Adressiz Sorgular

Başkalarına yapılan işkenceleri izlemek, hele de küçük çocukların ve bayanların çığlıklarını dinlemek
başlı başına bir işkenceydi. Bir gün 13-14 yaşlarında kız ve erkek iki kardeş getirdiler. Çocukların
ağabeyleri aranıyormuş. Onun hakkında bilgi alabilmek için çocuklara işkence yapıyorlardı. Erkek
olan kızkardeşinin tezgâhtan yükselen çığlıklarını duydukça, "KAYDEŞİM, KAYDEŞİM", diye ağlıyordu.
Çocuk "R" harfini telaffuz edemiyordu. Çok tatlı bir dili vardı. Bu sahne beni öylesine etkilemişti
ki, zihnimde taptaze duruyor.
BU ADAM DİRENECEK!
12'nci veya 13'üncü günün akşamüzeriydi. Gürültü-patırtılarla birisini getirdiler. Adama şiddetle yüklenmeye
başladılar. Adamdan yavaş bir inilti dışında hiçbir ses çıkmıyordu. Sorulan sorulara korkuya
kapılmamış birisinin ses tonuyla akıllıca cevaplar veriyordu, inşaatlarda yatıp-kalktığını, üzerinde
çıkan kimliğin esas kimliği olduğunu, herhangi bir örgütle ilişkisi olmadığını, vs. söylüyordu.
Polislerden bazıları onu tanıdılar.
– Ulan sen daha önce de başka bir kimlikle gelmiştin, dediler. Ama adam her şeyi reddediyordu.
O güne kadarki gözlemlerime dayanarak notumu verdim; bu adam sıkı adam. Bu adam direnecek.
"Seans"ın ardından adamı bitişik odaya aldılar. Orada kalorifer borularına kelepçelemişler. Bağlı olduğum
zincirin öbür ucunda Metin veya Partizan taraftan arkadaş vardı. (Şimdi hangisi olduğunu hatırlamıyorum.)
Yeni gelen arkadaş hakkında bilgi istedim, TİKB üyesi olduğu iddiası ile yakalanmış,
işkenceciler esas isminin "Komando Tahsin" olduğunu söylüyorlarmış. Morali çok yüksekmiş vs.
– Arkadaşa söyleyin "seans"ı izledim. Direnme gücü yüksek birisi olduğu belli. İsterse inlemeyi de
kesebilir. Ağzından hiç ses çıkmasın. Benim de öyle yaptığımı söyleyin, dedim.
Bundan sonra düzenlenen "seans"larda ondan da hiçbir ses seda çıkmadı.
Tahsin örnek bir direnişçiydi. İşkenceciler öncelikle ismini kabul etmesini, nerede kaldığını söylemesini
istiyorlardı. Üçüncü veya dördüncü gün bir "seans" sırasında Tahsin:
– Tabii benim de kaldığım bir evim var. Ama size söylemem. Söyleyeyim de çocuk yaşlı demeden
evinde kaldığım, bana yardımcı olan insanları da işkencelerden geçirin değil mi? dedi.
Kozlarını açarak oynuyordu. İşkenceciler bir milim yol alamıyorlardı.
Daha önceki yakalanışındaki direnişi de Tahsin'in önemli bir kozu idi. Bu durum taa baştan, işkencecilerin
ondan bir şeyler elde edebilme umudunu kırmıştı.
TAHSİN'E TUZAK
Tahsin'in yakalanışından bir hafta sonraydı. Orada kendisine "Albay Kemal" diye hitab edilen bir komiser
vardı. Baş işkencecilerden birisiydi (Aynı zamanda en tecrübelilerden birisi). Ortalığın sessiz
olduğu bir sırada "Albay Kemal", Adana Emniyet Müdürlüğü ile yapılan bir telefon konuşması mizanseni
düzenledi:
– Aloo! Emniyet Müdürlüğü mü?.. Burası Siyasi Şube. Komando Tahsin isminde birisini yakaladık.
İsmini kabul etmiyor......(Konuşmasına biraz ara veriyor. Güya karşıdan verilen bilgileri dinliyor) Evli
mi dedin? Çocuğu da mı var? İyi. Karısını, çocuğunu, kardeşini en kısa zamanda askeri uçakla buraya
yollayın.
Rolünü fena oynamıyordu. Ama yine de mizansen olduğu anlaşılıyordu. Kendi kendime, "inşallah
Tahsin tuzağı anlamıştır" diyordum.
117