Karakoldaki ifadelerde
direndik ve suçlamaları kabul etmedik. Sıkıyönetim Mahkemesi'ne çıktığımızda beni tutukladılar,
Aysel'i ve diğer arkadaşı serbest bıraktılar.
Bu ilk deneyimden sonra Aysel üç kez daha işkenceden geçti. Sonuncularda ağır işkenceler görmesine
rağmen yiğitçe direndi. Özellikle 1981 yılındaki direnişiyle geleneğimize onurlu bir sayfa ekledi. Üzerinde
falakadan askıya, elektrikten aç ve susuz bırakmaya kadar her yol denendi. Hırslanıp saçlarından
tutarak yerlerde sürüklediler, saçlarını tutam tutam edip yoldular, ama konuşturamadılar. 1984 yılındaki
İstanbul ölüm orucunda sakat kaldığında henüz 21 yaşında olmasına rağmen, olgun bir devrimcinin
deneyimlerine sahipti artık.
* * *
Siyasi Şube'nin girişinde bir süre beklettiler öylece. Sonra usulen üzerimi aradılar. Ve arkasından aynı
katta içinde bir ranza üzerinde yatak olan bir odaya götürdüler. Yatağın çarşaf ve yastığı üzerinde
kurumuş kan lekeleri vardı.
Beton duvarlarının dibindeki demir ranzadan ve bir masadan başka eşyası olmayan boş bir odaydı
burası. Hastanedeki hareketlilikten sonra çok sıkıcı geldi bana. Oturduğum yataktaki kan lekeleri kokuyordu
hâlâ. Bu, ciğerlerimden gelen kan kokusuyla birleşince midemi bulandırdı. Kusmamak için
zor tuttum kendimi. Müthiş bir yorgunluk vardı üzerimde. Bu kısa yolculuk, bitkin düşmeme yetmiş
de artmıştı bile. Bu haldeyken işkence yaparlarsa, bir saat bile dayanamaz ölürdüm. Öldürmek mi istiyorlardı,
yoksa işkence yapmadan korkutarak bir sonuca ulaşmak mı?.. Bilemiyordum.
Odaya girip çıkan polisler moralimi bozmak ve beni korkutmak için dır dır konuşup duruyorlardı.
Kimi operasyonun büyüklüğünden, kimi takipteki ustalıklarından, kimi de örgütün sonunun geldiğinden
söz ediyordu. Ses çıkarmadan katlandım bunlara. "Bekle" diyorlardı, "sana da sıra gelecek!..."
177