Adressiz Sorgular

İstanbul'da, sabıka kayıt dosyaları Sirkeci 2'nci Şube'de tutuluyor. Orada benim esas kimliğim ile kaydım
vardı. Tahsin'in de sahte bir kimlikle kaydı varmış. Önce eski parmak izlerimiz yenileri ile karşılaştırıldı.
Bir komiser:
– Bak senin parmak izin Sezai Ekinci'ninki ile aynı. Niye ismini kabul etmiyorsun?
– Parmak izinden falan anlamam, benim ismim Yakup Bıyık. Sonra ikimizi, fotoğraf çekmek, yeniden
fişlemek için bir bölüme aldılar. Bizleri gören polisler merak edip başımıza toplanıyor; 1'inci Şube
polislerine "bunlar neci? Niye getirdiniz?" diye soruyorlardı. "Foto":
– Bunlar isimlerini kabul etmiyorlar. Parmak izine getirdik, dedi. 2'nci Şube polislerinden birisi:
– Yahu bir Mehmet Fatih Öktülmüş vardı... Tam burada "Foto" araya girip:
– Bunlar da onun örgütünden. Bunların örgütünün adamları isimlerini kabul etmiyorlar. Sonra 2'nci
Şube polisi sözüne devam etti:
– Arkadaş, adam babasını tanımıyor. Kayınpederini tanımıyor. Kendi fotoğraflarını gösterdik. Ona da
"tanımıyorum" dedi... Buradayken tuvalete gitmek istedi. Biz de götürdük. Kendimiz dışarda kaldık.
Arkasından da karısını içeri yolladık, bakalım ne yapacak, diye. Arkadaş! Adam dönüp de karısına
bakmadı. Tek laf söylemedi.
Bunları büyük bir şaşkınlık ve hayretle anlatıyordu. Küçük beyni Fatih'in davranışlarına anlam veremiyordu.
Gayrettepe'de tüm işkencecilerin ağzında "Fatih" ismi vardı. Beni ve Tahsin'i, ilk zamanlar
birbirlerine tanıtırlarken "Bunlar Mehmet Fatih Öktülmüş'ün örgütünün adamları" diyorlardı. Orada
Fatih ismi direnmenin simgesiydi.
KÜÇÜK BİR DİKKATSİZLİK VE HATA
Gayrettepe'deki son günümde (109'uncu gün), öğleden önce, beni yine büro tipi döşenmiş odaya götürdüler.
Ellerimi, gözbağımı çözdüler.
– Şu kağıdı imzala.
– Nedir bu?
– Seni Ankara'ya yollayacağız. Bizdeki eşyalarını teslim aldığına dair bir kağıt.
Yarım dosya kağıdı büyüklüğündeydi. Yanlamasına iki veya üç satır daktilo ile yazılmış yazı vardı.
Okumaya çalıştım. Ama gözlerim ışığa hemen alışamadığı için yazıları tam olarak okuyamıyordum.
"Okuman zayıf mı?" filan gibi laflarla beni acele ettirmeye çalışıyorlardı. Bu aceleciliğin sebebini o
anda anlayamamıştım.
Okuyacağımı düşünerek göz göre göre hileye kalkışamazlar herhalde inancıyla okuyormuş gibi yaptım.
Sonra kağıdın alt kısmına oldukça kötü bir biçimde "Y. Bıyık" yazdım. Hemen ardından:
– Bak! Bu imza sahte. Kendi imzan değil. Eğer kendi imzan ise aynısını bir de şuraya at bakalım diyerek,
biraz önceki kağıdın büyüklüğünde boş bir kağıdı elimin altına uzattılar.
Daha neyin ne olduğunu anlayamadan, saf saf "Hayır kendi imzam" diyerek o kağıda da (Y. Bıyık)
diye yazdım. Yazar yazmaz da içime bir kurt düştü.
Sonra beni yeniden odaya zincirlediler. Düşünmeye başladım. Kendi kendime çok kızıyordum. "Ulan
sen ne aptallık yaptın! Basit bir numarayı yuttun...". "Acaba boş kağıdı ne yapacaklar?" Bu soru beynimi
kurcalayıp durdu. Kendimi "Nasıl olsa bu küçük kağıda fazla bir şey yazamazlar. Hem imza da
128