Adressiz Sorgular

yacağımı da anlamıştım. Artık yapılması gerekenler belli idi benim için. Zorlu bir sınava girecektim.
Ona göre davranmalıydım. Onlara:
– Ben şef filan değilim. Ben komünistim. Emekçi halkımın kurtuluşu için uğraş vermiş bir sıra neferiyim.
Bunun dışında sizlere söyleyecek hiçbir şey yok. Elinizden ne geliyorsa yapın. Hiçbir şeyden korkum
yok, dedim. Moralim çok yüksekti.
Bu türden karşılıklı konuşmalarla geçen birkaç turdan sonra Londra Asfaltı'na çıkıldı. Önümüzde ve
arkamızda başka sivil polis araçları da vardı. Beni Küçükçekmece taraflarına götüreceklerini, orada
vuracaklarını, gazetelere de "kaçıyordu vurduk" şeklinde açıklama yapacaklarını anlattılar. Akıllarınca
bir öldürme sahnesi düzenleyecekler, beni ölüm ile korkutacaklardı.
– Ta oralara kadar gitmemize gerek yok. Yolun şu kenarında bu işi yapabilirsiniz, dedim.
Komiser Mehmet bu senaryonun işe yaramayacağına ikna olmuş olacak ki, Yeşilköy Havaalanı yolu
ayrımına yakın bir yerden geri döndüler. Kafama bir çuval geçirdiler. Bakırköy taraflarında bir yerde,
bahçeli bir binaya soktular. Orada kısa bir süre kaldıktan sonra Gayrettepe'ye hareket ettiler. Beni şaşırtarak,
gittiğimiz yeri anlamamı engellemek için, çeşitli zikzaklar çiziyorlardı. Fakat geçtiğimiz bazı
yerleri telsiz konuşmalarından, vapur düdüklerinden, trafik akışından, vs. çıkarabiliyordum.
GAYRETTEPE'DE
Merdiven ile girişten bir alt kata indik. Burası işkencelerin yapıldığı kat idi. Beni merdivene yakın bir
odaya aldılar. Çuvalı başımdan çıkarıp, gözlerimi gözbağı ile bağladılar. Bir koltuğa oturttular. Kemerimi,
saatimi, yüzüğümü ve 1300 liraya yakın paramı aldılar. Bu oda, sonraki günlerde, komiser Mehmet'in
zaman zaman götürdüğü ve gözbağım çözülmüş olarak "sohbet" ettiğimiz oda idi. Masa, koltuklar,
sandalyeler, yanılmıyorsam bir de halıya benzer bir şey ile büro biçiminde döşenmişti.
Odada sorgu ekibinden polisler vardı. Onlarla daldan dala geçen konuşmalarımız oluyordu. Esas "sohbet"
başlamamıştı. Bu sırada polislerden birisi (anlaşılan kimliğimi inceliyormuş), hayretle:
– Yahu bu kimlik hakiki be! Gerçek damgası var, dedi.
– Ohoo, damga yapmak bunlar için çocuk oyuncağı. Bunların her işte uzman adamları vardır, diye
yanıtladı bir diğeri.
Tam kestiremediğim bir süre sonra Komiser Mehmet, konuşmalarından daha yetkili olduğunu çıkardığım
bir başkası ve bazı polisler geldiler. Bu bekleme süresi içerisinde, herhalde bay ispiyondan sorgu
için gerekli ön bilgileri almışlar ve bir değerlendirme yapmışlardı.
Özet olarak bana, "Her şey bitti. Yenildiniz. Gereksiz yere bizi istemediğimiz şeyleri yapmaya zorlama.
Bize evini göster. Gerçek ismini söyle. Birkaç silah ver. Randevularını söyle. Bir de ifade yaz.
Efendi efendi çek git" dediler. Her şeyi bildiklerini, kod ismimin Halil olduğunu, asker adam olduğumu,
vs. söylediler.
Ben de, Fatih ara sokaklarındaki turlar sırasında söylediklerimi yineledim. İşkence ile benden ifade
alamayacaklarını söyledim,
– Konuşarak boş yere vakit geçirmeyin. Diğer yönteme geçin, dedim.
– Diğer yöntem neymiş?
– İşkence.
– İşkence kalktı. Yakında demokrasiye geçilecek. Artık işkence yapılmıyor. Kural gereği ifade vermek
108