Adressiz Sorgular

Hareketimizin, temellerinin ilk atıldığı 12 Mart döneminde, çevre olmaktan gelen çok sayıda zaafları
vardı. Ama bu dönemde Marksist-Leninist bir çizgiye ve örgütlenmeye sahip olmamakla birlikte, daha
o zamandan militan ve savaşçı bazı özellikleri vardı. Bu militan özelliklerin tutarlı, sürekli, bütünlüklü
ve sağlam bir nitelik kazanabilmesi için, küçük burjuva sosyalizminin çerçevesinin aşılması ve Leninist
bir profesyonel devrimciler örgütünün yaratılması gerekiyordu. Nitekim hareketin kendi kendini
aşma sürecine girdiği ve hatalarından arınmaya çalıştığı daha sonraki yıllarda, Marksizm-Leninizme
ve proletaryaya yöneldikçe küçük burjuva devrimciliğinden adım adım uzaklaştı ve komünist niteliklerini
geliştirdi. Bu hedefe kendiliğinden değil, modern revizyonizme ve küçük burjuva sosyalizmi türlerine
karşı uzlaşmaz bir mücadele içinde, bürokratik ve liberal kokuşmuşluklar bir tarafa itilerek ve pek
çok sert sınıf mücadeleleri ortasında varıldı.
1979 yılı, hareketimizin, bir yandan küçük burjuva devrimciliğinin son zincirlerini de kırarak Marksizm-Leninizme
evrildiği, bir yandan da grup yapısına son verip komünist bir örgüt haline geldiği
tarihsel bir dönüm noktasıydı. Çünkü artık Leninist ilke ve normlar etrafında örgütlenmiş bir profesyonel
devrimciler örgütüne ve özü itibariyle Marksist-Leninist olan bir genel siyasi platforma sahipti. Bu,
aynı zamanda her türden oportünizmle araya net sınırlar çekmek, çürük ve sallantılı unsurları dışta
bırakarak demir disiplinli, kanatlardan arınmış, düşünce ve eylem birliğine sahip bir yapı kurmak da
demekti. Daha sonraki yıllarda kadroların siyasi bilinçlerinin ve deneyimlerinin ilerletilmesi, profesyonel
devrimcilik kıstaslarına göre yetiştirilmesi, küçük burjuva yaşam tarzından koparılmaları ve
proletaryanın korkusuz savaşçıları haline getirilmeleri bu zemin üzerinde sağlanacaktı. Böylelikle,
kitle bağları henüz zayıf ve kadro sayısı az, ama ideolojik ve siyasi bakımdan sağlam, devrimci ilke ve
değerlere bağlı, sert mücadeleler içinde pişerek deneyim kazanmış bir komünist müfreze yaratılabildi.
12 Eylül darbesi gerçekleştiğinde, hareketimiz, yeraltının ağır koşullarına kendini uyarlayabilecek,
faşizme karşı direnişini yolunu şaşırmadan ve paniğe kapılmadan sürdürebilecek durumdaydı. Çünkü
birinci olarak Marksist-Leninist bir çizgiye, ikinci olarak sağlam bir profesyonel devrimciler örgütüne,
üçüncü olarak kararlı bir önderliğe ve dördüncü olarak da yeterince pratik deneyime sahip militan
kadrolara sahipti. Nitekim tasfiyeci oportünistler panik halinde mücadeleyi terkedip, peş peşe yedikleri
operasyonlarla çökertilirlerken, bu özellikleri sayesinde hareketimiz, hem mücadele etmeyi, hem de
ayakta kalmayı bir arada götürebildi. Üstelik bu zor koşullar komünistlere özgü kararlılık, cesaret,
uzlaşmazlık Ve fedakârlık gibi niteliklerin gelişip güçlenmesini de sağladı.
İşte, kadro ve taraftarlarımız işkence tezgâhının zor sınavlarına girmeden önce böyle bir süreç yaşadılar.
Bu süreç, işkencede direnebilmek için gerekli asgari ideolojik, politik ve örgütsel koşulları içinde
barındırmaktaydı. Ne var ki sözkonusu asgari koşullara rağmen, eğer işkenceye karşı direniş alanında
diğer bazı özel faktörlere sahip olunmasaydı, yine de bu denli başarı sağlanamazdı.
Sözünü ettiğimiz faktör, hareketimizin devrimci mücadele gelenekleri karşısında takındığı politik tavırda
düğümlenmektedir. Çeşitli örgütlerin polis karşısındaki iflaslarında, tarihteki direniş mirasıyla
sağlıklı bir bağ kuramayışları önemli bir rol oynarken, hareketimiz daha oluşma döneminden itibaren
işkencede direnme geleneğini devralıp, onu süreç içinde kendine mal etmekle bu grafiği tersine çevirmeyi
başarmıştır.
İşkencede direnme, birbirlerinden farklı alanlarla ilgili olsalar da, tıpkı grev, işgal, barikat savaşı, partizan
savaşı vs. gibi işçi sınıfının siyasal mücadele kültürüne mal olmuş devrimci bir gelenektir. Komünist
ve işçi sınıfı hareketinden çok daha eski olan bu gelenek, zaten yüzyıllardan beri ezilen sınıfların
ilerici öncüleri tarafından kendi varlıklarını korumak için bir savunma silahı olarak kullanılmaktaydı.
Dünya proletaryasının öncü bölükleri bu devrimci mirası kendilerinden önceki devrimci demokratik
hareketlerden veya birbirlerinden devralarak kendi hazinelerine kattılar, onu koruyup zenginleştirdiler.
Dünya proletaryası ve ezilen halklar kurtuluş mücadelelerinde bu alandaki geniş ve zengin mirasa ancak
bu sayede sahip olmuşlardır.
Toplumda yer etmiş adet ve önyargı gibi gerici geleneklerin amansız bir düşmanı olan Lenin, tarihte
saklı bulunan mücadelemize uygun devrimci geleneklere sahip çıkmanın en iyi örneklerini verir bize.
Mücadeleye ilk başladığı yıllardan itibaren Lenin, gerek daha önceki ilerici sınıf ve grupların, gerekse
işçi sınıfı hareketinin geçmişinde bulunan zafer kazanmaya hizmet edecek devrimci karakterli mücadele
geleneklerine sahip çıkmak ve onları koruyup geliştirmek gereğini birçok defalar vurgulamıştır.
24