Adressiz Sorgular

durumlar dışında işkence, genellikle gündüzleri yapılırmış. Bizim bulunduğumuz dönemde ise "tezgâh"
gece çalıştırılıyordu. Gündüzleri ise ya yukarıdaki odalardan birinde ya da aşağıdaki hücrelere
indirilerek "dinlendiriliyordunuz." Gündüz bürolarda çalışanlar evlerine dönerken işkence timleri işe
geliyor, önce bir yerlere kafa çekmeye gidiyorlar, karanlık iyice bastırdıktan sonra da "icra-i sanata"
başlıyorlardı. Yarasalar bağışlasınlar beni ama karanlıkla birlikte ortaya çıkan yarasalara benzetiyordum
bu yüzden onları.
Gündüz verilen aranın sonuna doğruydu. Koridorlardan gelen daktilo sesleri kesilmiş, sanki herhangi
bir onurlu işte namusuyla çalışan insanların doğallığı içinde güle oynaya o çirkef yuvasını
terkedenlerin seslerini duymuştum. Bundan bir süre sonra odaya biri girdi. Kapıyı kapatmadan önce
dışarıdakilere "içeriye kimseyi bırakmamalarını" tembihledikten sonra gelip gözbağımı çıkarttı. Sanki
kırk yıllık dostummuş gibi gerçek adımla seslenerek:
– Merhaba Selim!
– Benim adım Selim değil, adım Gıyasettin...
Daha işin başında maraza çıkartmak istemediğini belirten bir edayla:
– Peki, dediğin gibi olsun. O zaman merhaba Gıyasettin!
"Papaz"ın geldiğini anlamıştım. 30-35 yaşlarında, esmer, koyu siyah saçlı, gür siyah bıyıklı, orta boylu
biriydi. Tipine bakarak Kürt veya Çukurova taraflarından olabileceğini düşündüm. Çok sonra bu
yaratığın adını da öğrendim. Başkomiser Orhan Yaman'dı. TKP operasyonlarından birinde gözaltına
alınan M. Hayrullahoğlu'nu işkencede katledenlerden biri olarak mahkeme önüne çıkarıldı.
– Seninle şöyle delikanlıca konuşmaya geldim, diyerek başladı vaazına. Doğru veya yanlış bugüne
kadar inançların doğrultusunda mücadele ettin. Bana göre bunlar yanlış ve boş hayallerdi ama yine de
sana saygı duyarım. Fakat artık bitti!.. 12 Eylülle birlikte siz kaybettiniz, biz kazandık. Bu sefer işler
eskisi gibi de olmayacak. MGK, yönetimi kolay kolay bırakmayacak. Zaten bilirsin, bu asker milleti
açgözlüdür. Bir şeyin tadını bir kere aldılar mı kolay kolay bırakmazlar... TİKB de kalmadı artık (O
güne dek ele geçiremediklerini bildiğim yoldaşların adlarını vererek) onlar da elimizdeler. Baskı evini
de açığa çıkarttık, yani Orak-Çekiç, Morak-Çekiç falan da çıkamayacak bundan sonra. Zaten sizler de
yakalandıktan sonra yazıları yazacak adam mı kaldı? (2-3 isim vererek) Daha bunlar var diye düşünebilirsin.
Ama bunlar örgütü toparlayamazlar. Çok sürmez zaten bunları da düşürürüz. (İlk açığı burada
veriyor enayi. Saydığı isimlerden biri, neredeyse bir yıl önce saflarımızdan attığımız bir rezil. Bunu
bilmedikleri anlaşılıyor. Asıl önemlisi, ismini saydıklarından bir yoldaş var ki, o yakalanmadığına
göre, boyutlarını hâlâ bilemediğim operasyonun çapı hakkında kısmen bir fikir sahibi oluyorum. Zihnimi
en çok yoran bu konuda yüreğime biraz olsun su serpiliyor.) Sana gelince, konuşmamakta inat
etsen ve bunu başarsan bile yakayı kurtaramazsın. Elimizde seninle ilgili o kadar çok ifade ve delil var
ki, en azından 30-40 sene yersin. Onun için inat edip boşyere kendini ezdirme. Gel ver ifadeni sen de
kurtul, biz de istemediğimiz(!) şeyleri yapmak zorunda kalmayalım. Hem senden adam da istemiyoruz.
Sadece Sefaköy'de kullandığınız Mat'ı, bir de kaldığın evi göster yeter. (Ne kadar az(!) şey istiyor?!.)
Evi gösterdiğimde kötü şeyler yaparlar diye çekiniyorsan, sana namus sözü veriyorum karına
parmağımızı bile sürmeyiz. Hatta seninle anlaşırsak kızcağızı buraya bile getirmeyiz...
"Papaz"ın "açış konuşması", genel hatları ile bu oluyor. "Kendi çapında akıllıca hazırlanmış bir açılış"
olarak değerlendiriyorum içimden. Daha sonraki günlerde çok karşılaştığım ahmakça hazırlanmış kurt
masalları gibi değil hiç olmazsa. Desteksiz atışlar, 5 yaşındaki bir çocuğun bile yutmayacağı numaralar,
enayice gaflar fazla yok içinde. Ama amaç aynı: Benliğinizde ve bilincinizde zayıf bir nokta bulup
veya zamanla yaratıp, buradan sızarak direnme ruhunuzu törpülemek ve çökertmek... Bunun için kullanılan
temalar da değişmiyor Önce devrime ve bu karanlık yenilgi yıllarının er-geç geçeceğine dair
güveni sarsmak, ardından kişinin örgütüne ve yoldaşlarına olan sevgi ve güven bağlarını yıkmak, sonunda
da onu sefil bir bencilliğin çukuruna yuvarlamak...
62