Adressiz Sorgular

– Benden günah gitti. Sen bilirsin.
Beni işkencecilerin eline teslim ediyor. Kapıyı açıyor ve polisler doluşuyorlar odaya. Hain onların
önünde anlatıyor... Anlatıyor... Önüme bir yüzleştirme tutanağı uzatıyorlar. Hainin anlattıkları daktilo
edilmiş, "imzalamam" diyorum. "Tamam, imzalama ama 'imzalamam' diye yaz". Kağıdın altına
"imzalamıyorum, Nurgül Öderoldu" diye yazıyorum. "Götürün" diyor işkencecinin biri.
* * *
"Biz her şeyi biliyoruz. Sen sadece adını söyle" diye başlayan, yeni bir işkence seansı. Hepsinin ağzı
leş gibi de içki kokuyor. Falakadan sonra askıya alıp elektrik veriyorlar. Askı İsa'nın çarmıha gerilişine
benziyor. Ama ayaklarım boşlukta sallanıyor. Kolları sıkıca çubuklara sarıyorlar. Elektrik veriyorlar
her yerime. Kabloları dudaklarımda, kulaklarımda gezdiriyorlar. Bunları yapanlar nedir acaba diye
düşünüyorum. Katil mi? Deli mi, sadist mi?.. Tek başına biri olamaz. Şüphesiz hepsinden var. Ama her
şeyden önce, faşizmin ürünü insanlıktan çıkmış yaratıklar bunlar. Asıl olan da bu.
Biraz "dinlenmem" lazım! Biri "bekleme" salonuna götürüyor. Yüzüm duvara dönük ellerimi yukarıda
duvara yaslanmış bir şekilde tutmamı istiyor. Aradan kısa bir zaman geçiyor. Başka biri gelip indiriyor
kollarımı. Çok sürmüyor bu. Önceki gelip kollarımı duvara yaslıyor yine. Birbirlerinden habersizmiş
gibi boyuna gelip gidiyorlar. Her gelen bir tokat patlatıyor. "Niye indirdin?"... "Ben sana kolların aşağıda
kalacak demedim mi?"... Ne kadar devam etti böyle bilmiyorum. Biri indirdi biri kaldırdı kollarımı.
Bu oyunu daha ne kadar sürdüreceklerini bilmiyorum... Ayakta saatler süren bir bekleyiş... Her
yanım ağrıyor. Etlerim vücudumdan ayrılıyormuşçasına sızlıyor. Ayakta duramayacak haldeyim. Ama
düşmemek için kendimi zorluyorum. Nihayet biri "otur" diyor.
Davranışımın muhasebesini yapıyorum kendi içimde. Bu ana dek niye bekledim sanki ayakta? Üstelik
düşmemeye de çalıştım. Onlara, bunu ispat etmek gibi bir kaygıya neden gerek duyuyorum?
Yaptıklarının bir oyun olduğunu bile bile niye kabulleniyorum? Ne kollarımı duvara yaslamalı ne de
indirmeliydim; "istediğiniz şeyi yapmayacağım" demeliydim baştan. Yeniden falakaya alırlardı belki...
Ne farkeder peki? Az ya da çok, zaten günün her saati işkence değil miydi? Baştan bu zemini kabul
etmemeliydim. Kendi kendime son derece kızıyorum içimden. Sonra biraz önceki yüzleştirme tutanağı.
Niye hiç olmazsa imzalamadığımı yazmamı istediler? Bunu kabullendiklerine göre demek ki
kendilerince bir yararı var. Tabii... Ellerinde yüzleştirdiklerine dair bir belge şimdi. Pişmanlık kaplıyor
benliğimi. Keşke imzalamıyorum diye yazmasaydım.
İlk günler böyle geçti gitti. Meydan dayağı, elektrik, falaka, askı... Konuşma, "dinlenme"... falaka,
elektrik...
Bazen kuduruyorlar sanki. "Bu, ifade de imzalamayacak" diye öfkeyle kalkıyorlar yerlerinden. Oysa
ifade faslı için daha erken...
O çok övündükleri yöntemler de kâr etmedikçe, öfke, kin ve kudurganlıkla saldırıyorlar. Sinirden,
çaresizlikten kıvranıyorlar. "Fatih'in piçleri" deyip, meydan dayağına başlıyorlar.
Fatih yoldaşımızın adı sır vermemekle, sahte kimlikte direnmekle, ifade dahi imzalamamakla eşdeğer.
Aylar süren işkence tezgahlarında, Adana-Ankara-İstanbul Şube'leri turunda ona gerçek adını bile kabul
ettiremediler. "Fatih'in piçleri" deyimini bundan hareketle kullanıyorlar. Bunu örgütümüzün kazandığı
bir onur nişanı olarak kabul ediyorum. Bundan gurur duyuyorum.
Yoldaşlarımızın polis Şube'lerinde yarattıkları destanlar bize avantaj sağlıyor. İşkencehanelerden geçen
onlarca yoldaşımız konuşmaz, sır vermez özelliğimizi polisin gözünün içine soktular. Kanları, canları
pahasına... Başeğmez tutumlarıyla... Gelenekselleşen direniş destanlarıyla... İşkenceciler tecrübeleriyle
anlıyorlar bir devrimcinin beynine hükmedemeyeceklerini, onu hiçbir gücün çözemeyeceğini.
Direnmek, siyasetinin ve ideolojinin doğruluğuna duyduğun sarsılmaz inancın ifadesi, olması gereken
189