Adressiz Sorgular

Bu çığlıklara aldırmadan şaşkınlıkla kan içici yarasa sürüsüne bakıyordum. İnsan şeklinde olan bu
psikopat yarasaların bu kadar sadist ve aşağılık olmalarına şaşmıştım.
– Bağlamayın! Bırakın baksın!
Gözlerimi bağlamadılar. Artık işkence sırasında gözlerim bağlanmıyordu. İşkence yapılırken ben de
işkencecileri izliyordum. Bu işi bir oduncu gibi yapıyorlardı. Oduncu bir balta darbesiyle odunun
parçalanacağını düşünür. Ama odun parçalanmazsa daha hızlı bir darbe vurur. Duygusuzdur. Birinci
darbede parçalanmazsa, zaman aldığı için ikinci darbeyi hırsla vurur. İşkenceciler de aynı duygusuz,
katı ve hayvani bir iştahla işkence yapıyorlardı. Tabii ne işkenceciler oduncu, ne de ben ağaçtım. İnsanın
direnme gücü tüm diğer canlı ve cansız varlıklardan farklıdır. İnsanın direnme gücü sonsuzdur.
Yani yaşadığı sürece direnme gücü vardır. Yaşamayan bir insanın çözülmesi söz konusu olamayacağından,
o noktadan sonra işkenceci tüm başarı şansını yitirmiştir!
Başarı, gerekirse ölerek, ölümü yenenindir.
Sarı tenli, kumral saçlı, çakır gözlü psikopat, uyuşturucu düşkünü işkenceci işini zevkle yapıyordu.
Askıda iken yine falaka çekiyordu. Ama istediğini elde edemeyecekti. Bu, işkenceden vazgeçeceği
yerde onu azgınlaştırmıştı. Falaka sopasıyla yavaş yavaş ayak başparmak tırnaklarıma vurmaya başladı.
Vurma işini öylesine ustalıkla yapıyordu ki, tırnak hemen kopmuyor tüm vücudumu ince bir sızı
sarıyordu. Parmaklarımı kıvırma ve kaçırmalarım da işe yaramamıştı. Tırnaklar yerlerinden sökülünce
acı da azalmıştı.
Sonradan uygun fırsatı yakaladığımda bir-iki yumruk attım. Ancak bunlar çok güçsüz yumruklardı. Bu
işkenceci celladı çileden çıkardı... İşkence yapıldığı sürece hep aynı azgınlıkla saldırdı. Yenilgiyi
kabullendikten sonra bir daha bana hiç yaklaşmadı. Gözaltında bulunanlardan tanıyanlar vardı. Adının
Yunus olduğunu, esnaftan haraç aldığını, esrar kullandığını söylemişlerdi.
LÜKS
Günler hızla geçiyordu. Birinci günden itibaren dışarıda kalan yoldaşları düşünüyordum. İlk birkaç
gün başıma nelerin geldiğini bilemeyeceklerini, sonra anlayacaklarını, tepkilerinin ne olacağını, kimin
ne diyeceğini düşünüyor ve yakalanmamıza üzülüyordum. Kendimi koruyamamış, hiçbir önlem almadan
paldır küldür ihanet ağına düşmüştüm. Ne zaman çıkacağımı kestiremiyordum. Suçlanmamı
gerektiren bir şey yoktu, ama sıkıyönetim mahkemelerinin ceza vermesi için devrimci olmam yeterli
nedeni oluşturuyordu. Ah-vahla durumum düzelmeyecekti. Yakınmayı, boş düşünmeyi bırakmalıydım.
İşkence sonraları konulduğum hücrede de rahat edemiyordum. Bir hafta olmuştu... Bir kişi daha vardı.
Din propagandası yaptığı gerekçesiyle getirilmiş. Hâlâ oturmam yasaktı. Gözaltına alındığımdan beri
sudan başka ağzıma bir şey koymamıştım. İşkence ile birleşen açlık beni müthiş halsizleştirmişti. Başıma
konulan bekçi: "Ellerin mazgalda olsun, göreyim" deyip hücrenin önünden ayrıldı. Hücre arkadaşıma
işkence ve açlık nedeniyle çok bitkin olduğumu, iki kişinin oturmasının olanaksız olduğu hücrede
ellerini mazgala koymasını, böylece bir süre dinlenip kestirmek istediğimi söyledim. Yanında 5-6
litrelik bir bidon dolusu süt vardı. Bir maşrapa doldurup verdi. Midem sütü kabul etmedi, çıkardım...
Ama hücre arkadaşım ellerini mazgala koyduğu için yaklaşık 20 dakika kadar lüks bir otelde yatmışım
gibi dinlenmiştim. Bu lüks yaşantım fazla uzun sürmedi. Neden buraya koyduklarına bir anlam
veremedim. Ancak niçin çıkardıklarını biliyordum; "sorgu"ya...
Havasız, rutubetli, fırın gibi sıcak ve daracık hücrede rahat ettiğimi söylemem birçoklarına inanılmaz
gelebilir. Adana cezaevinin ölüm hücrelerinde yatanların ne dediğimi anlayabileceklerine inanıyorum.
Olağanüstü koşullarda, olağan bir yaşam sürdürüyorduk. Hepimiz de neşeliydik. Türküler söylüyor,
oyunlar buluyor, en basit fıkralara bile katıla katıla gülüyorduk!..
Direnmenin verdiği gücü başka kim verebilir? En güçlü doping ilaçları, en lüks yiyecekler, hiçbiri
direnme onurunun verdiği gücü veremez. En kötü koşullarda beni ayakta tutan direnme gücü oldu. Bir
226