Adressiz Sorgular

mesi gibi. Her açık veya zaafın sonucu mutlak olarak çözülme ve yıkım değildir elbet. Ama verilen
her açık veya gösterilen her zaaf, işkencecilerin elinde bir silah olarak mutlaka size döner. O noktada
üzerinize daha fazla gelmelerine, belki çözeriz ümidiyle ruhunuzu ve bedeninizi daha fazla örseleyip,
yaralamalarına yol açar.
Bir gece askıdayım... Üzerimde "giysi" adına bir tek gözlerimi bağladıkları bez parçası var. Ben canım
burnumda acılarla cebelleşirken, odadaki işkenceci güruhu da sanki bir kahvede masabaşı sohbetindeymişçesine
çevremde konuşuyorlar. Çoğu sarhoş. Günlerdir çözemedikleri için hepsi kızgın ve öfkeli.
Konu, benim "inatçılığım". Kimi bunu "keçiliğime" bağlıyor, kimi "enayiliğime", kimi de "herhalde
Filistin'de bu konuda mutlaka özel bir eğitim görmüş olabileceğime"... "Ulan" diyor bir tanesi,
"anasını, babasını, ailesini inkâr eden adamdan hayır mı gelir?" Buradan konu, komünistlerin aile, eş,
ahlak ve namus anlayışları üzerine kayıyor. "Cinsel özgürlük" ya da "hayatın tadını çıkarma" gibi sloganlar
altında burjuvazinin çok eşlilik, eşlerin birbirini aldatması, toplu seks, eş değiştirme vb. iğrençliklerini
bizlere maleden bilinen bayağı iftiraları tekrarlıyorlar. "Bu herif i... herhalde!.." diye bir "tez"
atıyor bu arada ortaya biri. Bu görüşü destekleyenler çıkıyor. Bunlara göre "yıllardan beri evli olduğum
halde çocuğumun olmayışı başka nasıl açıklanabilir"?!! Alçakların sözü nereye getirip, ne yapmak
istediklerini sezer gibi oluyorum. Nitekim korktuğumun başıma gelmesi çok sürmüyor. Yaklaştığını
sezdiğim tehlike, birinin ağzından açık bir tehdide dönüşüyor:
– Ben bu herifi s…ceğim!..
Al başına belayı! Onurumu zedelemek için şimdi tecavüze de yeltenecekler... Böyle bir adiliğe kalkıştıkları
takdirde ne yapmalıyım? Nasıl davranmalıyım? Tecavüz tehlikesine karşı aslında hazırlıksız
sayılmam. 12 Eylül'den sonra kadın-erkek onlarca devrim savaşçısına bu namussuzluğu da yapmadı
mı bu alçaklar? Ayrıca bana veya yakaladıkları takdirde karıma tecavüz edeceklerini ikide bir söyleyip
durmuyorlar mıydı? Bu yüzden, düşünsel planda çözmüştüm sorunu kafamda. O koşullarda tecavüze
uğramakla namusumuz kirlenmiş olmazdı. Böyle bir tehdit veya girişim üzerine onlara boyun eğecek
ve çözülecek olursak, işte asıl o zaman ırzımıza geçilmiş, namusumuzu asıl o zaman kirletmiş olurduk.
Hem ayrıca tecavüze uğramanın, askıdan, elektrikten, falakadan, soğuk sudan kısacası fiziksel veya
psikolojik diğer işkence yöntemlerinden nitelik olarak tamamen ayrı bir anlamı ve önemi mi vardı?
Şüphesiz ki, kişiliğimize ve namusumuza yönelik iğrenç olmasına iğrenç bir saldırıydı. Ama diğer
işkence yöntemleri sanki bundan daha mı temiz, namuslu ve kabul edilebilir saldırılardı? Dolayısıyla
diğer işkence yöntemlerine ne için ve nasıl dayanıyorsak, tecavüz gibi iğrenç bir saldırı karşısında da
aynı neden ve amaçlarla boyun eğmemeli, paniğe veya moral bir yıkıma uğramamalı, kendimizi "kirlenmiş"
olarak görmemeliydik.
Sorunu kabaca böyle görüyordum görmesine ama, "ben bu herifi s...ceğim" diyen namussuz bu işe
kalkıştığı zaman, korkunç bir çelişkinin girdabına sürüklenmekten de kendimi alamadım. Bir yandan
paniğe kapılmamalı, soğukkanlılığımı korumalı, bir açık vermemeliyim bu namussuzlara diyordum
kendi kendime, ama bir yandan da müthiş bir tiksinti ve öfke kasırgası esiyordu içimde. Duyduğum
öfke ve tiksintiden beynim zonkluyor, midem bulanıyor, damarlarımda kan değil sanki ateş dolaşıyordu.
Bir sandalyeye çıkarak arkama geçen rezilin hayalarına bir tekme yapıştırmamak için zor tutuyordum
kendimi. Ama ne kadar güç olursa olsun kendime hakim olmalıydım. Karşımdaki alçakların
nasıl bir tepki göstereceğimi dikkatle izlediklerini hissediyorum. Birazcık irkilsem bile daha fazla üzerime
gelecekleri gün gibi açıktı. Her şeye rağmen dişimi sıkmam nitekim işe yaradı. Beni bu yolla da
paniğe ve bozguna uğratamayacaklarını anlayınca, tecavüze yeltenen namussuzu engellediler...
Bir başka gün bu kez karımı bir koz olarak kullanmayı deniyorlar. Karım yakalandığında ben hastanedeydim.
Yatalı 36 saat ya olmuş ya olmamıştı. Apar topar almaya gelmelerine bakarak bu acelenin pek
hayra alamet olmadığını anlamıştım. Fakat bunu daha çok, kendimi biraz olsun toplamama olanak
vermek istememelerine yormuştum. Acı sürprizi Şube'de öğrendim. Gözlerimdeki bağ çözülmeden
alındığım odada "Adanalı" verdi ilk kez haberi. Kayıtsız görünmemi inanmadığıma yordular. Gözlerimle
göreyim diye tutulduğu odaya götürüyorlar. Kapıdan çok kısa bir an için görebiliyorum O'nu.
Elleri kelepçeli, gözleri bağlı olarak bir sandalyeye oturtmuşlar. Yüzünün görebildiğim sağ yanı mosmor.
Demek ki yeni yakalanmamış. Acaba nerede, ne zaman, en önemlisi nasıl yakaladılar? Başka
73