Adressiz Sorgular

Arabanın homurtusu kesildi...
Yaklaşan uzaklaşan motor sesleri. Helikopter sesine benzeyen sesler duyuyorum. Artık çıkacağım,
yoldaşlar gelmiştir. Hayır, onlar değil. Bunlar yoldaşlar değildi. Kapı ile birlikte pencere de aynı anda
tekmelerle açıldı. Uçarcasına doluştular. Silahıma uzanıyorum. Elime vurulan tekme ile beynime dayanan
otomatik silahlar... İlk duyduğum duygu, pisi pisine yakalanmama hayıflanma değil. Ona daha
sonraki günlerde sıra gelecek, kahrolacağım. Seviniyorum. Sadık kurtulmuştur. Yoldaşlarsa henüz
gelmeden ev basılmıştı.
Yaptığım bir hata, işkence tezgâhlarından geçmeme, uzun sürecek olan esaret yıllarına neden olacaktı.
Bıraktığım işçi beni ihbar etmişti. Yoldaşlarsa, kılpayı kurtulmuşlar. Evin sarılışını görüp, yaklaşamamışlar.
Baygınlığa yaklaşan bitkinliğim, "nasılsa kurtuldum" düşüncesinin rehavetiyle birleşince, evin
sarılışını anlayamamıştım. Polisler tedirgin. Evi aradılar, başka silah yok. Kurgu filmlerindeki yaratıklara
benziyorlar; çelik yelekleri, kan çanağı gibi gözleriyle. Elleri, halime bakıp vurmakla vurmamak
arasında gidip geliyor. Bolca küfür savuruyorlar onun yerine.
Sürüklenerek çıkarıldım. Evin üzerinde helikopterler uçuşuyor. Tanklar, polis, asker arabaları... Yolun
ortasına havan topları bile koymuşlar. Sayıları mı? İnsanı o karmakarışık duygular içinde dahi güldürebilirdi.
On dokuz yaşında yaralı bir kız için o ne törendi öyle?!!
Benden önce gözaltına alınan onlarca devrimci, demokrat, komünist gibi bana da işkence yapacaklarını
biliyorum. Belki de öldürecekler. Ne pahasına olursa olsun onlara örgütümün, yoldaşlarımın sırlarını
vermeyeceğim. Zaferi kafamda kazanmıştım. Şimdi sıra pratikte kazanmaktaydı.
Polis otosundayız. Yolu göremiyorum. Askerler iki sıralı duvar oluşturmuşlar. Duvarın bittiği yer karakol.
Apoletleri kalabalık birisi öfkeyle beni süzüyor. Ben de onu. Özlediğim bir yoldaşın randevusuna
giderken dahi delicesine çarpan yüreğim şimdi ne kadar da sakin. Beni bile şaşırtıyor bu denli soğukkanlı
oluşum. Buz gibi duruyorum karşısında.
– İsmin ne?
– Ayşe Ergin.
– Hangi örgüttensin?
– Örgütüm yok, devrimciyim.
– Sahipsiz köpek olur mu?
– Bir polisimizi öldürdünüz, birini yaraladınız. Türkiye'nin ilk asılan kadını olacaksın. Ben de o günü
kutlamak için viski içeceğim. Götürün!
DEVLET HASTANESİ
Hastane sivil polis kaynıyor. Acil servise götürülüyorum. Kurşun yarasını, alnımdaki yaraları
uyuşturmadan dikiyorlar. Dişlerimi kenetleyip sıkıyorum, gözlerimi ve yumruklarımı da. Dizimdeki
yara en son sarıldı. "Kurşun girip çıkmış. Yine de röntgen çekilmeli" diyor doktor. Sedye ile çıkartmıyorlar.
Yürümeliymişim. Kolumdan tutup yukarı çıkartıyorlar. Her basamakta ayrı bir polisin saldırısını
şefleri önlüyor. Yüzüme uzatılan telsiz anteni ile durdum. "Bir de namuslu geçinirsiniz. Kuyumcuyla
bir gece geçirip altınlarını soydun." Bağıran şefleri olmalı. Sözlerinden hiçbir şey anlamadım.
Doktor polisleri bir kenara çekti. Fısıldaşıyorlar: "Çok kan kaybetmiş, bir tokat vursanız dahi ölebilir"
diyor. Demek bu kadar kötüyüm. Başka bir odaya götürdüler. Sadık, kolunda serum bağlı, şortla yatıyor.
Evdeki sevincim korkunç bir üzüntüye dönüştü. Buna hiç de hazırlıklı değilim. Başım daha hızlı
dönmeye başladı. İçimdeki fırtına yüzüme yansımamalı, sakinliğimi korumalıyım. Kolay olmuyor.
256