Adressiz Sorgular

ASLA UNUTMAYACAĞIZ, ASLA BAĞIŞLAMAYACAĞIZ!
Bugün 8 Mart. Bugün de sabah erkenden yatağımdan doğruldum. Bir harekette ayağa fırlayıp, pencerenin
camını biraz araladım. Güneş ağır ağır yükseliyordu. Ömrüm boyunca güneşin doğuş ve batış
anlamdaki kızıllığını hep seyrettim, seyretmeye doyamadım. Çocukluğumdan beri hep kızılı, ateşi çok
sevdim. Yanan ateşe dokunmak, alevlendirmek en büyük zevkim. Demirhanede yanan ateşi körükleyip,
tavı gelen demire balyozla vurup, istediğim şekli vermek zevkle yaptığım bir uğraştı hep.
Bir anda gözlerim karşıdaki adalara, denize ve İstanbul'a kayıverdi. Ne kadar doyumsuz bir güzelliğin
var İstanbul! Baskının, sömürünün, mücadelenin, grev ve direnişlerin en fazla yaşandığı şehir! Proletaryanın
kalbinin attığı güzel kent. Sabah erkenden kalkıp işine yetişmek için yola koyulan ana, baba
ve kardeşlerimiz nasıl da acele ediyorlar. Yıllar önce ben de böyle yapmaz mıydım? Haydarpaşa'da
tren durur durmaz nasıl da coşkulu ve hızla inerdik vagonlardan. Bir sevinçle sevgiliye koşarcasına
yürür, rayların üzerinden sek sek oynarcasına nasıl da koşardım. Sabahları atölyenin önüne bu coşkuyla
gelip, tıpkı arıların kovanlarına doldukları gibi kapıdan girerdik. Akşamları, yine aynı kapıdan
insan seli boşanırcasına çevreye dağılıverirdi...
Bugün başka bir gün. 8 Mart Dünya Kadınlar Günü. 1910 yılında Danimarka'nın başkenti Kopenhag'da
toplanan Sosyalist Kadınlar Birliği'nin 1. Kongresinde Çlara Zetkin'in önerisi büyük bir coşkuyla
oy birliğiyle kabul edildi. O yıldan bu yana 8 Mart, Dünya Kadınlar Günü olarak kutlanıyor.
Ama ülkemde faşizmin zulmünden kutlanamıyor.
Erkenden evden çıkıp, İstanbul'daki işlerimi bitirmek için aceleyle yola çıktım. Öğle sonuna kadar
işlerimi bitirip, Kadıköy'e geçmek için Eminönü'nden vapura bindim. Vapurun hareket etmesiyle denizin
rüzgarı yüzüme vuruyor. Ellerim cebimde, ayakta duruyorum. Gözlerim uzaklara, denize, Salacak,
Kızkulesi, Boğaz'a doğru kayıyor. Haydarpaşa'ya yaklaştık. Karşımda çirkin bir dev gibi yükselen
Selimiye Kışlası. Dıştan ne kadar da görkemli gözüküyor. Oysa taş duvar, tıpkı kapitalizm gibi o da
çok çürük ve kof, biliyorum. 12 Eylül öncesi ve sonrası binlerce komünist, devrimci demokrat ve
emekçinin gözaltında tutulup, işkenceden geçirildiği işkence yuvası burası. Gözlerim Selimiye'den bir
türlü ayrılmak istemiyor. Devrim sonrasında burasını müze yapabileceğimiz düşüncesi peydahlanıyor
birdenbire kafamda. Böylesine tatlı ve güzel bir duygu, asırlık zulüm ve işkence yuvasının daha hoş
gözükmesine neden oluyor. Kavgamızın haklılığı, güzelliği ve başarısı İstanbul'u ve güzelliğini nasıl
da değiştiriverecek diye düşünüyorum. Vapur Selimiye hizasını geçti. Oysa bende geleceğe uzanan bu
düşünce seli hâlâ durmuş değil.
Vapurun iskeleye çarpışının sarsıntısıyla düşüncelerimden sıyrıldım. Yeni bir yolculuk için otobüs
bileti aldım. Bir yoldaşla görüşmek için kahvehaneye gittim. O da beni bekliyor. Yanına oturdum, Çay
içiyoruz. "Şu köşedeki masada oturan iki kişi vardı. Durumları hoşuma gitmedi. İstersen çayını iç kalkalım"
dedi. Çayımı bitirdim. Kalktık. Yol boyu sohbetliyoruz. Her söylediğini kafama işliyorum.
Kadıköy Çarşı Durağında el sıkışıp vedalaştık. "Çok dikkatli ol, sen bana lazımsın" dedi. Güldüm.
"Merak etme yoldaş" diyerek ayrıldık.
Sokak aralarından Kadıköy Seç otobüs terminaline giderken bir yandan da etrafımı kontrol ediyorum.
Faşizmin zulmü altında hayatımızın doğal bir parçası olmuş bu kontrol. İşte şimdi Aysel Zehir yoldaşın
evinin önünden geçiyorum. Gidip, "merhaba can yoldaşım! Nasılsın?" diyemedim. Ne kadar
üzücü! Bu acı ve sevinç içinde terminale vardım.
Bekleme salonunda gazetelere bir göz attım. Kapıdan biri girip "Son araba kaçta kalkıyor" diye sordu,
gitti. Bu kişinin yüz ifadesi dikkatimi çekmişti. İçimden bir ses bunun polis olabileceğini söylüyordu.
Etrafı kontrol ettim. Herşey normal görünüyordu.
Yolculuk saati geldi. Terminal şoförü "abi araba geldi, gidelim" dedi. Servise bindim. Arabada benden
başka yolcu yoktu. Şoför ve bir de muavin vardı. Şoförün arkasında oturuyorum. Bugün yaptığım işleri
düşünüyorum. Bitirdiklerime sevindim. Bazılarını bitiremeden geri dönüyorum diye üzülüyorum.
156